جواد حسن نژاد: سنگ‌تراشی از هنرهای قدیمی مردم این مرز و بوم بوده است. بناهای سنگی عظیم تخت جمشید و تمام پیکره‌های این مجموعه کهن که به دست هنرمندان زبده تراشیده شده، شکوهی از هنر ایرانیان را به نمایش گذاشته است. هنوز هم علاقه‌مندان به این هنر زیبا در گوشه‌هایی از این کشور پهناور مشغول کار بر روی سنگ هستند و با ابتدایی‌ترین ابزار به خلق آثار زیبایی از جنس سنگ مشغول‌اند.
در گذشته، سنگ‌تراشی در گراش یک حرفه‌ی پررونق بود. هاون‌های سنگی مخصوص نرم کردن غلات، ناودان‌های سنگی، پله‌های ورودی به داخل برکه («پاکُنه» (pakona)) و … به دست هنرمندان سنگ‌تراش گراشی ساخته می‌شد. معدن سنگ آنها هم کلات گراش بود. سنگ‌ها را به وسیله‌ی اره‌هایی بزرگ با دندانه‌های درشت از کلات جدا می‌کردند و به وسیله‌ی چهارپایان به محل سنگ‌تراشی انتقال می‌دادند. ولی با پیشرفت صنعت و گسترش فرهنگ شهرنشینی، این حرفه رو به زوال و فراموشی رفته است.
اسکندر امانتی از محدود افرادی است که به این حرفه مشغول است، ولی در شکل و قالبی تقریبا متفاوت. وی کار بر روی سنگ را از کسی نیاموخته است، بلکه با علاقه‌ای که به این رشته داشته، مبادرت به تراش سنگ نموده و آثار زیبایی را آفریده است. ابزارش اره‌ی دستی است و یک سوهان.
چنان زیبا و ماهرانه سنگ‌ها را با اره می‌برد و با سوهان بر بدنه‌ی سنگ می‌سابد که گویی با تکه خمیری این اشکال را در آورده است. سنگ در نزد او همچون موم نرم و شکل‌پذیر است. می‌گوید: «هر چه بخواهم می‌توانم با سنگ شکل دهم و بسازم.» محل کار او پشت‌بام خانه‌اش است. درآمد خاصی از این حرفه ندارد؛ فقط عشق و علاقه‌اش به این کار او را در این حرفه نگه داشته است. هرچند اگر کسی سفارش ساخت به او بدهد، از ساخت آن مضایقه نمی‌کند. هر چند او کارش را در نهایت ظرافت و زیبایی انجام می‌دهد، اما کار اصلی‌اش این نیست. امانتی هم‌اکنون مدیریت زور‌خانه‌ی فاتح خیبر را بر عهده دارد و به خوبی از عهده این کار بر آمده است و توانسته باستان‌کاران زیادی را به جامعه ورزشکاری شهر تحویل دهد.
رحل قرآن، بادبزن دستی، ماکت درهای قدیمی با لنگه‌هایش، قفل و کلون‌های قدیمی، ماکت هواپیما و خلاصه هر چه که بخواهید در مجموعه آثارش می‌توان یافت. آرزوی او معرفی آثارش از طریق برپایی نمایشگاهی به همین عنوان است. او از مسئولان امر خواستار توجه بیشتر به وی و کارهایش است.
