NA: معتادانِ دیروز، از تجربه تلخ خود گفتند

هفت‌برکه (گریشنا) – راحله دیدار #اعتیاد: در همایش سراسری NA معتادانی از شهرهای جنوب استان فارس که در ۲۷ گروه جلسات خود را برگزار می‌کنند، در گراش دور هم جمع شدند.

برنامه سر ساعت اعلام‌شده یعنی سه بعد از ظهر آغاز می‌شود و از همان آغاز، جایی برای نشستن و شنیدن باقی نمانده است؛ شنیدن قصه آدم‌هایی که سختی اعتیاد را پست سر گذاشته‌اند و حالا می‌خواهند در قالب انجمن معتادان گمنام، به دیگر معتادان کم کنند. نظم کامل در برنامه برقرار است و افراد با احترام پذیرفته می‌شوند.

روز جمعه اول بهمن‌ماه، همایش سراسری گروه­های NA شورا ۱۱ (انجمن معتادان گمنام)، در سالن سراجیِ گراش برگزار شد. این همایش به صورت دوره­‌ای در شهرهای مختلف استان از جمله شهرهای لار، خنج، مهر، لامرد و … برگزار می‌­شود و این بار نوبت به شهرمان گراش رسیده بود.

استقبالِ مردم کم‌نظیر بود به طوری که علاوه بر پر شدن صندلی­‌های سالن، دو طرف سالن و حتی وسط صندلی­‌ها مملو از جمعیتی بود که سر پا ایستاده بودند و گوش می‌دادند. برنامه طبق همان چیزی اعلام شده بود برگزار شد و سر ساعت ۱۶:۳۰ به پایان رسید.

زمانی هم که یکی از سخنرانان این انجمن پشت تریبون قرار می­‌گرفت و از تجربیات یا مقدم­ه‌ای مرتبط با گروه­‌شان سخن می­‌گفت، اکثر جمعیت با توجه خاصی به سخنان آنها گوش می‌­دادند، به طوری که صدای سکوت بلندتر از صدای سخنران مراسم می‌­شد. مثلا زمانی که قنبر، یکی از اعضای این انجمن، به روی صحنه رفت تا از زندگی پر از دردش در زمان اعتیاد سخن بگوید، چهره­‌ی بسیاری از حاضرین در سالن دیدنی بود. عده­‌ای انگار مشغول همزادپنداری با او بودند و انگار از رنج‌­های زندان و تنهایی و تحقیری که به واسطه­‌ی اعتیاد کشیده بود، خبر داشتند؛ و عده‌­ای کمتر هم واکنش‌­شان، تعجب بود.

یا زمانی که زهرا پشت تریبون قرار گرفت و از زندگی تلخ قبل از اعتیاد و آرامش بعد از آن سخن گفت، می‌­شد همدردی را در چهره‌­ی حاضرین مشاهده کرد. می‌­شد تاسف را در چشمان مردم دید، وقتی که زهرا از مرگ پسر ۱۷ساله‌­اش گفت و سپس خدا را شکر کرد که با کمک انجمن توانست بار این غم را بدون بازگشتن به سمت اعتیاد به دوش بکشد.

عکس گرفتن ممنوع است و نام کسی هم مشخص نیست، این کار خبرنگاری را سخت می‌کند. سرانجام یکی از مسئولین به شرط این که نام او برده نشود با من سخن می‌گوید: «ما در این گروه هیچ کاری با مسائل خانوادگی، کاری، اجتماعی، سیاسی و … افراد نداریم و تنها لازمه‌­ی عضویت در این گروه، تمایل به قطع مصرف مواد مخدر است. هدف­‌مان هم از برگزاری این همایش­‌ها، شناساندن گروه­­‌مان به مردم است.»

او در مورد هزینه برگزاری این گونه همایش‌ها می‌گوید: «ما به هیچ ­جا وابسته نیستیم. این انجمن کاملا خودجوش و مردمی ا­ست و توسط معتادان بهبود یافته بنیان‌گذاری شده است. مانند مرکز ترک اعتیاد، سم‌زدایی هم جزو کار ما نیست، حضور در جلسات گروه تنها فعالیت ما است، و اعتقادمان این است که بهبودی فروشی نیست. خرج خدمات و جلسات گروه نیز از طریق خود اعضا تامین می‌­شود و هیچ حمایت مالی را نمی‌­پذیریم، اما از مسئولین و فرمانداری­‌ها تقاضا داریم که ما را از حمایت معنوی­‌شان محروم نکنند.»

در پایان مراسم، اعضای این گروه اعلام پاکی کردند. به این ترتیب که بعد از خواندن مدت پاکی­‌شان، از جای خود بلند می­‌شدند تا همه آنها را ببینند و سپس مورد تشویق پرشور حاضرین قرار می‌­گرفتند. به چهره‌­هایشان که دقت می‌­کردی می‌­توانستی شادی و امید به آینده را از نگاه­‌شان بخوانی. همه جور آدمی در این جمع حضور دارند. بعید نیست که چهره‌ای آشنا هم در میان این پانصد نفری که به اینجا آمده‌اند ببینی. یک چهارم سالن را زنان تشکیل می‌دهند. وقتی نوبت به اعلام پاکی می‌رسد، از هر گوشه سالن کسی بر می‌خیزد و اعلام می‌کند چه مدت است که از بند اعتیاد رهیده است.