علی‌اکبر شاه‌محمدی:گروه موسیقی «پارسینا» از هجدهم بهمن در سالن سراجی برنامه کنسرتش را به مناسبت دهه فجر آغاز کرد و به مدت شش شب اجرا داشت. این گروه شاید بیش از یک دهه از شکل‌گیری‌اش می‌گذرد علی‌رغم فراز و نشیب‌هایی که داشته، ولی توانسته نامی را در بین علاقه‌مندان به موسیقی منطقه یا حداقل در گراش برای خود دست و پا کند. خوشبختانه پارسینا از همان اول شور و شوق خودش را برای عرضه کارهایی که رنگ و لعاب حرفه‌ای داشته باشد را نشان می‌دهد. با این حال پارسینا یک گروه آماتوری است . آماتوری نه از آن جهت که اعضای آن تازه کار و کم تجربه‌اند، بلکه به این مفهوم که موسیقی تمام ذهن و زندگی‌شان نیست. و اصولا حرفه و شغل‌شان سوای مقوله موسیقی است.
در کنسرت اخیر، ما شاهد هشت کار متنوع بودیم. «ابوالحسن حسینی» به عنوان لیدر گروه، نوازنده کیبورد و آهنگساز برخی کارها نقش محوری داشت. به نظر می رسید دستهای حسینی برای انتخاب نوازنده و خواننده بسته است و تاکیدی بر اعضای بومی دارد. تقریبا اندک بضاعت شهر را برای اجرا در اختیار گرفته بود. «امیرعباس امانی» گیتاریست و خواننده بیشتر کارها بود. امانی در این کنسرت به عنوان خواننده گروه، نوسان زیادی داشت. امانی در دو سه کار از جمله «جدایی» که خود آهنگساز آن بود، اجرای نسبتا خوبی داشت. اما چیزی که اول لطمه به خود آقای امانی و بعد به گروه می‌زد، این بود که بدون در نظر گرفتن دامنه توانایی و وسعت و حجم صدایش، سعی در خواندن همه‌ی کارها را داشت. بدون شک اگر امانی آموزش خوانندگی را داشته باشد، کارهای بهتر و زیباتری را از او خواهیم شنید.
نبودن یک درامر در گروه نقص نمایانی داشت. با این وجود استفاده از درامز الکترونیکی و تنظیم‌های حسینی تا حدی این نقص را تعدیل کرده بود، ولی باید در نظر داشت که درامز آنالوگ و سرصحنه برای شنونده به مراتب هیجان‌انگیزتر و جذاب‌تر است. سالهای گذشته «رضا کشوری» نقش درامر گروه را برعهده داشت.
«میثم پورملا» گیتار الکتریک را در حد قابل قبولی به خصوص در کار راکی که با شعر گلشیری بود اجرا کرد. و بقیه گیتاریست‌ها هم سعی کردند که همپای بقیه باشند. « حسین شیری» نشان داد که استعدادی در ویولن دارد هر چند که در شروع کار است.
«ابراهیم اسدی» خواننده مهمان، نشان داد که ریتم و ملودی را خوب می‌شناسد و با توجه به اولین اجرای زنده‌اش. شنونده را برای کارهای بهتر منتظر گذاشته است.
نکته‌ای که نباید فراموش کرد این است که موسیقی بندری در خون بچه‌های جنوب است. جا داشت یک یا دوکار بندری را در این کنسرت جا داد. شاید دلیل اصلی پرهیز از اجرای بندری ترس از «گیر دادن» باشد. ولی نباید فراموش کرد که بسیاری از شهرهای جنوبی در همین روزها برنامه‌های موسیقی شاد بندری داشتند.
