هفت‌برکه: «طعم جمئل بودن» عنوان مطلبی از حوریه رحمانیان بود که به مناسبت روز جهانی دوقلوها در هفت‌برکه منتشر شد (اینجا). دکتر ابراهیم مهرابی این شعر بداهه را در وصف سنت کُماوزنی و ماموریت جمئلی‌ها (دوقلوها) نوشته است، «شاید که یادی از آن در خاطر آیندگان بماند.»
وَتی تَری، رَسمِ کُماو زنی وا
جُمِئلِ جُفتی، کارُش آوزَنی وا
تاکِ جُمئلی که اَچُو لی شَشُو
نَزلَهُ و دَرد اِز تَنِ بیمار اَچوُ
گاهی تَدی کِه زِنِ کیچَی بَرا
کُماو وَدَست اَچو دُمِ خونَیا
شَزَت دَرِ خونَیا، هفتا هفتا
جار شَزَت تا تِکِ داولو، بِدا
خُونَهِ بَر وَ کِبلَیا دَر شَزَت
کیچَه وَکیچَه، دِلتَنُک سر شَزَت
شَگُت بِچُم بیحالن و بَد اَحوال
تاوّوُش بَرائن ، بَدَنُش پُر مَلالِ
اَگَه تَشا، یَک چی تِه مادِه زیتَر
بَلکِ بِچ اِز مریضی وابِه بهتر
یَک چی شَدا، ولو دوتا کُلیچه
لَپی گَنُم، تَپتَپی یا سَمبیسه
همی شَدا بِچُش شَخَه و یَکَّش
بهتر اَوابی، جِسمِ نازِ تَرکَه ش
سیختِ دِلُش کارِ دَوا شَکِردِن
خِلافِ حالَیا کِه سَرد و پِردِن
دکتر نِوا، دَوا نِوا، دِل خَشا
کُماو شَزَت شَگُت خدا خُش شَشا
علاوَه بَر مریضِنِ هر کِسی
که دَندِ باشُو نَنَشو؛ شَترِسی
بَرِ بَرو نِئُنتَه هم دَر شَزت
کاپُ کِراپِ اَبریا سر شَزت
گَنُم، با چَنتا ریگ و پاتیلِ آش
شدا شَخَه، پاتیلِ آشِ با جاش
ریگِ تِک کَپش اگه جا شَکِه
کَروچ کَروچِ ریگِ رُسوا شَکِه
شَه دَور اَوابُزن کُتَک شواَزَت
با کَلَمُسُّ و ترکَهُ و سیخ و لَت
بائَد شَگُت کِه چِ رِئزی بَرو زا
پِریشِ چُن دیدِ چَرو مَرو زا
هر چِ شَگُت، اَمنَ ابی، عجیبا
شعار که نَه، آئین لِه زِمی وا
درد و مریضی بِه اَوابی عالی
بَرُو شَزت تا برکه ی زئنعالی
اَبر و غُرِشتُ و داسه زِخرِسی
بعدِ کُماو زتَه زائُنت یک کَشی
باد و بَرو شَزَت مَجا تَر شَکِه
فَسیلِ لَردِ بِاگِلی بَر شَکِه
اِنگاری که طبیعتم گاش اُشوا
آهِ دِلِ فَخیریا تَش اُشوا
الغرض اَمزمانَه رَسمی شُوا
باورِ خَش، تِک دِلیا کم نِوا
حالا وَلِه اِسمِ هَمی رَسمِیا
اَشناوُم و خالی بُزِن سَهمِیا
اَگُم خدا! ای دِلِ ما کُماوِّن
چَشُم همیشَه، بِرکَهِ پُر آوِّن
گاشکَ بَرو تَلِت، مَرَض، تَواسِه
کاکا اَبی سِئتینِ هر بِراسِه !!
د. ابراهیم مهرابی
۲ خرداد ۱۴۰۲
کنار نخل‌های تشنه دشت برا
۹ خرداد ۱۴۰۲
آقا سلام
دس واسه