ما کانورها که حالا نیکخو هستیم

۵ دیدگاه

1. احمد
   ۲۱ دی ۱۴۰۲

   سلام چه کار خوبی که فرهنگ و تاریخ شفاهی یک شهر نقل میشه. کاش بقیه هم این کار می کردند و در کامنت ها نظر می دادند تا بسط و گسترش پیدا کنه

   پاسخ به دیدگاه

2. شهروند
   ۲۱ دی ۱۴۰۲

   سلام و شاد باش خدمت شما عزیزان؛ در قسمت “یادگارهایی در گبه” قابل ذکر است بمان خانم (مادر حاج جعفر شهبازی) چند سالی است که به رحمت خدا رفتن.

   پاسخ به دیدگاه

3. هادی
   ۲۰ دی ۱۴۰۲

   با سلام خدمت عوامل گریشنا
   ببخشید چطور می توانم مطلب خود را در مورد این موضوع ارسال کنم؟

   پاسخ به دیدگاه

   • مسعود غفوری
     ۲۱ دی ۱۴۰۲

     با سلام.
     می‌توانید به ایمیل من بفرستید:
     masoud17@gmail.com
     و یا اینکه از طریق واتساپ و تلگرام به شماره هفت‌برکه ارسال کنید:
     ۰۹۳۷۴۹۰۹۶۰۰
     سپاسگزارم.

     پاسخ به دیدگاه

4. گراشی از دبی
   ۲۰ دی ۱۴۰۲

   سلام بر آقای نیکخو و درود و صد سلام بر تمامی انسانهای نیکخوی جهان. تا آنجاییکه من از گُب و تاریخ آرامستان شیخ مشد اسماعیل اطلاع دارم و در ایام کودکیم در سالهای ۱۳۳۸ تا ۱۳۴۴ که در عصرهای بعضی از پنچشنبه ها به همراهی مرحوم پدرم که اتفاقاً مزارشان نیز در همین آرامستان نصیبشان شد و یا با دیگر کودکان هم بازی در صحرا گردی، بسیار به گب و صحرا و نخلستانهای اطراف آن رفته ام و کوتاه نوشته های هم از دفتر خاطرات نویسی آن روزها برایم مانده باید به اطلاع شما و دیگر علاقمندان به تاریخ و میراث ابنیه های گراش برسانم .
   – گب در انتهای رآس جنوب غربی خرمنزار مثلثی شکل بزرگی بود که قاعده آن نخلستانهای امام و فامیلهای استا غلوم قرار داشت که امروز بنام خیابان درمانگاه شناخته میشود، ضلع جنوبی آن سر تا سر رودخانه مشعب از بئت بود که به برکه خیر و نخلستانهای اطراف گورستان فخی می رفت .آن جا مسجدی قدیمی و تاریخی از گج و سنک ساخته شده ای وجود داشت با دیوارهای بلند، سقف فرو ریخته و محراب بزرگ گچی که تفریبا سالم مانده بود ولی خطوط نوشته های گچی آیات اطراف آن از بین رفته بود و با دقت میشد آثاری از آن مشاهده کرد. پشت محراب مقبره شیخ مشد اسماعیل بود با سنگ مزار بزرگ و معجر تخته ای سر تا سری ولی کوتاه و سرباز با پارچه سبز رنگی پوشانده بودند کلا اطاق کوچک مقبر از مسجد جدا بود و اطاق مقبره به دیوار مسجد اتصالی نداشت.
   –بچه ها آن روزگار و شاید هم افرادی دیگر به محراب مسجد سنگ می زدند و آن را امیر تپل می گفتند. و تکرار می کردند ” امیر تَپَل کی کَشته ، خواجه لِی نِشُسته” چرا این کار انجام میشد ویا انجام می دادند نمی دانم و کسی از پیر و جوان هم جوابی درستی برای ما نداشتند مرحوم پدرم می گفت عوام نادان هستند و به محراب مسجد سنگ می زنند.
   — آن زمان روبروی شرقی و شمال شرقی مسجد گب تا حدود شعاع ۱۵۰ متری آن قبرستان کهنه بزرگی بود و در شبهای آدینه فراوان افراد مختلفی برای فاتحه می آمدند ولی ربطی به دراویش و یا صوفیه نداشتند و البته دراویش هم می آمدند لذا منحصر کردن این گورستان به دراویش ریشه تاریخی ندارد و این قبرستان هم مثل دیگر قبرستانهای قدیم گراش که در کنار پیری، ملایی و یا شیخی بزرگی از صوفیه قرار گرفته است در زمانهای دور بوجود آمده است و طبق سنت قدیمتر کنار قبر بزرگی از فامیل قبرهای پیشتری از همان فامیل قرار می گرفته و شاید هم امروز در گراش هنوز همین سنت باشد که مرده های یک فامیل کنار هم باشند.
   — اگر به نقشه هوایی نیروی هوایی کشور در سال ۱۳۴۱ که در این سایت هفت برکه هم منتشره شده نگاه کنید و یا نقشه های هوایی گراش در آرشیوهای دیگری از آن سالها بدست آورید کاملا مشاهده خواهید کرد که شمال و شرق مسجد تا انتهای خیابان درمانگاه امروزی نخلستانی ویا زمین کشتی (خِوِدی) وجود ندارد خرمنزار بوده و قبرستان کهنه تا شعاع ۱۵۰ متری آن به طرف شرق و شمال شرقی مسجد قدیم گب ادامه دارد. نوشن و نخلستان مرحوم حاجی بابا حسن در بخشی از همین قبرستانهای کهنه بودجود آورده اند در همین سالها و ربطی به نخلستانها و زمینهای شما و غرب گب ندارد.
   — تا آنجاییکه من اطلاع دارم بزرگ یکی از طایفه های گراش که قبر در گذشتگان پیشین آن طایفه در همین قبرستان بوده به عادت و سنت گراش در همین قبرستان دفن می شود ایشان از قضای روزگار دارویش و برزگ شناخته شده گراش بود . درصورتیکه درویشی و صوفی بودند طایفه ای و یا فامیلی نبود در هر طایفه ای شاید یک دو نفر هم علاقمند به درویشی پیدا می شده. مثل مرحوم حاج رستمخان حاکم گراش و لارستان درویش بوده از طایفه خانها و در جایی دیگر مدفون شده است.
   –خوب بیاد دارم روزی عده ای در گب جمع شده بودند و ماشین جیب غریبی هم آنجا بود( اون روزها به ندرت در گراش ماشین دیده میشد) سنگ لوحی کهنه و سالمی پیدا کرده بودند مربوط به مسجد گب یا بقول عوام گراش امیر تَپَل تاریخ بنای مسجد را ۸۳۵ سال قبل نشان می داد ( حدود شصت و اندی سال از آنروز گذشته است). سنگ لوح را کجا بردند و یا آنها چه کسانی بودند که سنگ لوح مسجد را با خود بردند نمی دانم چون آن روز من کلاس ابتدایی بودم و کسی به کودکان محلی نمی دادند و یا خود آدمهای که کمک کردند سنگ در ماشین بگذارند نیز از دنیا و عتقیه فروشی بیخبر بودند
   —خاطره جالب و بیاد ماندنی برای من از آنجا بیاد دارم شاید جالب باشد. روزی من و آقای غلامحسین محسنی فرهنگی باز نشسته گراش در همین قبرستان سنگهای هنوز بجای مانده روی قبرهای قدیمی با زحمت و دقت نگاه می کردیم و سعی داشتیم نوشته های آنها را بخوانیم. اطراف همین قبرها مرحوم حاج بابا حسن نوشن نخل کاشته بود. ما در عالم کودکی خود داشتیم می گفتیم که حاج بابا حسن در قبرستان نخل کاری کرده است. که ناگهان آن مرحوم با لباس سفید و تمیزی بالای سرما ما پیدا شد و با مهربانی از ما پرسید داشتید چه می گفتید . نمی شد انکار کرد گفتیم شما در قبرستان نخل کاری و نوشن کاری کرده اید. با مهربانی لب خند زد و گفت نه بچه اشتباه می کنید اینها آورده اند در زمین من دفنشان کرده اند. اول کمی حرفش قبول کردیم بعد نگاه به هم کردیم و گفتیم سنگ قبرها تاریخ صد سال به بالا دارند چگونه شما آن زمان که هنوز به دنیا نیامده بودید اینجازمین داشتید. دید بچه های حواس جمعی هستیم کمی خَرَک و کناری که در تیلگه داشت به ما داد و پرسید پسر کی هستید و اینجا چکار می کنید با مهربانی حواس ما را پرت کرد و ما هم جواب ندادیم و سریع دویدیم. خدا ایشان را بیامزرد که با ما کودکان به مهربانی رفتار کرد.

   پاسخ به دیدگاه