از واکسن به چراغ برساتی

هفت برکه – مریم مالدار: امسال به خاطر وضعیت کرونا، آب و برق بدون مراسم رفتن خونه‌ی بخت و این زوج خوشبخت در ماه تیر هم با هم رفتن ماه عسل. زمستان هم قراره گاز و خط برن. در یک اطلاعیه هم گفتن: «هر کی راضی نیست جمع کنه با ما بیاد.»

همان‌طور که اکثر باباها یک زمین داشتند که مفت فروختن، قطعا یک موتور برق هم داشتن که اونم مفت فروختن.

آن‌قدری که این روزها از فانوس استقبال شده، از واکسن کرونا نشده. یکی باید جوابگو باشه؛ آقا ما فانوس داریم اما نفت نداریم.

داستان ممنوعیت تردد آن قدر جوابگو بوده که حتی خود کرونا هم از ترس جریمه شدن بعد ساعت ۲۲ بیرون نمیاد.

تازه می‌خواستیم با انرژی خورشید برق تولید کنیم ولی عبدالله احمد اعلام کرده: «ده روز آینده هوا بارونیه.»

اروپا قله‌های فناوری رو یکی پس از دیگری فتح می‌کنه، اون وقت ما موندیم گمپک بادبزنمون چه رنگی باشه. باید از این تریبون اعلام کنم نسل فانوس و بادبزن هیچ‌ وقت منقرض نمیشه. گویا موتور برق هم به مهریه‌ جوان‌ها اضافه شده.
چند روزی برق ما قطع نشده بود. تا امروز من فکر می‌کنم اون خودشیرین‌هایی که تو کلاس بودن سریع می‌گفتن خانم امروز باید امتحان بگیرین، زنگ زدن اداره برق و گفتن ببخشید امروز برق‌ها رو قطع نکردین.

وضعیت یک جوری شده که اگه برق نره جای خوشحالی بیشتر می‌ترسیم باز قراره چی قطع شه؟!

کرونا شده شبیه قانون پایستگی انرژی. نه تنها از بین نمیره، بلکه از ملیتی به ملیت دیگه‌ای تبدیل میشه، وگرنه کی فکر می‌کرد هند و آفریقا کرونا تولید کنه.

کرونا جوری تو ایران موج می‌زنه که تماشاگرای فوتبال که سهله، خود دریا هم این‌قدر موج نمی‌زنه.

حالا که به اندازه کافی مردم بابت تردد جریمه شدن، وقتشه به اونایی که ماسک می‌زنن با همون پول جریمه‌ها پاداش داد. اون وقته که ما می‌تونیم سرمون رو بالا بگیریم و کرونا را شکست بدیم.

خود کرونا می‌خواد بره بیرون ماسک می‌زنه و از مردم فاصله می‌گیره، اما ما همچنان وسط عروسی در حال رقص و جمع کردن شاباشیم.