هفت‌برکه – محمد خواجه‌پور: محمود طاهرزاده در روز خداحافظی از ساختمان فرمانداری گراش گفت بروشور و گزارش عملکردی ندارد؛ گویی موفقیت‌ها و دستاوردهای او بر همگان واضح است. به هر حال، مردم در نهایت برآیندی از کارنامه سه‌ساله‌ی او در مهمترین سمت سیاسی شهرستان گراش دارند و طاهرزاده و دولت رئیسی را قضاوت خواهند کرد. برای قضاوت بهتر، باید بدانیم مردی که از فال و اسیر آمد و در روز پایانی، خود را یک گراشی خواند، برای گراش چه کرده است؟
مدیران می‌آیند، کلی وعده ریز و درشت می‌دهند و در روز رفتن، تنها به آنچه کرده‌اند اشاره کوتاه یا بلندی می‌کنند. نکرده‌ها و نتوانستن‌ها می‌ماند برای مدیر بعدی. و نفر بعد معمولا با گلایه از کارهای برزمین‌مانده شروع می‌کند و این چرخه همین طور ادامه دارد.
این تصویر امروز از وضعیت شهر گراش است: ۱۸ سال از شروع جاده چک‌چک می‌گذرد؛ اسکلت بتنی ۱۲ساله مجتمع اداری در حال پوسیدن است؛ تونل بالنگستان ۱۵ سال پیش شروع شده است؛ شهرک صنعتی و بخش‌هایی از شهر گراش در عطش آب است؛ محدوده گراش و لار همچنان بلاتکلیف است؛ حاشیه‌نشینی با همان سرعت ادامه دارد؛ شش سال از طرح مسکن روحانی و چهار سال از طرح مسکن رئیسی گذشته و هنوز یک نفر در مسکن ملی ساکن نشده است. این تازه کارهای بزرگ‌تر است و چه بسیار وعده‌های ریزتر که فراموش شده است. و از آن بدتر، چه طرح‌هایی که پشت سد این طرح‌های نیمه‌تمام مانده و هیچ وقت حتی روی میز نیامده است.
کار ما در رسانه علیه فراموشی است. شاید همه‌ی امیدِ مدیران و فرمانداران به این باشد که از اینجا می‌روند و روز از روز نو و روزی از نو؛ اما پایان دوره‌ی یک نماینده مجلس، یک دولت، فرماندار یا شهردار زمانی است که می‌توان دقیق‌تر نگاه کنیم و بپرسیم: کجا هستیم؟
برخی از مهمترین مسائل شهرستان گراش (محدوده، جاده چک‌چک، تونل بالنگستان و…) در دوره احمدی‌نژاد آغاز شد و ناتمام ماند. بعد از او سه رییس جمهور دیگر هم آمده‌اند و هر بار وزیری، معاون وزیری، استانداری، نماینده‌ای و… به این حوالی گذرش افتاده است، کار ما تکرار همان درخواست‌های همیشگی بوده است (+). بدون آن که دورنمایی و طرح‌های تازه‌ای داشته باشیم.
به خاطر همین، شاید نتوان زیاد به محمود طاهرزاده یا حسین حسین‌زاده خرده گرفت که چرا کاری به پیش نرفته است. قطعا آنان پاسخ‌های کاملی از کمبود بودجه، چالش‌های اداری و… دارند. اما می‌توان با ثبت گزارش‌ها نشان داد که کجا ایستاده‌ایم، چقدر به پیش رفته‌ایم و از آن مهمتر چقدر به پیش نرفته‌ایم.
هر چند که حتی تعداد کم بازخوردها، لایک‌ها و کامنت‌ها در خبرهای اداری یا خلوتیِ میز خدمت‌ها، نشانه‌های این است که مردم از این همه تکرارِ خواسته‌های بحق خود خسته شده‌اند، ولی در هفته‌های آینده سعی می‌کنیم در قالب پیگیری خبر، وضعیت برخی از مهمترین پروژه‌ها و معضلات شهرستان گراش را مرور کنیم.
به جای تبریک گفتن، این مهمترین کمک ما به میرزایی، فرماندار جدید شهرستان گراش، است. کار ما همین است گفتن، گفتن، نشان دادن، یادآوری کردن و فراموش نکردن.
