هفت‌برکه: قبل از راه افتادن دسته‌های زنجیرزنی (۵۴ سال پیش) و سینه‌زنی بوشهری (۳۰ سال پیش)، عزاداری در گراش یک شکل داشت: سینه‌زنی سنتی.
دسته سینه‌زنی گراش در کوچه‌های شهر می‌چرخید و گاهی در خانه‌های بزرگ توقف می‌کرد. خانه‌هایی که سال‌های بعد حسینیه شد. فضای عزاداری قدیم در اختیار دو دسته‌ی سینه‌زنی ناساگ و بلئلز بود که دو صف مردان را روبه‌روی هم به حرکت در می‌آوردند تا با ریتمی که هنوز جذاب و چشم‌نواز است، با نوای نوحه‌خوان و بر هم کوبیدن سنج بر سینه بکوبند؛ آن هم با کمترین امکانات، از جمله با آتش زدن برگ نخل و یا روشن کردن برساتی برای نوحه‌خوان.
حالا شش هیات سینه‌زنی سنتی گراشی وجود دارد که چهار هیات در مسیر خیابان مرکزی شهر به حرکت در می‌آیند و در حسینیه چهارده معصوم(ع) یا حسینیه اعظم با خواندن واحد عزاداری‌شان را خاتمه می‌دهند: هیات ثارالله(ع) از تکیه شهدا؛ هیات قمر بنی‌هاشم(ع) از مسجد صاحب‌الزمان(ع)؛ هیات محمد رسول‌الله(ع) از محله بند و شیخ؛ و هیات انصار الحسین(ع) از بلوار معلم.
دو هیات نیز به صورت ثابت در پایگاه‌های اصلی‌شان عزاداری می‌کنند: هیات حسینیه چهارده معصوم(ع) که سابقه بیشتری دارد در مدرسه علمیه چهارده معصوم(ع)؛ و هیات سیدالسجادین(ع) در مسجد امام زین‌العابدین(ع) که در سال‌های اخیر فعال شده است.
امسال یک دسته دیگر نیز در خانه امام، واقع در کوچه بازار طلا، فعالیت غیر رسمی خود را آغاز کرده‌اند که سبک آنان مشابه سینه‌زنی سنتی در شهر لار است.
تمام این دسته‌ها در صبح عاشورا یک بار دیگر به هم می‌پیوندند تا فقط نوای «یا حسین یا حسین» در صبح عاشورای گراش شنیده شود.
عکس‌های مجید افشار را از هیات‌های سینه‌زنی سنتی در گراش ببینید.
