هفت‌برکه: در روزهایی که ایران عزیر و گرانمایه با هجومی ناجوانمردانه رودررو است، صادق رحمانی در این شعر میهن‌پرستانه ایران و آرش‌هایش را خطاب کرده است.
آرش، کمان بگیر و درین بیکران بمان
این خاک میهن‌ست بر این خان‌ومان بمان
سرباز جنگ تن‌به‌تن ای زاده‌ی نبرد
تن وامکش ز معرکه تا پای جان بمان
دشمن کشیده تیغ به قصد یقین ما
چون نفس مطمئنه هلا بی‌گمان بمان
آرش، هزار چِشمه‌ی خورشید چَشم توست
بر مرگ شب بتاب و بر این آسمان بمان
ای ناگهانْ ستاره، در آفاقِ سرخ و گرم
ای سبزِ ایستاده در این ناگهان بمان
با گُرزهای خیره‌سر ای پهلوان پیر
در سرزمین رستم دستان، جوان بمان
ای آرش بزرگ، دماوند رام توست
بر قله‌های رامِ همین آرمان بمان
چون جنگلی سترگ بر این کوه‌ها بایست
چون رود بی‌قرار به شادی روان بمان
ایران حقیقت است و تو تنها حقیقتی
از این مجازِ شایعه‌خوان در امان بمان
ایران حقیقت است، چو آیینه تو‌به‌تو
ما تکه‌تکه‌ایم تو یکسان بمان بمان
اکنون بزرگ و شاد نفس می‌کشی بکش
فردا بزرگ و شاد بمانی، چنان بمان
شعر از صادق رحمانی – دوم تیرماه ۱۴۰۴
