یخدو ۹ – زیباترین صندوقچه‌ی دنیای من

هفت‌برکه – فرشته صدیقی: سال‌ها پیش «ماندگاری و یادگاری» خیلی از جزئیات زندگی را شامل می‌شد، از یاد و خاطرات اشخاص گرفته تا ظروف حاوی خوراکی و مواد دیگر. در همه‌ی منازل، وجود آلبوم‌های قطور پر از عکس رفتگان و ماندگان و همچنین قوطی‌ها و بطری‌های خالی از سالیان گذشته، مؤید همین مسئله بود.

جعبه‌ها و قوطی‌‌هایی که با خودشان خاطراتی را به همراه دارند، هنوز هم با ما هستند حتی اگر کهنه و رنگ‌‌ورورفته شده باشند. معروف‌ترین‌شان قوطی «مَکَنتوش» (شکلات مَکینتاش) و قوطی شیر نیدو است و شیشه‌ی ویمتو. گذشته از کاربرد تک‌تک ظروفی که نام برده شد، خاطراتی که برای صاحبان‌شان تداعی می‌کنند، جالب‌تر و جذاب‌ترند.

من از تمام این‌ها یک صندوقچه دارم که بی‌بی، نیل و توتیا و سورمه‌ی سیسمونی‌ام را در آن گذاشته است. زیرش یک برچسب دارد که نشان می‌دهد جای «حلویات توفی» بوده است و سال ۱۹۸۰ میلادی تولید شده است؛ یعنی ۴۳ سال پیش! این قوطی نزدیک به نیم قرن در دنیا چرخیده و از زمانی که بی‌بی آن را به من داده، یکی از وسایل باارزش زندگی‌ام به حساب می‌آید. دوستش دارم. از نظرم زیباترین صندوقچه‌ی دنیاست چون به آن تعلق خاطر دارم. تا مدت‌ها وسایل باارزشم را در آن می‌گذاشتم و درش را قفلی کوچک زده بودم!

هر کدام‌مان وسایلی از گذشته در کنار خود داریم که حاضر نیستیم آن را دور بیندازیم یا فراموششان کنیم. چون برای‌مان دوست‌داشتنی هستند. به قول استاد رحمانی: «اشیاء و وسایل از آدم‌ها وفادارترند!» کاش خاطرات خوبی را که از اشخاص اطراف‌مان داریم، همانطور مصرّانه کنج گنجه‌ی ذهن‌مان حفظ کنیم، جوری که هیچ حس و خاطره‌ی دلنشینی را توان فراموشی نباشد.