هفت‌برکه – نوریه بلبل: ورزش تنیس روی میز در گراش یک ورزش خانوادگی است. دعوت از محمدمهدی سبزاواری به تیم ملی هوپس تنیس روی میز ایران بهانه‌ای شد تا با این خانواده پینگ‌پنگ‌باز بیشتر آشنا شویم. البته سبزواری‌ها نخستین خانواده ورزشکار گراش در این رشته نیستند و در فرصتی دیگر به سراغ موغلی‌ها، یحیایی‌ها، درویشی‌ها و دیگران هم خواهیم رفت.
محمدمهدی سبزواری سومین پسر از خانواده‌ی سبزواری است. او با کسب رده پنجم هوپس پینگ‌پنگ ایران، اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ به اردوی تیم ملی هوپس دعوت شد. هر چهار فرزند یوسف سبزواری راه پینگ‌پنگ را پیش گرفته‌اند. از محمدحسن که فرزند اول است شروع شده و بعد علیرضا و الان هم محمدمهدی و محمدحسین این راه را ادامه می‌دهند.
سمیه محسن‌زاده، مادر خانواده سبزواری، داستان شروع پینگ‌پنگ در خانه‌شان را این طور توضیح می‌دهد: «من خودم از ورزش متنفر بودم و دلم نمی‌خواست بچه‌ها این راه را بروند. دلم می‌خواست بچه‌ها درس بخوانند. بعد از جابجایی خانه‌مان از پشت مدرسه علمیه به پشت استادیوم شروع شد. پسرخاله‌ام پسر دکتر محقق به کلاس پینگ‌پنگ می‌رفت، محمدحسن هم کلاس سوم ابتدایی بود و به فوتبال علاقه زیادی داشت و هر وقت از فوتبال به خانه می‌آمد، دست و پای او آسیب دیده بود و راضی نبودم. پسرخاله‌ام پیشنهاد داد که پینگ‌پنگ برود. تا آن موقع نمی‌دانستیم که پینگ‌پنگ چطور است و کجاست. بعد از اینکه محمدحسن رفت آقایان موغلی که مربی بچه‌ها بودند به ما گفتند که بچه‌ها استعداد ورزشی خوبی دارند.»
محمدحسن متولد بهمن ۱۳۸۳ است و از سوم ابتدایی پینگ‌پنگ را شروع می‌کند. مقام‌های استانی و کشوری زیادی دارد. شروع دوران پینگ‌پنگ محمدحسن در دوران مربیگری مرتضی موغلی بوده است. محمدحسن در زمان حضور پررنگی که در پینگ‌پنگ داشته، اردوهای زیادی شرکت می‌کند و مقام سومی نوجوان کشور را هم کسب کرده است.
مادرش می‌گوید: «پدرش خیلی همکاری می‌کرد، چون بچه‌ی اول هم بود و در هر شهری که اردو می‌رفتند با او می‌رفت.» محمدحسن بعد از اینکه وارد مقطع یازدهم متوسطه می‌شود به دلیل درس و کنکور کمی فعالیت پینگ‌پنگی‌اش را کم کرده است اما در هیات پینگ‌پنگ مربی است و خصوصی به بچه‌ها آموزش می‌دهد. محمدحسن برای آینده‌اش به فکر مربیگری پینگ‌پنگ نیز است.
علیرضا نفر دوم این خانواده‌ی پینگ‌پنگی است. او متولد اسفند ۱۳۸۷ است. موغلی که وضعیت محمدحسن را می‌بیند به خانواده سبزواری پیشنهاد می‌دهد که علیرضا را از همان دوران کودکستان به پینگ‌پنگ بفرستند و زیر نظر حمیدرضا موغلی که مربی کشف استعدادهای بچه‌های کوچک است، تعلیم داده می‌شود. علیرضا دو سال بعد زمانی که دوم ابتدایی بوده، نفر اول کشوری از نظر استعدادیابی می‌شود و با مربی خود حمیدرضا موغلی به کشور آذربایجان شهر باکو دعوت می‌شوند. علیرضا هم مانند برادرش محمدحسن مقام‌های زیادی را کسب کرده است. او الان سال دهم متوسطه را می‌گذراند و درگیر درس و مدرسه شده و برای کنکورش برنامه‌ریزی کرده است، اما پیوند او با پینگ‌پنگ قطع نشده و همچنان در تمرینات و مسابقات شرکت می‌کند.
مادر خانواده کمی از بعد کشف استعداد فرزندان پینگ‌پنگی‌اش می‌گوید: «یکی از مواردی که هست متاسفانه بچه‌های ما در شهر و در مرحلهی نوجوانان و جوانان پیشرفت می‌کنند و وقتی بخواهند پیشرفت بیشتری بکنند باید به آکادمی تهران بروند و با بازیکن‌های تیم ملی تمرین و بازی کنند که متاسفانه در این مرحله می‌مانند و نمی‌توانند همان رشد را زیادتر کنند. در مرحلهی پایه چون خودشان تنها هستند خودشان را به خوبی نشان می‌دهند.»
او ادامه می‌دهد: «تمرین در پینگ‌پنگ خیلی مهم است. خیلی از دوست‌های محمدحسن هر کدام که استعداد داشتند از شهر خودشان مثلا خوزستان رفتند تهران زندگی کنند برای رشد و پیشرفت بیشتر؛ ولی ما گراشی‌ها از اینکه جایی برویم زیاد استقبال نمی‌کنیم. تا این حد که دیگر سرکوب می‌شوند.»
محمدمهدی سومین فرزند از چهار فرزند خانواده‌ی پینگ‌پنگی سبزواری است. او متولد خرداد ۱۳۹۳ است. داستان او کمی با دو برادر دیگرش فرق می‌کند و کمی زودتر شروع به پینگ‌پنگ کرده و به گفته‌ی مربی‌ها از دو برادر دیگرش با استعدادتر است. محمدمهدی که به تازگی در اردوی تیم ملی هوپس ایران بوده، یکی از امیدهای آینده‌ی قهرمانی است. او یک مقام دومی و دو مقام سومی قهرمانی نونهالان ایران را دارد و نفر پنجم هوپس ایران است. رده‌ی بعد از نونهالان و قبل از نوجوانان را هوپس می‌گویند. شروع دوران حرفه‌ای او از دوران ابتدایی است و الان سال چهارم ابتدایی را می‌گذراند. مربی خصوصی او هادی و حمیدرضا موغلی هستند و در تمرینات حمیدرضا جعفری و محمد حسینا با او کار می‌کنند.
مادر این خانواده از شروع پینگ‌پنگ محمدمهدی می‌گوید: «زمانی که من فرزند چهارم را حامله بودم به همراه محمدحسن و علیرضا به تمرین می‌رفت. از سه سالگی تحویل پینگ‌پنگ بود و روی صندلی سالن می‌نشست، طوری که با دهن‌اش هم صدای توپ پینگ‌پنگ در می‌آورد. از همان موقع راکت دست‌اش بود و در خانه هم به در و دیوار می‌زد.»
با محمدمهدی که هنوز از اردو تیم ملی برنگشته است، کمی گپ زدیم و او در مورد اردو و تمریناتش برای ما گفت: «این اردو برای ده نفر اول هوپس ایران است. ما توی تمرینات خیلی تلاش می‌کنیم و همه‌اش تمرین می‌کنیم. برنامه‌ی تمرین ما صبح‌ها سه ساعت و شب‌ها هم سه ساعت است.» او از هدف‌ش برای ما می‌گوید: «هدفم این است که تا هر وقت می‌توانم ادامه بدهم.»
حمیدرضا موغلی علاوه بر مربی خصوصی پینگ‌پنگ محمدمهدی است، معلم او در مدرسه‌ی شاهد شهید بهزادی هم است. محمدمهدی می‌گوید: «بعد از اردو آقای موغلی درس‌ها را با من کار می‌کند و به من یاد می‌دهد.» مدرسه هم برای رفتن به اردوها با او همکاری می‌کند و می‌گوید: «چون مقام آوردم می‌گویند که اشکالی ندارد چون آینده‌ی پینگ‌پنگ گراش هستی و به من اجازه می‌دهند.» بازیکن مورد علاقه‌ی او نوشاد عالمیان است.
محمدمهدی از رقیبی که رفیق‌ش هم است، می‌گوید: «یک دوستی دارم خیلی بازی‌اش خوب است. محمدحسین اکبریان؛ با هم رقیب هستیم و از موقعی که من شروع کردم او هم شروع کرده است و برای ۲۵ روز که از من بزرگتر است در اردو با ما نیست. همیشه با محمدحسین تمرین می‌کنیم. امیدوارم در نوجوانان خیلی مقام بیاورد.»
محمدحسین نفر چهارم و آخرین فرزند این خانواده‌ی پینگ‌پنگی است. او متولد اسفند ۱۳۹۵ است. پینگ‌پنگ را از دوران کودکستان شروع کرده و هنوز به طور رسمی در مسابقات شرکت نکرده است اما در مسابقات هفتگی که برگزار می‌شود برای آمادگی شرکت می‌کند. او الان سال اول ابتدایی را می‌گذراند و قرار است در آینده نامش را همانند سه برادر دیگرش در پینگ‌پنگ گراش و استان و کشور مطرح کند.
داشتن چهار فرزند پینگ‌پنگ‌باز هزینههای زیادی برمی‌دارد و مادر خانواده می‌گوید: «پینگ‌پنگ یکی از ورزش‌های هزینه‌بردار است. بچه‌ها حمایت زیادی هم نمی‌شوند و هرچه اردو می‌روند همه با هزینههای خودمان است. مثلا یک راکت خالی ۵۰۰ هزار تومان و یک کفش مخصوص آنها از ۳ میلیون تومان بیشتر است. البته آقای یحیایی هم زحمت می‌کشد. بلاخره بچه‌ها مقام می‌آوردند جایزه به آنها می‌دهند ولی باز هم بیشتر باید حمایت شوند. یا بقیه افرادی که بچه‌هایشان مقام نمی‌آورند، برایشان خیلی سخت است، انگار که پول‌هایشان در چاه ریخته‌اند. البته آقای موغلی می‌گوید که باید یک اسپانسری برای محمدمهدی جور بشود که الان شرکت جک‌رسلر اسپانسر او است.»
رییس هیات: مقام‌های استانی زیاد است / فقط رقابت‌های کشوری را منتشر می‌کنیم.
مهدی یحیایی، رئیس هیات پینگ‌پنگ گراش است. او از پیشگامان این ورزش در گراش و تقریبا ۳۵ سال است که در این حیطه فعال است. الان در بخش مدیریتی آن فعالیت دارد. او در مورد وضعیت پینگ‌پنگ گراش می‌گوید: «در رسانه باتوجه به خبرهایی که از پینگ‌پنگ منتشر می‌شود و همانطور که در جریان هستید، حجم فعالیت‌ها و دست آوردهایمان زیاد است.»
او در مورد تعدد مقام‌های هیات هم می‌گوید: «شروع فعالیت تیم پینگ‌پنگ گراش از سال‌های قبل بوده و در دو سه سال اخیر با هیات جدید و برنامه‌ریزی‌های جدید دستاوردهای خیلی خوبی داشتیم. الان ما در سطح کشور فعالیت می‌کنیم و سعی می‌کنیم خبرهایی را منتشر کنیم که در رقابت‌های کشوری است، چون در سطح استان و منطقه تعداد مقام‌ها زیاد است.»
یحیایی از برنامه‌ریزی آینده‌ی پینگ‌پنگ گراش گفت: «برنامه‌ریزی الان ما برای این است که ان‌شاالله بتوانیم با توجه به تجربه‌ای که کسب می‌کنیم در سطح جهانی کار کنیم. برنامه‌ریزی کردیم یک بازیکن را بفرستیم یک تورنمنت بین‌المللی و این کار که انجام شد سعی می‌کنیم سایر بچه‌ها را هم اعزام کنیم. بعد از حضور در رقابت‌های جهانی موقع کسب مقام‌های بین‌المللی است، چون گراش این پتانسیل را دارد. بدون اغراق می‌گویم خصوصا در سطح پایه؛ نونهالان، هوپس، نوجوانان و جوانان، گراش نشان داده که قطب کشور است و پتانسیل مقا‌م‌آوری در دنیا را هم دارد.»
در زیرساخت از لار عقب افتاده‌ایم
او از کمبودهای زیرساختی این ورزش در گراش گفت: «مسئله‌ای که وجود دارد؛ ما یک سری کمبودها برای اهداف بین‌المللی داریم، برای کسب مقام منطقه، استان و کشور امکاناتمان بد نیست ولی اگر بخواهیم در سطح بین‌المللی کار کنیم نیازمند یک سری امکانات بیشتر هستیم، در گراش این امکانات نیست. در صورتی که شهر همجوار این امکانات را دارد، شاید در بعد قهرمانی جزو هیات‌های برتر و خوب است، اما مقام‌های کشوری در حد ما نبوده است. منتها از لحاظ زیرساختی بهتر از ما هستند.»
یحیایی در مورد زیرساخت‌های لار می‌گوید: «لار یکی از بهترین سالن‌های کشور را دارد و همه‌ی این کارها در چند سال اخیر صورت گرفته است. یک سالن بزرگ با امکانات دارند که چندین برابر سالن گراش است. در چند ماه اخیر برای بخش زیرساختی آن با خیری صحبت کردند، حتی خود فرماندار ویژه پای کار است. قسمت اداری، سرویس بهداشتی و خوابگاه را با هزینه‌ی چند میلیاردی درست کردند. سالن پینگ‌پنگ لار یکی از بهترین سالن‌های کشور است.»
او پیگیری‌های هیات گراش را نیز اینطور گزارش می‌کند: «البته پیگیری‌هایی هم انجام شده برای توسعه‌ی سالن و نقشه‌ی آن آماده هم شده و نیازمند این است که هزینه از طرف خیرین تامین بشود، چون ساخت‌وساز هزینه‌ی بالایی دارد. گنجایش تماشاگران بیشتر بشود و خیلی از چیزهایی که برای یک سالن استاندارد نیاز است را ارائه کنیم تا بتوانیم دوباره رقابت‌های کشوری را برگزار کنیم.»
یحیایی از مسابقات کشوری که قبلا در گراش برگزار شده می‌گوید: «آخرین باری که مسابقات کشوری را در گراش برگزار کردیم سال ۱۴۰۰ بود، و میزبان چندین استان برای مسابقات نوجوانان و هوپس شدیم. الان با توجه به زیرساخت‌هایی که شهر همسایه دارد فدراسیون به ما میزبانی نمی‌دهد و به ما می‌گوید که لار فضای بزرگ و امکانات بهتری دارد. قبلا آنها نداشتند و هرجور بود میزبانی را ما می‌گرفتیم، ولی الان متاسفانه الان نمی‌شود.»
«تا همین الان خیلی از بار مالی هیات ما بر دوش خیرین بوده است، چرا که ورزش پینگ‌پنگ (تنیس روی میز) طوری است که تعداد مسابقات آن خیلی زیاد است. یعنی بالغ بر ۳۰ تا ۴۰ تا مسابقه ما باید اعزام داشته باشیم. مسابقات هم خیلی مدون در تقویم فدارسیون همان اول سال تنظیم می‌شود تا بازیکن‌ها در طول سال خیلی منظم برای مسابقات شرکت کنند. مسابقات اول از مرحلهی استان شروع می‌شود و بعد منطقه است؛ شامل سه استان فارس، هرمزگان و بوشهر است و بازیکن‌هایی که مقام می‌آورند وارد مسابقات کشوری می‌شوند. حجم فعالیت‌ها و مسابقات خیلی زیاد است. خیرین تا الان در حدی که هزینههای یک مسابقه و اعزام را تامین کردند و پای کار بودند اما نیازمند یک همت بالا است.»
یحیایی به آینده امیدوار است: «منتها باید نگاه‌مان در گراش حرفه‌ای‌تر بشود. این مدل هیات‌ها و بازیکن‌ها که در سطح کشور مقام می‌آوردند و چند گام مانده است که بروند تیم ملی و مسابقات بین‌المللی شرکت کنند تا بتوانند در سطح جهان افتخار آفرینی بکنند. مثلا نوشاد عالمیان که بهترین بازیکن ایران است چند روز پیش نفر چهارم دنیا که از کشور چین بود را برد و نتیجه‌ی درخشانی را ثبت کرد.»
