هفت‌برکه – گریشنا: برای کسی که نخورده باشد چیزی بیشتر از گیاهی خاردار که نباید به آن نزدیک شد نیست. اما دیدن آن برای ما گراشی‌ها همراه با یک لبخند ملیح و عاشقانه است.
علاقه به گنار آن‌قدر زیاد است که دیگر کمتر می‌توان در دشت‌های گراش این گیاه دوست‌داشتنی را پیدا کرد و نسل آن در حال برافتادن است. حالا کار به واردات گنار کشیده است و در فصل بهار دست‌فروش‌ها در گوشه و کنار این گیاه نوبرانه را می‌فروشند.
گنار فقط یک خوراکی نیست بلکه در پیرامون آن مجموعه‌ای از از فرهنگ و آداب شکل گرفته. شعرهای محلی، تکنیک‌های پاک کردن، ساخت ترشی و چیزهای دیگر باعث شده گنار یا گل کاکاکنگرو بخشی از گراشی بودن باشد.
نام فارسی گنار به غلط «خار مریم» گفته می‌شود اما با توجه به کتاب شناخت گیاهان دارویی دکتر ولی‌الله مظفریان نام «خار پنبه» و نام علمی «Onopordon leptolepis» برای آن صحیح‌تر است.
در شهرهای مختلف این گیاه به نام گل گاری، گل گوهری، گل گنج، گُلاله، کلرگو، خارپنیر، خار کوکولی، خار کول، کولوری، قنقل، کنگر و … خوانده می‌شود.
گزارش تصویری مجید افشار از گنارفروشی‌های گراش در سال ۹۸ را ببنید. امسال به دلیل کرونا بازار گنارفروش‌ها هم کم رونق شده است اما این عکس‌های زیبا همچنان دیدنی است.
تکمیلی: خبرنگاران صدا و سیما در گراش، خرداد ۱۴۰۱ گزارشی از گنار کار کردند. این گزارش را در ادامه ببنید
این فیلم در آپارات در مورد تفاوت خارمریم و خارپنبه هم جالب است:
چرا نویسنده نوشته خوشگل، عزیزم همون فارسی الاصل بنویس خوشکل، توجه کن
هر دوی این واژه‌ها امروز استفاده می‌شود و درست است، اما در فرهنگ‌های دهخدا و معین «خوشگل» ثبت شده است و به نظر می‌رسد قدیمی‌تر باشد.