هفت‌برکه: سید علی مجلسی – فعال اجتماعی: در دسامبر ٢٠١٩ با پیدا شدن یک نوع ویروس جدید که بعدا COVID-19 نامگذاری شد، شاید کمتر کسی فکر می‌کرد که این ویروس به این سرعت به یک مشکل جهانی تبدیل شود. حتی سازمان بهداشت جهانی که یکی از معتبرترین مراجع در سطح بین‌المللی است، ابتدا کرونا را یک بیماری همه‌گیر جهانی اعلام نکرد، اما با گذشت کمی از این موضوع، سازمان بهداشت جهانی شیوع بیماری کرونا را همه‌گیر جهانی اعلام کرد. عبارت «همه‌گیر جهانی» فقط برای بیماری‌های واگیرداری استفاده می‌شود که در چندین کشور به میزان قابل توجهی از فردی به فرد دیگر منتقل شود.
همه‌گیری ویروسی که جدید باشد، بتواند به راحتی مردم را آلوده کند، دوره‌ی پنهان داشته باشد و به صورت موثر از فردی به فرد دیگر منتقل شود و واکسن و درمانی نیز نداشته باشد، بسیار راحت‌تر است و کنترل آن بسیار سخت خواهد بود. ویروس کرونای جدید همه‌ی این مشخصات را دارد.
با اعلام رسمی ورود کرونا به ایران در ٢٩ بهمن ١٣٩٨ تا امروز، در آمارهای رسمی، نزدیک به ١٢ هزار نفر مبتلا شده‌اند (تقریبا در هر ساعت ٢٠ نفر) و بیش از ۶۰۰ نفر نیز جان خود را از دست داده‌اند. انتقال ویروس در کمتر از ٢۵ روز به نزدیک ١٢ هزار نفر در شهرهای مختلف کشور و دوره پنهان ٢ تا ١۴ روزه آن تا بروز علایم بیماری در فرد، و احتمال انتقال به افراد نزدیک در این مدت، می‌تواند خطرناک بودن این بیماری را به راحتی نشان دهد.
کرونا لاجرم به گراش می‌رسید
با مثبت اعلام شدن تست کرونا سه نفر در لار، و با توجه به پراکنده بودن همشهریان در شهرهای و کشورهای آلوده به ویروس، همه می‌دانستیم که دیر یا زود این ویروس به گراش نیز خواهد رسید. از این رو بعضی از کسبه به صورت اختیاری تصمیم گرفتند مغازه‌های خود را تعطیل کنند. با این وجود، شورای تامین شهرستان تصمیم گرفت طی مصوبه‌ای، دستور به تعطیلی بیشتر صنف‌ها بدهند و تنها مغازه‌هایی که تامین‌کننده‌ی مایحتاج ضروری مردم بودند اجازه فعالیت یافتند.
با مثبت شدن ٢ مورد تست کرونا در گراش، شاید انتظار داشتیم که وحشتی در بین مردم به وجود بیاید و آنها را به رعایت نکات بهداشتی وادار کند تا این زنجیره کُند یا قطع شود. اما عده‌ای از کسبه و مردم توجه لازم را نداشتند، تا اینکه یک و سه مورد جدید به ٢ مورد قبلی اضافه شد و گراش را در استان به وضعیت قرمز نزدیک‌تر کرد.
دوگانگیِ بی‌خیال بودن یا امنیتی کردن؟
ما اکنون با دوگانگی روبه‌رو شده‌ایم: عده‌ای همچنان به اخطارها بی‌توجه هستند و خطر را بزرگ نمی‌بینند؛ و عده‌ای خواهان امنیتی شدن موضوع و اعمال فشار و حتی قرنطینه کردن شهر هستند. اما باید گفت که همه‌گیری کرونا بیشتر از این که یک مساله امنیتی باشد، یک مساله بهداشت فردی و اجتماعی است.
از یک طرف، متاسفانه هنوز خیلی‌ها این موضوع را درک نکرده‌اند که در صورت ابتلا به این بیماری، اولین گروه در خطر، خانواده‌ی خود ما هستند، یعنی جایی که ادعا می‌کنیم حافظ آن هستیم. در صورت بی‌احتیاطی، ما خودمان به یک دشمن بالقوه برای اعضا خانواده و نزدیکانمان تبدیل می‌شویم و بدون آنکه حتی متوجه باشیم، عزیزترین کسانمان را آلوده خواهیم کرد و خدایی نکرده باعث از دست دادن آنها خواهیم شد.
از طرف دیگر، شاید کمتر کشور و شهری را بتوانیم پیدا کنیم که امکانات قرنطینه کردن مثل شهر ووهان چین را داشته باشد؛ جایی که دولت به وسیله یک اپلیکیشن می‌توانست شهروندان را رصد کند تا قوانین قرنطینه را زیر پا نگذارند و دارای زیرساخت‌ها و ظرفیت‌های خوب پزشکی بود تا بتواند جوابگوی نیازهای خود باشد.
هشدارهای بهداشتی را جدی بگیریم
توجه داشته باشیم که ظرفیت بیمارستان گراش و پرسنل آن محدود است و به مرور زمان رو به فرسایش خواهد بود. در صورت فراگیری بیشتر این ویروس در کشور، همه‌ی شهرهای کشور درگیر خواهند بود و کسی به داد ما نخواهد رسید. اگر امروز هشدارها را جدی نگیریم، فردا شاید راهروهای بیمارستان نیز جایی برای ما نداشته باشد.
تردد غیر ضروری در سطح شهر، عدم رعایت بهداشت فردی، نگاه شوخی‌آمیز یا سرگرم‌کننده به موضوع، بسیار خطرناک خواهد بود. مردم باید متوجه باشند که با بحرانی بی‌سابقه در سطح جهان و بی‌سابقه‌تر در سطح کشور مواجه هستیم.
متاسفانه موضوع نگران‌کننده، توجه عده‌ی زیادی از مردم به شایعات و اطلاعات غلط درباره این ویروس است، بخصوص مطالبی در این زمینه که اگر فلان کار را بکنیم یا مواد خاصی را مصرف کنیم، به کرونا مبتلا نمی‌شویم! حتی در سطح کشور به خاطر همین باورهای غلط، قیمت برخی اقلام در بازار چند برابر شده است.
اما واقعیت این است که راه کنترل و دفع ویروس کرونا خیلی ساده‌تر است و خودمان می‌توانیم کرونا را شکست دهیم. همه در خانه بمانیم و توصیه‌های بهداشتی را رعایت کنیم. این بهترین نسخه برای مقابله با ویروس کرونا است.
همراه شو عزیز، همراه شو عزیز
تنها نمان به درد، کاین درد مشترک
هرگز جدا جدا، درمان نمی‌شود
