هفتبرکه: حیاط مرکز توانبخشی بدر نینوا اینبار با مراسم حنابندان سنتی گراشی پر از رنگ و شادی شد؛ مراسمی که برای دختران معلول و کمتوان این مرکز، شبیه رفتن به یک عروسی واقعی بود.
برنامهی حنابندان سنتی گراشی به همت انجمن حافظان محیطزیست شهرستان گراش ۲۲ آبان ۱۴۰۴ در مرکز توانبخشی بدرنینوا گراش برگزار شد. این برنامه با همراهی خانمهای حنابند و بستن حنای قیفی و خوانندگی جواد افشار برای بچههای این مرکز همراه بود. مرکز توانبخشی بدرنینوا در بلوار شهدا و خیابان نینوا قرار دارد و محل زندگی حدود ۳۰ دختر بیسرپرست و معلول از ۱۴ تا ۷۰ سال است. (لینک بایگانی خبرها و گزارشهای این مرکز توانبخشی در سایت هفتبرکه)
مریم رسولینژاد، مدیر مؤسسه بدر نینوا، در گفتگو با هفتبرکه درباره شرایط این مرکز و سختیهای کار با دختران تحت پوشش توضیح میدهد. او در ابتدا به کمبودن آگاهی مردم از وجود این مؤسسه اشاره میکند و میگوید: «وقتی ما این مراسم را برگزار کردیم، خیلی از مردم میپرسیدند این مؤسسه اصلاً کجاست؟ چون برای خیلیها شناختهشده نیست و حتی تعجب میکنند که همچین جایی وجود دارد.»
مدیر مؤسسه در مورد برنامهی حنابندان سنتی گراشی در این مرکز گفت: «این برنامه به همت اعضای انجمن حافظان محیط زیست برگزار شد و آنها برنامهی سنتی حنابندان را برای بچهها برگزار کردند و چند حنابند خانم تمام بچهها را حنا بستند و مثل این بود که آنها را عروسی برده بودیم و خیلی خوشحال شدند.»
او درباره تعداد دختران تحت پوشش و نحوه تأمین هزینهها توضیح میدهد: «ما ۳۰ دختر داریم که دولت حمایت چندانی از آنها نمیکند و تنها کمکی که از طرف دولت دریافت میشود همین یارانهای است که به آنها تعلق گرفته است. تمام هزینههای پوشاک، تغذیه، درمان و… با مشارکت خیرین و مردم تأمین میشود و این مؤسسه واقعاً با کمک مردم و خیرین میچرخد و همهی بچهها چشمانتظار مشارکت خیرین و مردم هستند.»
رسولینژاد درباره شرایط روحی بچهها و سختیهای بیرون بردن آنها از مرکز میگوید: «بچههای ما در خوابگاه زندگی میکنند و روحیهشان خیلی ضعیف میشود، چون برخی از آنها بچههای ایزولهای هستند. تنها کاری که برای تقویت روحیهشان میتوانیم انجام دهیم این است که از اداره بهزیستی مجوز بگیریم و آنها را به اردو ببریم. ولی این کار هم از نظر هماهنگی و هم جابهجایی بسیار سخت است و مسئولیت سنگینی دارد. حدود ۱۰ تا ۱۲ دختر ایزوله داریم که بیرون بردن آنها دردسرهای زیادی دارد. با این حال دائم از ما میپرسند: کی ما را اردو میبرید؟»
مدیر مؤسسه تأکید میکند که برگزاری برنامههای شاد و تفریحی در حیاط خود مؤسسه یکی از راهحلهایی است که میتواند به بهبود حال بچهها کمک کند: «ما هر از گاهی به مشارکت خیرین و مردم نیاز داریم برای بچهها در حیاط مؤسسه مراسمهای شاد و تفریحی برگزار کنیم. این کار واقعاً برای روحیهشان خوب است و به مشارکت خیرین نیاز دارد. چون باتوجه به شرایط ایزولهای بعضی از آنها، نمیتوانیم همیشه آنها را از مرکز خارج کنیم.»
او به دیگر برنامههایی که در مرکز برگزار میشود نیز اشاره میکند: «فقط مراسمهای شاد نیست. خیلی از مردم نذر سفره یا زیارت عاشورا دارند و مداح دعوت میکنند تا این مراسمها در حیاط مرکز برگزار شود. حتی مولودخوانی هم داشتیم. این برنامهها برای بچهها خیلی مفید است و به آنها آرامش میدهد.»
رسولینژاد از اهمیت همدلی مردم با این بچهها میگوید: «اگر مردم بیایند و از نزدیک بچهها را ببینند، با آنها حرف بزنند و همدلی کنند، بچهها کمتر احساس بیکسی میکنند. خیلی از آنها بدون سرپرست هستند و همیشه میپرسند: کی میرویم خانهمان؟ کی مادرم میآید؟ هر وقت کسی وارد مرکز میشود، سریع میگویند این مامان من است و بعد از آن تا چند روز روحیهی خوبی دارند.»
در پایان، او از همهٔ ارگانهای دولتی و خصوصی و شهروندان میخواهد که برای انجام این فعالیتهای کوچک اما اثرگذار، کنار دختران این مرکز باشند و کمک کنند.
عکسهای نازنین شبان از برگزاری مراسم حنابندان سنتی در این مرکز ببینید:
