هفت‌برکه: آخرین نماینده لارستان در مجلس شورای ملی چهارشنبه ۵ شهریور ۱۴۰۴ در ۹۰ سالگی درگذشت.
صادق افتخار یکی از سه نماینده بومی لارستان در ادوار مجلس شورای ملی بود که در آستانه انقلاب اسلامی از نمایندگی مجلس استعفا داد. پس از انقلاب، نام مجلس ایران از مجلس شورای ملی به مجلس شورای اسلامی تغییر پیدا کرد.
صادق افتخار سال ۱۳۹۰ با انتشار کتاب «خاطرات صادق» بخشی از فعالیت‌های خود و تاریخ سیاسی و اجتماعی لارستان پیش از انقلاب را ثبت کرد. یکی از اسناد دیگر در شناخت صادق افتخار گفتگوی او با مجله مطالعات تاریخ است که پیشتر در هفت‌برکه منتشر شده است.
به نوشته دکتر کرامت‌اله تقوی او در سال ۱۳۳۷ با بانو صدیقه‌بیگم نیکخو ازدواج کرد و صاحب هفت فرزند شد. فرزندانش همگی در عرصه‌های علمی و حرفه‌ای جایگاهی شایسته یافتند؛ از جمله سه پزشک متخصص، یک کارشناس تغذیه، یک استاد ریاضی در آمریکا و دو فرزند فعال در حوزه مدیریت و آموزش.
محمدصادق افتخار، افزون بر نمایندگی سیاسی، آموزگاری پرتأثیر بود که شماری از شاگردان او بعدها به استادان دانشگاه، پژوهشگران، مدیران و مسئولان برجسته تبدیل شدند.
از شهرداری تا نمایندگی مجلس
محمدصادق افتخار، فرزند حاج علی‌اصغر، در نهم آذرماه ۱۳۱۴ خورشیدی در شهر لار به دنیا آمد. پدربزرگش حاج محمدحسن، فرزند حاج محمد مشهور به «کمپانی»، از تجار بزرگ لار بود که با فرزندانش تجارتخانه‌ای فعال در لار و شیراز داشت و با کشورهایی چون انگلستان، هند، روسیه و بلژیک مراوده بازرگانی می‌کرد.
افتخار به‌عنوان هفتمین فرزند خانواده افتخار، تحصیلات ابتدایی را در دبستان انوشیروان لار آغاز کرد و سپس در دبستان تازه‌تأسیس «صحبت» ادامه داد. پس از آن با موفقیت در آزمون دانشسرای مقدماتی شیراز پذیرفته شد و در رشته آموزگاری تحصیل کرد. پس از پایان دوره، به لار بازگشت و تدریس در دبستان کوکبی خنج را آغاز نمود.
پس از پایان سربازی، دوباره به حرفه آموزگاری بازگشت و در دبستان‌ها و دبیرستان‌های لار به تدریس پرداخت. در سال ۱۳۴۵، همزمان با فعالیت معلمی، در کنکور دانشکده حقوق دانشگاه تهران پذیرفته شد. او سرانجام در خرداد ۱۳۴۹ موفق به دریافت لیسانس حقوق شد.
افتخار در سال ۱۳۵۰ با انتخاب انجمن شهر، به‌عنوان شهردار لار منصوب شد. گرچه دوران مدیریت شهری او کوتاه و تنها یک سال بود، اما این تجربه جایگاه اجتماعی او را در میان مردم لار بیش از پیش تثبیت کرد. پس از استعفا، دوباره به تدریس بازگشت.
سال ۱۳۵۴ نقطه عطفی در زندگی او بود. در انتخابات دوره بیست‌وچهارم مجلس شورای ملی که آخرین انتخابات مجلس شورای ملی در ایران بود، با کسب ۱۳,۷۰۴ رأی از مجموع ۲۳,۳۸۸ رأی، به‌عنوان نماینده لارستان به مجلس راه یافت. او سومین چهره لارستانی بود که در طول تاریخ به مجلس راه پیدا کرد.
مشکلات همیشگی لارستان : راه تا برق
در مجلس، به عضویت کمیسیون‌های برنامه و راه درآمد و پیگیری مشکلات زیرساختی لارستان را در اولویت قرار داد. به گفته خودش مهمترین فعالیت‌های او در مجلس تصویب طرح‌هایی همچون جاده لار – جهرم، ارتقای پروژه آبرسانی لار به ردیف ملی، ایجاد کارخانه آرد ۳۶ هزار تنی و نیز تأسیس اداره راهنمایی و رانندگی لار بود.
محمدصادق افتخار در مجلس نطق‌های متعددی ایراد کرد که بعدها در کتاب «خاطرات صادق» گردآوری شد. محور سخنانش مشکلات دیرینه لارستان بود: نبود راه‌های ارتباطی، کمبود آب آشامیدنی، نیاز به توسعه فرودگاه، تقویت بیمارستان و تأمین برق روستاها.
با آغاز اعتراضات سال ۱۳۵۷، او از جمله نمایندگانی بود که به صراحت علیه دولت‌های وقت موضع گرفت. در نطق‌های پیش از دستور، سیاست‌های حکومت شاهنشاهی را به باد انتقاد گرفت و از نارضایتی مردم سخن گفت. سخنانش حتی در رسانه‌های خارجی بازتاب یافت. در جلسه رأی اعتماد به دولت ازهاری، یکی از ۲۷ نماینده‌ای بود که رأی منفی داد.
پس از درخواست امام خمینی مبنی بر استعفای نمایندگان مجلس، افتخار در زمره اولین گروهی بود که استعفای خود را تقدیم کرد و به لار بازگشت. او در استقبال از امام خمینی در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ در فرودگاه مهرآباد حضور داشت و چند روز بعد در مدرسه علوی به دیدار رهبر انقلاب رفت. همین همراهی او با انقلاب باعث شد که از اتهام همکاری با سلطنت تبرئه شود و در سال‌های بعد هم فعالیت‌های اجتماهی او ادامه داشته باشد.
پس از نمایندگی
پس از انقلاب، افتخار مدتی از ادامه خدمت در آموزش و پرورش محروم شد، اما با پیگیری و حمایت فرهنگیان و روحانیان لارستان، بار دیگر به کار بازگشت. با وجود این، به دلیل فضای نامساعد، در سال ۱۳۶۱ پس از ۲۵ سال خدمت بازنشسته شد.
افتخار پس از بازنشستگی نیز فعال ماند. مدیریت شرکت سهامی عام لارستان، حسابرسی مسجد جامع و بیمارستان امام رضا، ریاست صندوق قرض‌الحسنه دارالایتام امیرالمؤمنین، تأسیس مؤسسه نگهداری سالمندان لار، مشارکت در جمعیت خیرین مدرسه‌ساز و خیرین سلامت بخشی از خدمات اجتماعی او در سال‌های پایانی عمر بود.
صادق افتخار ۵ شهریور ۱۴۰۴ در ۹۰ سالگی دار فانی را وداع گفت.
