هفت‌برکه – گریشنا: یک گراشی از دبی در چهارمین یادداشت خود با موضوع آب و برق، یک پیشنهاد جالب را مطرح کرده است. او معتقد است با متمرکز کردن هزینه‌های پذیرایی عزاداران و همچنین بهینه‌سازی موقفات مرتب با آب، می‌توان سرمایه‌ی اولیه‌ی طرح تامین آب و برق منطقه را تامین کرد. یادداشت‌های پیشین یک گراشی از دبی را می‌توانید در گریشنا بخوانید (اینجا) و با ایده او آشنا شوید.
تشنه کامان از عطش در التهاب/ جانشان در انتظار آب بود/ آب می‌گوید حسین، بی‌تاب می‌گوید حسین / دشت‌ها می‌سوزد از فرط عطش / گوییا افروخته در سینه تش/دشت می‌گوید حسین، بی‌آب می‌گوید حسین/ دشتبانان یا حسین
از کربلای حسینی تا کربلای ما
حماسه با صلابت و جاودانی وارستگان و اسوه‌های ابدی شعور و آگاهی در واقعه کربلا هر انسانی را از لاک غفلت و عافیت‌طلبی بیرون می‌آورد و با ایجاد تحرک در انگیزه‌ها، مقصدها و اهداف، آنان را به تکاپو و کوشایی و گذشتن از پل خود و تغییر توصیه میکند. با ارج نهادن و احیای یاد والای شهیدان راه آزادی و آزادگی و بهره‌مندی از پرتوهای پرفروغ این آزادگان، دلها طراوت می‌یابند و قلب‌ها از جرعه‌های جاوید معرفت سرشار می‌شوند. امید است که ما هم بتوانیم به استعانت از این ایام توشه‌ای برداریم و فیضی ببریم.
طفیلی هستی عشق‌اند آدمی و پری/ ارادتی بنما تا سعادتی ببری
با چشم‌پوشی از مفروضات ایمانی و اعتقادی و تعلقات عاطفی دیرین که هرساله در این ایام بیشتر در وجودم پدیدار میگردد، قصد دارم در ادامه نوشتن سلسله موضوعات مرتبط به آب و برق در منطقه، در این یاداشت به مناسبت ایام عاشورای حسینی با نگاهی گذرا و کوتاه درباره نقش آب، تشنگی و بی‌آبی در صحرای کربلا و با اشاره به حماسه‌سرایی‌ها و صحنه‌پردازی‌های دراماتیک مقتل‌نویسان عاشورایی در به کارگیری عنصر تاثیرگذار آب و تشنگی در مرثیه‌سرایی و نوحه‌گری این واقعه تاریخی برای تاثیرگذاری حداکثری بر احساسات و عاطفه‌ها، عشق و مهربانی‌ها و الم و حرمان‌های مردمانی همواره عطشان و ساکن در جغرافیای سرزمین‌های خشک و برشته از کم‌آبی و استفاده از این عنصر حیاتی در به وجود آوردن شور و غلیان احساسی در آنها، به این موضوع بپردازم که امروزه ما چگونه می‌توانیم از این موضوع عشق و علاقه مردمان‌مان به شهیدان کربلا و باورهای ایمانی نهادینه شده آنها به واقعه عاشورا و عاشوراییان که در ماه‌ها و روزهای مختلف سوگواری هر ساله به جنبش می‌آیند و به شکل‌های مختلف و سنن و آداب گوناگون خود مثل روضه‌خوانی، عزاداری، سینه‌زنی، نذورات، خیرات و خرجی‌ها و اطعام‌های گوناگون در حسینیه‌ها، تکایا، مساجد و غیره به یاد لب تشنه امام حسین(ع) و اولاد و اصحاب باوفایش به سوگ می‌نشینند بیشتر استفاده کنیم و فیض ببریم و همچنین بتوانیم با ایجاد نوآوری، خلاقیت و ابتکار در بهینه‌سازی و بکارگیری بهتر هزینه‌های مادی دراین گونه مراسم‌ها، به دانایی و آگاهی بهتری برسیم و به جای شور و غلیان صرف احساسات زودگذر، به شعور و عقلانیت پایدار و سازگارتر به مرام و مسلک حسینی دست یابیم. این نوشته فقط پیشنهاد و نظری‌ست در این راستا. که چگونه می‌توان از این رویداد استفاده کنیم و به نام و به یاد لب‌تشنگان صحرای کربلا، سرزمین و دشت‌های تشنه خود را سیراب سازیم.
قابل ذکر است که اگر برخی عبارات و یا پیشنهادهای نویسنده مطلوب برخی افراد نیست و احتمالاً موجب رنجش‌شان شود با اطمینان بگویم و به شفاعت حضرت سید الشهدا(ع) متوسل شوم که هیچ قصد و انگیزه‌ی نادرستی در کار نیست و فقط تلاش کرده‌ام که دید و بینشی نو در اینجا مطرح کنم: این که میشود بدون این که ذره‌ای بزرگداشت و عظمت عزاداری‌ها و مراسم سنتی این ایام را کم کنیم و یا تغییر دهیم، به برکت و یاری خون این ثارالله‌الاعظم از مانده‌ی سفره برکتش طرحی نو به کار گیریم و اقدامی خداپسندانه انجام دهیم که هر روز و هر لحطه عظمت و بزرگواری و جانفشانی‌های لب تشنگان صحرای کربلا در جلو چشم و آینه دیدمان هویدا باشد و تنها به این ده روز عزاداری و اربعین حسینی منحصر و ختم نگردد.
آنچه درباره شهادت امام حسین(ع) امام سوّم شیعیان در واقعه دهم محرم سال شصت و یک هجری قمری روایت شده تا چه حد واقعیت تاریخی است و آیا آنچه در روضه و عزاداری ها تبلیغ و گفته می شود و یا مقتل‌نویسان و نوحه‌سرایان برای لحطه لحظه‌های این واقعه تاریخی بیان کرده‌اند و هر روز هم شاخ و برگی به آنها می‌افزایند، تا چه حد افسانه و داستان‌های غیر واقع و باورهای عامیانه است؟ پاسخ‌گویی به انبوه داده‌های تاریخی و روایی آشفته و متناقض مورد بحث و کنکاش نویسنده نیست و به آن وارد نمی‌شوم. فراوان صاحب‌نظران اهل ایمان و تحقیق در این باره نوشته‌اند و جایی برای نویسنده‌ی بی‌بضاعتی چون من در این وادی نیست، فقط در اینجا برای روشن شدن پیشنهادم مجبورم کمی در مورد آب و تشنگی در صحرای کربلا اشاره‌ای داشته باشم که خوانندگان و مخاطبان هوشمند خود را متوجه سازم که اگر پیشنهادی در تغییر کاربری بخش کوچکی از هزینه‌های مراسم و عزاداری‌های امروزمان مطرح میکنم، ذره‌ای از عظمت محرم و عاشورا و قیام امام حسین (علیه السلام) نمی‌کاهد که درخشش این خورشید از نوع دیگرست.
اسطوره آب در کربلا
واقعیت امر این است که یکی از داستان‌های بسیار مهم و پیچیده و همراه با اسطوره همین داستان تشنگی و آب در کربلاست که اتفاقاً دست مایه اصلی روضه‌خوانی و تعزیه‌خوانی و امثال این حرفهاست، اگر از دولت صفویه به بعد تا همین امروز داستان تشنگی امام حسین (ع)، تشنگی نوزادش علی اصغر و تیر سه شعبه حرمله بر حلقوم او و رفتن عباس به شریعه فرات و آب آوردنش و قطع شدن دست را از داستان کربلا بگیرند دیگر داستان از آن حالت حماسی و عاطفی و دراماتیک برانگیزاننده و گریه‌آور خارج میشود.اگر از کربلا و عاشورا داستانهایش را بگیریم آن لب لباب تاریخ و قیام آمام حسین (ع) آنچنان که گفته شده است خیلی به درد کسانی که می‌خواهند از این طریق استفاده ابزاری بکنند و عواطف را برانگیزانند حال روحانیت است، روضه‌خوان است و یا مداحان و تعزیه‌خوان‌ها و کسانی که در این بازار منافعی دارند نمی‌خورد. اگر اینها حذف شود علی‌القاعده این منافع از بین می رود برای همین است که حقیقت رویداد تاریخی و جوهره قیام انسان‌ساز حسینی را با شگردی منفعت‌طلبانه از دسترس عاشقان و علاقمندان حضرتش پنهان داشته شده و به جایش دیگ‌ها، دسته‌ها و علم و کتل‌ها و کارنوال‌های مختلف عزاداری را هر روز بزرگ و پررنگ‌تر میکنند و غیرمستقیم و نانوشته رقابتی پنهان در بین هیئتها، مساجد و حسینه‌ها به وجود آمده است که هر ساله بر تعداد دیگ‌ها افزوده شود و نوشیدنی‌ها و خوردنی‌ها متنوع‌تر و بیشتر گردد.
یکی از سنت‌هایی که امروزه در محرم و دیگر ایام سوگواری خیلی چشمگیر شده و زیاد به آن دامن می‌زنند.سنت خیرات و نذورات و پخت و پزهای فراوان و گوناگون برای اطعام سوگواران است تا جایی که دولت و حکومت برای تبلیغ بیشتر به این گونه فعالیت‌ها کمک‌های نقدی و یا جنسی می‌رساند. نذر و نذری دادن و اطعام مساکین و توسل جستن برای رفع بلا، دفع مصیبت و یا جلب منفعت در میان همه اقوام وجود داشته و هر کسی می‌کوشد تا فضل و رحمت و محبت الهی را به شکلی یه سوی خود و جامعه‌ای جلب کند و در قران کریم هم به این مسائل اشاره شده. بعضی نماز و عبادات دیگر انجام میدهند و بعضی هم سفره طعام می‌گسترانند، بحثی در این گونه موضوعات نیست. شاید ابتدا و آغاز پخت و پزها و اطعام در این گونه مراسم‌ها همین اعتقادات بوده حال کی و چگونه به صورت جز لاینفک در مراسم عزا شده من نمی‌دانم و موضوع بحث این نوشته هم نیست فقط می‌دانم ربطی به اصول و فروع دین ندارد و کم و یا زیاد شدن آنها و حتی تغییر حالت معمول و شکل آن نیز مشکلی در ایمان و عقیده باورمندان نخواهد داشت.
امروز در سراسر ایران در عاشورا پخت میکنند در منطقه خودمان کمیت و کیفیت و دفعات بیشتری دارد، ما سوگواران حسین (ع) بعد از ده روز و ده شب فعالیتهای مختلف عزاداری در ظهر عاشورا بعد از ختم مراسم با خوردن پلو و خورشت‌های خوشمزه و چرب و نویشیدن چند لیوانی شربت خنک و گورا به یاد لب تشنگان روز واقعه برای استراحت و خواب بعد ظهر عاشور به منازل خنک و راحت خود می‌رویم و با شکمی پر تا غروب می‌خوابیم و شب به یاد شام غریبان بازماندگان حسین در مراسم شام غریبان شرکت کرده و پس از شمارش پس‌انداز اجرهای جمع‌آوری کرده در ده روز گذشته فایل امسال محرم خود را می‌بندیم و می‌رویم تا تا سال آینده که محرم از راه برسد و همین تکرار را تکرار کنیم.سئوال این است که آیا آموزش و یادگیری از این دانشگاه نور و روشنایی و یا همدردی و همراهی با واقعه کربلا به خصوص بازماندگان آن قافله نور و ایمان پس از ظهر و پایان معرکه خونین عاشورا با شکمی پر و جای خنک و رفتن به خواب ناز هم‌خوانی و یا سنخیتی دارد؟ آیا خود را عزادار بنامیم یا نه؟ در همان بعد از ظهر ما کجا و پیرو و عزادار حسین بودن کجا؟ قضاوتی نیست فقط پرسش از خودم است، الاعمال بالنیّات. آیا فکر نمی‌توان کرد که اگر ما در همان ظهر عاشورا گرسنه و تشنه برای استراحت رجوع کنیم و نان خشکی و ته مانده غذای از قبل مانده در خانه را برای رفع جوع بخوریم بیشتر به یاد تشنگان و و گرسنگان ظهر عاشورا خواهیم بود که بعد از معرکه در دشت های سوزان کربلا تنها و گرسنه مانده‌اند، مگر سیر می‌تواند احساس انسان گرسنه‌ای را درک کند و عزادار آنها باشد.
این فقط یک سئوال از خودم است. جواب هم ندارم و نه می‌خواهم غیر ضروری وارد بحث و گفتگو با دیگر باورمندان در باره سنن و رسومات عزاداری و اطعام روز عاشورا شوم چون اصولاً اعتقاد دارم بحث تاریخی-علمی در باره عاشورا برای شیعیان باورمند بسیار بحث کم حاصلی است آنها دنبال کالای دیگری هستند. فقط می‌خواهم در اینجا بگویم که اگر هزینه‌های این دیگ‌های رنگارنگ روز عاشورا را فقط برای چند سال به سمت سرمایه‌گذاری برای تهیه آب منطقه سوق دهیم آنگاه هر لیوانی آبی که از ثمره سرمایه‌گذاری از سفره‌های روز عاشورا بنوشیم و یا هر گیاهی که از این آب سبز شود همواره یاد لب تشنگان ظهر عاشورا در روح و جانمان تداعی خواهد شد و برکات بیشتری از انفاس مسیحایی آنها نصیب خواهیم برد.
خیریه‌ای برای همیشه
در نوشته‌های چندگانه در موضوع آب و برق در چند مورد اشاره کرده‌ام که در حال حاضر یکی از بهترین سرمایه گذاری‌ها جمعی و مشارکتی در منطقه ایجاد نیروگاه قابلی است که توان تولید آب و برق ارزان‌تری از دیگر نیروگاه‌ها و یا آب شیرین‌کن‌های مشابه در کشور داشته باشد. فروش تولید برق آن به دولت را به عنوان سود انتظار داشته در سرمایه‌گذاری فرض کنیم و تولید آب‌اش به نام نامی لب‌تشنگان صحرای کربلا برای سیرابی شهرها و روستاهای منطقه استفاده کنیم.
بر همگان واضح و روشن است که برای اقدام و انجام این مهم، به سرمایه قابل توجه و نیمه‌کلانی نیاز است. جمع کردن این نیمه‌کلان سرمایه میسر نیست مگر این که به تمامی پتانسیل‌ها و امکانات مالی منطقه فکر و توجه شود. راقم که از سال‌های پیش در این موضوع مطالعه و با اصحاب فکر و درایت در منطقه مشورت میکنم، به دو منبع مالی بسیار بابرکت و افضل سرمایه‌های مادی موجود در منطقه یقین حاصل کرده‌ام که اگر بزرگان و صاحبان خرد و ایمان نظری کنند و همتی به کار گیرند، رحمت الهی از این دو منبع بر منطقه فرو خواهد بارید و سرمایه‌های پراکنده و سرگردان دیگر موجود در منطقه را چون کهربا و مغناطیس قوی به محوریت خود جذب میکند و به گردش در خواهد آورد و مشکل بی‌آبی منطقه را حل خواهد کرد. اینجا به مناسبت ایام عزاداری سیدالشهدا(ع) باید بگویم هر دو این منبع به حضرتش وابسته و وصل می‌باشد و برکاتش نیز ابدی خواهد بود. این دو منبع مورد نطر عبارتند از:
یک – جمع آوری نقدی هزینه‌های پخت روز عاشورا برای چند سال
دو – درآمد و یا بهینه‌سازی موقوفه‌های کوچک و فراوان حضرتش در منطقه جهت تجمع سرمایه
پیشنهادی برای جهت‌دهی به خیرات ماه محرم
تحقیق و پژوهشی که در محرم سال گدشته و ایام عاشورا در گراش انجام شده (طبق جدول ذیل) نشان می‌دهد که مقدار پخت‌ها و اطعام عزاداران حسینی در ایام عاشورا درحسینیه‌ها، تکایا، مساجد و هیئت‌های گراش در مجموع ۶۶۰ دیگ برنج بوده است. (خواننده آگاه خوب می‌دانند که واحد پخت فقط دیگ برنج می‌گویند و دیگ پخت خورش همراهش را به حساب نمی‌آورند، چون بستگی دارد به مقدار گوشت و مخلفات دیگر در پخت خورشت همراه با برنج. لذا نسبت‌های دیگ برنج به خورشت متغیر است). این جدول آماری شامل پخت نذورات در منازل شخصی نمی‌شود، در این رابظه آماری موجود نیست ولی همگان می‌دانیم در تعداد قابل شمارشی از منازل شخصی نیز پخت برنج، حلیم و یا نان انجام میشود و بسیار متداول است. آماری دیگری (جدول دو) نشان می‌دهد که گراشی‌ها در عاشورای پارسال نیز مجموعا حدود ۱۳۰ دیگ برنج در شهرها و روستاهای اطراف و نزدیگ گراش پخت کرده‌اند و هر سال هم بر کمیت دیگ‌ها و تعداد روستاها افزوده میشود.
قیمت و هزینه‌های پخت هر دیگ از منابع و دست‌اندرکاران پخت در مکان‌های مختلف که پرسیده بودند، متفاوت بوده است؛ ولی پژوهشگران میدانی، متوسط هزینه پخت یک دیگ در محرم پارسال را با قیمت حداقلی محاسبه و با در نظر گرفتن تمامی مخارج پخت (غیر از نیروهای انسانی داوطلب) هزینه نهایی برای پخت یک دیگ برنج را حدود ۸۵۰ هزار تومان برآورده کرده بودند. البته بررسی‌کنندگان خرجی‌ها و هزینه‌های دیگری که در ایام عزا متداول است، مثل پختن دیگ‌های حلیم، هزینه صبحانه دادن به عزادارن در بعضی هیئتها و یا هزینه انواع نوشیدنی‌ها و پلاستک‌های مصرفی را حساب نکرده‌اند. در مجموع و با تخمین هزینه‌های در نظر گرفته نشده و پخت در منازل شخصی، گروه تحقیق کمترین هزینه اطعام عزادارن ایام تاسوعا و عاشورای حسینی را در گراش را کمی بیشتر از یک میلیارد تومان محاسبه کرده است. اگر نرخ معادل ارزی آن روز که یک درهم برابر حدود نهصد و پنجاه تومان بوده را در نظر بگیرییم، می‌توان گفت میشود حدود یک میلیون و پنجاه هزار درهم. حال چرا به درهم تبدیل کرده‌ام برای این است که به یک حساب تخمینی، نسبتاً ثابت برسیم که تغییرات نرخ تورم و ارز کمتر در آن محل بحث باشد.
اگر فقط خود شهر گراش برای تاسوعا و عاشورا یک میلیون و پنجاه هزار درهم پخت میکند، قدر مسلم و به یقین شهر لار و توابع آن با جمعیتی بیش از دو و نیم برابر شهر گراش، اگر بیشتر از دو و نیم میلیون درهم در این ایام پخت نکنند، به یقین کمتر از دو میلیون درهم نخواهند بود (سه سال قبل در مطلبی در یکی از رسانه‌های شهر لار خواندم که در این شهر ۲۱۰ تن مواد غذایی در این ده روز اول محرم مصرف شده بود، از پیش از همه خوانندگان پوزش می‌خواهم اگر حافظه من در ۲۱۰ تن اشتباه کرده باشد).
نتیجه: حال اگر بزرگان دینی ما که صاحبان ایمان و خردند و الگوهای مردم در عزاداری مراسم‌های حسینی هستند همراه با عاشقان و محبّان سیدالشهدا(ع) که در حسینه‌ها و هیئتها کارگزار و یا خدمتگذار و فعال هستند، تدبیری بیندیشند و راهی پیدا کنند که بتواننند تنها برای چند سال به جای پخت و اطعام در تاسوعا و عاشورا حسینی، هزینه مالی و نقدینگی معادل آن را به نام نامی سرور آزادگان برای آب منطقه و به نام همان حسینیه و هیئت خود سرمایه‌گذاری کنند، یقیناً سرمایه‌ی پایه و بزرگی به دست خواهد آمد و علاوه بر جمع شدن سرمایه، سبب میشود که دیگران از آنها یاد بگیرند و در این کار خیر و خداپسندانه بیشتر شرکت کنند و سرمایه‌گذاری نمایند. حتی برادران شافعی مذهب ما در منطقه وقتی ببینند که روحانیت و عاشقان حسین(ع) این کار را کرده‌اند، آنها هم به تآسی از روحانیت آگاه و روشن شیعه مذهب منطقه، تمامی خیرات و مبرات خود را به عشق سبط پیامبر و سید جوانان اهل بهشت در این راه به کار خواهند گرفت و سنگ تمام خواهند گداشت. اگر این تغییرات در مصرف همه نذرها، خرجی‌های عزاداری و دیگر خیرات و مبرات منطقه را به صورت سرمایه اولیه و برکت سرمایه‌گذاری برای آب و برق منطقه به کار گیریم، بعد از چند سال دیگر، علاوه بر آب‌آوری به منطقه، می‌توان از درآمد این سرمایه‌گذاری برای هزینه‌های سالیانه حسینیه‌ها و هیئتها استفاده کرد. باور بفرمایند که اگر فقط برای پنچ سال این کار انجام گیرد، سرمایه‌ای بزرگ و بابرکت به عنوان سرمایه پایه جمع خواهد شد و هم کمکی به برق کشور میشود و هم آب منطقه تامین میگردد.
بهینه‌سازی موقوفه‌ها
استفاده از درآمد و بهینه‌سازی از موقوفات منطقه در سرمایه‌گذاری برای آب و برق برای منطقه احتیاج به بررسی و مطالعه کمی بیشتری دارد. راقم نه متخصص فقه وقف هستم، و نه به خود اجازه می‌دهم وارد مقولاتی بشوم که چندان اطلاعاتی از آن ندارم و شاید هم خیلی حساسیت‌برانگیز برای منتفعان فعلی این ثروت باشد و بد برداشت کنند. لذا بحث در این موضوع را می‌گذارم به عهده علاقه‌مندانی که در منطقه هستند و هم اطلاعات کافی از چگونگی این ثروت در منطقه دارند و هم شناخت از کنترل‌کنندگان و منتفعان این ثروت.
در اینجا فقط می‌خواهم از آنها خواهش کنم یک بررسی و تحقیقی انجام گیرد در مورد مثلا برکه‌ها (آب‌انبارها) کوچک و بزرگ؛ و یا بخشی از زمین‌های زراعی و نخیلاتی که به هر عنوان از گذشتگان به صورت خیرات و یا وقف بجا مانده ولی امروز به هر دلیلی از انتفاع عموم خارج شده‌اند، مثل برکه‌ها و ممرها و زمین‌های اطراف آنها و یا زمین‌های زراعی و نخلستان‌هایی که بایر شده‌اند ولی با قرار گرفتن در مکان و جای مناسب سبب شده ارزش افزوده زیادی پیدا کنند. آیا میشود آنها را به فروش رسانید و از پول فروش آنها مثلا برای آب و برق منطقه به نام سهم واقف درگذشته‌ی آنها سرمایه‌گذاری شود؟ که امروز هم مردم از آن منتفع شوند و هم نیت واقف که همان آب رسانیدن به خلق الله بوده در امروز هم ادامه پیدا کند. همچنین آیا میشود از تجمع سود حاصله در آینده به نام همان واقف اولیه کار خیری دیگری برای روح آن مرحوم خیراندیش انجام گیرد و یا درآمد حاصله برای امام مصرف کنند؟
امروز در جهان، شرکت‌های صنعتی و تجاری بزرگ و معروفی هستند که با بهینه کردن و تبدیل به احسن موقوفه کوچکی به وجود آمده‌اند و هزاران نفر از آنها نفع می‌برند. با تغییر کاربری و بهینه کردن موقوفه‌ای خارج شده از انتفاع اولیه، البته بر اساس نیت واقف، در کاری سرمایه‌گذاری کرده‌اند که هم درآمد بسیار خوبی دارد و هم نیت واقف را به خوبی پیش می‌برند. نمونه معروف این نوع سرمایه‌گذاری بهینه شده وقفی، شرکت معروف لویدز در انگلستان است که غولی در صنعت بیمه، بانکداری و خدمات دریایی و کشتیرانی در جهان است. من فکر میکنم مسئولین اداره اوقاف و خوشفکران منطقه می‌توانند موقوفات راکد و بی‌درآمد را که در خود شهر و روستاهای منطقه در مکانی خوب و باارزش قرار گرفته‌اند تبدیل به احسن کنند و عوض اجاره دادن به بهای ناچیز و یا مثل برکه‌ها بدون فایده افتادن، با بهترین قیمت ممکن، شفاف و با مزایده به فروش رسانند و پول حاصله از آن را برای تولید آب و برق منطقه سرمایه‌گذاری کنند. با این کار در آینده کوتاه ارواح تمامی خیرین و وقف کننده درگذشته دور و نزدیک از آنها راضی خواهد شد و نیت آنها که همان آبرسانی به مردم بوده بهتر برآورده میشود. چون می‌توان سهم سرمایه‌گذاری به نام برکه و یا واقف موقوفه تبدیل به احسن بشود. البته اگر سرمایه‌گذاری در این ارتباط درست انجام گیرد، علاوه بر مردم منطقه و سهام‌دارن دیگر و بی‌شمار آن، قطعاً متولیان فعلی اوقاف هم بیشتر از وضعیت قبلی آن منتفع خواهند شد.
میشود برای معضل بی ابی به بیشنهاد این برادر از طریق وقف توجه نمود ولی اینکه مخارج اطعام عاشورا را حذف کنیم کار درستی نیست
همین هایی که خرج عاشورا میدهند برای وقف اب هم مشکلی ندارند
موفق باشید
در راستای این مبحث قابل تامل وتاثر انگیز به یک خاطره کوچک بسنده میکنم توی همین ایام کنار کتابخانه عمومی در حال ساخت با پیشینه چندین و چند ساله چند تا از این پیرمردهای دوست داشتنی نشسته بودند که مهندس ناظر پروژه اومد یکی از اونا پرسید آقای مهندس این ساختمان کی تموم میشه پس؟ مهندس با کمی مکث گفت اگه برای یکسال فقط یک سال هریک ازما از خیر یک پرس غذایی که توی این دوتا حسینیه نزدیک کتابخانه پخت و توزیع میشه بگذریم کتابخانه ساخته میشه و برای مدت های طولانی غذای روح مراجعه کنندگان به کتابخانه تامین میشه.
سلام بر همگان وعزاداری همگی قبول درگاه حق تعالی ، نظر حقیر اینه که هر چیزی جای خودش رو داره کوشش ما باید در جهت بیشتر شدن این مراسم ها و اطعام ها باشه ، در اوضاع کنونی که مراسم مذهبی کم رنگ شده باید سعی در پر رنگ کردن این مراسم باشه ، امام صادق (ع) میفرماید همه ی عالم فدا شود برای امام حسین اصراف نیست .
چرا نوشتین یک گراشی از دبی چرا اسم نیاوردی ??
هم خرج نذری امام حسین باید بشه هم برای اب منطقه هر چیز سر جای خودش درسته.
آن که هرچیزی درجای خودش قرار گیرد…
این تعریف حضرت امیر از عدالت در نهج البلاغه هست
دو نوع فقر وجود داره :فرهنگی و مادی
مجالس وعظ و روضه باعث بهبود فقر فرهنگی میشه و اطعام فاصله طبقاتی رو کمتر میکنه و فقر مادی رو تا حدی پوشش میده
اکثر خیرین گراش کسانی هستند که به طور مستقیم یا غیر مستقیم اهل مسایل مذهبی و هیاتی هستند در راس اونها شیخ احمد انصاری رحمت الله علیه چرا که در این مجالس و بعد از این مدیحه سرایی ها و سخنرانی هاست که دلها خاشع میشه و میل به بذل و بخشش و کمک به فقرا بیشتر میشه
البته تامین اب و برق منطقه هم در جای خودش باید مطرح شود و کار پسندیده ایست…
مواظب باشیم با طرح برخی مسایل چاقوی دشمن را تیز نکنیم.
مخالفت امام با صرف هزینه محرم در جنگ
آیت الله سیدهاشم بطحایی درباره ایده برخی سلبریتی ها به تعطیلی هیئأت عزاداری حسینی و اختصاص هزینه این مراسم ها به امور خیریه گفت: کدام شیرپاک خورده ای مقابل برافراشتگی و احتزاز پرچم عزای حسین بن علی که جانمایه حیات انقلاب و عزت ماست موضع می گیرد؟ حضور مردم در مراسم سوگواری سید و سالار شهیدان مملکت را بیمه می کند. در زمان جنگ نیز برخی به امام خمینی (ره) گفتند «اجازه دهید خرج هیأت های مذهبی را هزینه جنگ کنیم»، امام فرمود «جنگ خرج خود را دارد، دست به ترکیب عزاداری ها نزنید.»
با سلام و احترام خدمت تمامی دوستان.
پیشنهاد دوست عزیزمان راجع به سرمایه گذاری در مبحث آب و برق در منطقه بسیار به جا وقابل تأمل هست لیکن ذکر چند نکته مهم و ضروری است که به اختصار به برخی از آنان اشاره میکنم:
۱-تجمع سرمایه و جمع آوری و مدیریت هزینه ها نیازمند یک متولی قوی،صادق،درستکار و پشتکاری وصف ناپذیر می باشد که آگاه به تمامی ضوابط و شرایط ایجاد و راه اندازی کسب و کار و صنعت باشد که به نحو احسن درراستای هدف انجام کار باشد.
۲-باتوجه به زمینه مذهبی و اعتقادی شهرستان الزاما صرف کردن هزینه های نذورات در مسیر سرمایه گذاری در صنعت آتیه نگر آب و برق به یکباره امکانپذیر نیست که دلایل خاص خودش را نیز دارد صرفا همان بس که بدانیم در شور رقابت در بین هیات های مذهبی در جهت سبقت گرفتن از یکدیگر در مسایل مختلف امکان تجمیع و مدیریت هزینه ها و ساماندهی نذورات حداقل تا چند سال آینده امکانپذیر نمی باشد.
با توجه به مطالب ذکر شده برخی موارد دیگر هم وجود دارند که درصورت نیاز وباتوجه به بازخورد این مسایل خدمتتان عرض میگردد.یاحق
نظر خوبی هست ولی نظر شما برای نسل آینده خیلی مفیدتر هست چون الان هنوز وقت این اظهار نظرها نیست .دیدم یک فیلمی چند روز پیش در آمریکا مسلمان به نام حسین کیف و لباس مدرسه به بینوایان و فقیران که می خواهند به مدرسه بروند می دهند و از این نمونه ها زیاد هست که مثلا به نام حسین به فقیران کمک کنیم در این روز .البته طرح این موضوع الان قابل درک نیست چون مغزها برای اینجور چیزی قد نمی دهد.
در جواب نوبهار که گفتن این حرف رو قبول و باید حساب اطعام و حسین رو کنار گذاشت درست ولی باید بگم که اگر امام خمینی حرفی رو گفتن برای موقعیت خودشون گفتن و هرچیزی در زمان خودش هست.مثلا در زمان پیامبر برده داری مشکل نداشته ولی الان مذموم و به دور از انسانیت هست .امام خیلی حرفا را گفتن ولی طبق اقتضا زمان بود .در طول تاریخ این موارد زیاد بوده هست ولی الان طبق نیاز و اقتصاد ایران باید حرف زد.
بنظرم این آقا باصطلاع روشنفکر بجای اینکه بشیند این مطالب را از کتابها کپی کند و انتشاردهد بهتر است برود زیر منبر امام حسین (ع) بشیند تا یک مقدار از آن افکار غربی و تحمیل شده بر ایشان خارج شود و ببیند اگر خیرین کارخیر انجام داده و خواهند تربیت شدگان همین مجالس است این بنده خدا تازه از کانالهای من و تو و صدای آمریکا چیزهای شنیده که نذورات محرم را خرج فلان کارکنید .
متاسفانه گریشنا برخی مطالب ارسالی رو جهت انتشار، کوتاه یا حذف میکنه ولی چنین مطلب طویل ادامه داری از یک ناشناس که کلی مطالب ساده پیش پا افتاده و حرف های خودمونی و گپ داره منتشر میکنه. نویسنده ناشناس ساده گو هم حاضر به پذیرش “کم گفتن و گزیده گفتن” نیست و باید بگم که یکی از دلایل کاهش ارزش پول ملی همین خارج نشین ها و بخصوص دبی نشین ها هستند که به قول رییس قبلی بانک مرکزی، ستاد توطئه آمریکا از لحاظ اقتصادی مدت هاست که در امارات فعاله. بنظرم ایشون بهتره نظریه ای در مورد افزایش پول ملی ایران بده تا نیازمند خارج نشین ها و امارات نشین ها نباشیم
بیشتر خیرین متاسفانه امارات نشین هستند که در صرف تبدیل پول درهم به ریال به شدت در کاهش ارزش پول ملی ایران نقش دارن و ناخواسته به این روند کمک میکنند و به دلیل تزلزل پول ایران، درهم در مقاله بالا ارجحیت پیدا کرده. ای کاش زمانی این روند برعکس بشه و به جای پول کشور دیگر و بکار گرفتن افراد خارجی، اشتغال جوانان ایرانی هدفمند بشه و در اولویت قرار بگیره. با نظر احمدی مخالفم در مورد کپی کردن مطالب نویسنده، بلکه ایشان ساده و خودمانی می نویسن ولی فقط طولانی میگن و چندین بار فقط یک مطلب رو تکرار میکنه که باعث کسالت خوانندگان میشود که این روند قطعا تمدن ساز نخواهد شد !
شاید هم خواسته نه ناخواسته، که در این صورت اصل کار خیر یا گنجاندن در دسته کار خیر زیر سوال میره و بعدش ایرانی ها از خیرین خارج نشین و خارج رو کلی قدردانی میکنن. به چه بهایی؟ مگر کار خیر فقط در صرف پول هست که باید در بوق و کرنا کرد؟ چرا فعالیتهای خودجوش جوانان بدون کمترین بضاعتی مورد قدردانی قرار نمیگیره یا حداقل دیده نمیشه؟ از فرهنگی و اشتغال زایی و آموزشی و علمی گرفته تا مشاغل کوچک خانگی
باسلام وادب خدمت دوست وهمشهری با شعوروفرهنگم
ازدیدگاه متفاوت ومتمایزحضرتعالی که برخاسته ازبلندنظری واصالت شماست بنده با افکارشما کامل موافقم وامیدوارم درتمام مسیرزندگیتان سلامت وشاداب وفراوانی ازخداوندبراتون ببارد
ترکیه ای ها مقیم آلمان وقتی توسط مقامات آلمانی بهشون توهین میشه کلا همه باهم متحد میشن و کلی دارایی شون رو به ترکیه منتقل میکنند ولی ایرانی ها برعکس اند بیشتر دارایی شون توی امارات سرمایه‌گذاری میکنند و اگر حتی ولیعهد ابوظبی بهشون توهین کنه : “حمله نظامی به هدف نظامی، اقدام تروریستی نیست” هیچ کاری نمیکنند و باز خیرین محترم خارج نشین و خارج رو با صرف بالاتر، پول ایران رو بی ارزش تر میکند و متاسفم که از این امر غافلند و کارهای خیری که داخل ایران انجام میشه و نمیشه بطور مستقیم و غیر مستقیم به بهای فقیرتر کردن کل مردم ایران هست. و باز ما می آییم قدردانی میکنیم که از نظر فرهنگی روی این امر کمتر کار شده که اقتصاد و فرهنگ می تونند باهم تخریب گر باشند یا باهم قدرت ساز و تمدن ساز باشن.
خلیج روها نه تنها اینکار رو نمی کنند بلکه فرزندانشون هم میفرستن دبی کار کنه!! بیچاره پدر خانواده حداقل ۶ ماه از فرزندانش و همسرش دور هست فقط برای کار و پول. اتحاد علیه امارات وجود نداره که نیاز به تجدید افکار و حتی مقاله نویسی در این مورد و بازتاب در رسانه هاست. بنظرم ایران باید سفیر امارات رو اخراج کنه چون ولیعهدش گفته باید جنگ رو به عمق خاک ایران بکشانیم و عملیات اهواز تروریستی نبوده!!!
گربه دست به گوشت نمیرسید میگقت گوشت بو داره
اگر خلیج نبود گراش این شکل جنوب فارس زیباه وجود نداشت
….
دعا کنید کشورهای خلیج وجود داره وگرنه مثل منطقه بلوچستان کردستان مردم بجای اینکه بشینند توی خونه مفت بگن باید کوله بری میکردن یا سوخت میبردن کشور همسایه برای نون بیرون اوردن
سلام قولا من رب رحیم
باارائه نظرتون موافقم چراکه هم ازامام حسین (علیه آلاف التحیت والثناء)به خوبی یادکرده اید هم اینکه ایده ای خوب مطرح نمودین؛درمویدفرمایشاتتان عرض شود:
۱-همانطور که آبسردکن خیرمی کنند ومی نویسند:بنوش به یادلب تشنه حسین ع،این ایده سرمایه گذاری آب منطقه نیز مردم رابه یاد لب تشنه امام می اندازد.
۲-متاسفانه طعام صرفاًبرای عزاداران حسینی مصرف نمی شود؛چه اونکه بعدازاتمام نماز جماعت،درب سالن حسینه اعظم رو بازمی کنند که تمام اون کسانی که در نماز وعزاداری شرکت نکرده اند نیزاطعام شوند وعلاوه برخود،برای خانه هایشان نیزببرند(نه اینکه این افرادبدلیل عدم عزاداری اطعام نشوند بلکه بهتراست براساس روایات خرج عزاداران شود)
حال اونکه شخصیتی مثل دکترعبداللهی به رغم اینکه خالصانه ومتواضعانه درانتهای صف سینه زنی متعمداً کناربچه ها سینه وعزاداری می کند،بعضاباید ازاین اطعام بی بهره بماند.
درنهایت اگرسرمایه ای باشد که بتوان هم عزاداران رو اطعام نمود هم به کارعام المنفعه (آب منطقه )پرداخت بهتراست.
همیشه موید باشید