هفت‌برکه – نازنین شبان: با دیدن این عکس‌ها، کودکی‌ام را به یاد آوردم که با شنیدن اسم «کُنار چِزه» چه شوق و ذوقی داشتیم. وقتی که عصر جمعه پدرم ما را سوار بر ماشین به دشت اناغ می‌برد و ما از دیدن آن همه درخت کُنار پر در می‌آوردیم. چه صفایی داشت. هرکدام یک پلاستیک به دست، همانند این بچه ها می‌دویدیم تا هرچه زودتر برسیم و گاهی وقت‌ها از شدت سرعتی که داشتیم می‌افتادیم و بچه‌های فامیل ما را مسخره می‌کردند.
هر سبز و قرمز کُنار مانند یاقوت یا زمردی بود که در کیسه جواهرات خود می‌ریختیم و این بزرگترین دارایی کودکی ما بود. ثروتی که طعم خوشبختی می‌داد و هدیه دادنش به پدر، مادر یا یک دوست مدرسه‌ای، لبخند بلندی را به صورتشان می‌آورد.
اگر بخواهیم کمی رسمی‌تر با کُنار آشنا شویم: درخت کُنار به عربی سدر گفته می‌شود و با نام علمی Ziziphus spina-christi یک درخت همیشه سبز است. درخت کنار را می‌توانید در قسمت وسیعی از دشت‌های استان فارس، ایلام، بوشهر، خوزستان، کرمان، سیستان بلوچستان و هرمزگان ملاقات کنید. کنار درختی مقاوم در برابر خشکسالی است و گاهی تا ۵۰۰ سال عمر می‌کند. در برخی مناطق، مثل همین کنار زیارت خودمان، به نوعی یک گیاه مقدس است. از نظر تغذیه‌ای، کنار سرشار از کلسیم، آهن، منیزیم و فسفر است.
هر چند حالا بچه‌ها بیشتر گوشی در دست دارند، ولی می‌توانید در یک عصر سرد پاییزی، آن‌ها را دعوت کنید به «کنار چزه» تا خوشه‌چین طبیعت باشند و شما هم در حالی که یک کُنار گس را مزه‌مزه می‌کنید به تماشای اشتیاق آن‌ها بنشینید.
