گریشنا: ۱۲ آذر روز جهانی معلولین است. گزارشی سال گذشته در دفتر خبری گراش به مناسبت این روز تهیه شده است. این گزارش را به همراه متن فاطمه ابراهیمی برای حرکت معلولی که پله‌های برج میلاد را در نوردید به مناسبت این روز بخوانید. (خبر در ایسنا)

فاطمه ابراهیمی: گاهی می‌روم دنبال خودم. دنبال یک «من وجودی». گاهی آنقدر از قافله عقب می‌افتم که کاسه کوزه ها را سر همین «خودم» می‌شکنم. ولی خرده ریزه‌هایش عجیب آزارم می‌دهد. گاهی که نه..همان وقت هایی که خودم نیستم میهمان دفترم می‌شوم تا انزوای مخیله‌ام را با واژه های تشنه سیراب کنم. امشب از همان شب هایی است که یکی مثل دیگری مرا به حال خودم میبرد.

حالا من و شب و اون…. همون اونی که من و کشوند پای هزار و یک خیال که پشت بند ان سجده شکر و دستانی است که رو به آسمان برای بوسه به دستان خدا بلند میشود.

می‌گویند معلولیت محدودیت نیست. کمی باورش برایم سخت بود. اما این روز و شب ها که حتی با خیالم هم نمی‌توانم پله های بالا رفته زندگیم را بشمارم، اما شمارش می‌کنم ۱۸۰۰ پله بالا رفته برج میلادی که محمد گمار رفت.

من کجای زندگیم؟ یک جایی نزدیک به تلاطم…یا شاید هم جایی خیلی دور از دور.

وقتی نگاه دوباره و لبخند تو را می‌بینم با شور هم آغوش می‌شوم. با عشق رنگ می‌کنم نقش وجودی خودم را در برابر بزرگی تو.

آری معلولیت خاستگاه خلاقیت است. وقتی تو فقط با دست‌هایت این همه پله را طی کردی تازه فهمیدم مسیر چقدر برای تو تا من نزدیکتر است. حالا این من باید بشود یک من ناب که در کنار تو واژه‌ی زیبای شکر را سجده کرد.