هفت‌برکه – نوریه بلبل: هنر سنتی و صنایع دستی نه فقط بخشی از میراث‌فرهنگی بلکه بخشی از هویت و اصالت هر شهر و منطقه است. صنایع دستی فقط اشیاء تزئینی نیستند که گوشه‌ای از بوفه‌ها یا ویترین‌های خانه را پر کنند بعضی از آنها در جای جای زندگی روزمره‌مان جاری هستند و ما از آنها استفاده می‌کنیم.
بعضی از آنها کایه می‌شوند روی سر نوزادهایمان یا پَشَه‌گِری برای خواب آرام شب‌هایشان. بعضی از آنها هم جارو می‌شوند در تمیزی خانه و کاشانه، حتی سبدی می‌شوند برای جای نان در کنار سفره‌ی غذا.
مادران و مادربزرگ‌ها در قدیم آرایه‌ی جان‌بخشی به اشیا را زندگی می‌کردند، سر منزلشان یک ستون از تالار حیاط بود که به آن تکیه می‌زدند و یا در گوشه‌ی تاریک و نم‌دار دالان خانه نشسته بودند و به یک پِش خشک و بی‌جان فسیل جانی تازه می‌بخشیدند تا همان جان بشود عصای دستشان در کارهای خانه و زندگی، یا بعضی‌ها با جان‌دادن به پِش‌های خشک و بی‌جان کمک‌خرج همسر می‌شدند و حتی دختر و پسر را به خانه‌ی بخت می‌فرستادند.
این روزها اما آن رسم‌ها کمتر شده و یا برچیده شده اما هنوز هم هستند مادران و مادربزرگانی که سنت‌ها را زندگی می‌کنند. حاجیه سکینه قنبری همسر حاج محمد اسفندی یکی از همان مادرانی است که با پِش بزرگ شده و تا الان که یک مادربزرگ است پِش‌ها با او زندگی کرده‌اند. او متولد سال ۱۳۳۴ و اهل اَرَد است و ۹ فرزند دارد؛ ۴ پسر و ۵ دختر. سکینه این هنر را از مادرش به ارث برده و تا الان که ۷۰ ساله است حافظ خوبی برای این هنر بوده است. او حتی این هنر را از همان دوران مجردی با خود به خانه‌ی شوهر می‌برد و می‌شود کمک‌خرج خانه و همسر.
حاجیه سکینه یکی از هزاران زنی است که از هنر، سنت و فرهنگ مادر خود پاسداری می‌کند و هستند زنانی در گوشه گوشه‌ای از شهر و روستا که میراث مادران خود را سفت چسبیده‌اند تا نکند تکنولوژی آنها را ببلعد و خطی روی آنها بیاندازد و از ذهن‌ها پاک شود.
فاطمه امیدی نوه‌ی سکینه قنبری تصاویری را از او و هنرش برای ما ارسال کرده است که به مناسبت ۲۰ خرداد روز صنایع دستی با این مادربزرگ اردی همراه می‌شویم.
در یوتیوب ببینید
