هفت‌برکه : ۷ دی‌ماه بر اساس شناسنامه، زادروز دکتر شیخ عبدالرضا زاهدی از چهره‌های موثر فرهنگی و اجتماعی گراش است. مردی که همه دوستان و آشنایان بیش از هر چیزی به اخلاق پسندیده او اشاره می‌کنند.
شیخ عبدالرضا زاهدی تیرماه ۱۴۰۱ برای پرستاری از مادر بیمارش به گراش آمد و یک هفته بعد از فوت مادر شیخ رضا نیز ۶ مردادماه ۱۴۰۰ در اوج کرونا در بیمارستان گراش درگذشت. شهریور ۱۴۰۰، در مراسم چهلمین روز درگذشت، به کوشش دوستداران دکتر زاهدی و تلاش فرزندش علی (مهدی) زاهدی یادنامه‌ای با عنوان «زاهد مجاهد» منتشر شد.
دکتر عبدالرضا زاهدی در مقاطع مختلف در شهر گراش نیز موثر بود. او در انتخابات مجلس ششم تنها نامزدی گراشی حاضر در انتخابات بود و در راه‌اندازی دانشکده علوم قرآنی گراش نیز نقش اساسی داشت.
در این یادنامه ۱۰۰ صفحه‌ای شخصیت‌های مختلفی درباره او سخن گفته‌اند. در بخش آغازین علی زاهدی زندگی‌نامه کوتاهی از پدرش نوشته است. او می‌نویسد: «همه صحبت‌هایی که از سمت بابا نقل می‌کنند برای من تازه است. چون هیچ کدام را خودم بعد از سال‌ها به صورت مستقیم از زبان او نشنیده‌ام. این به این معنا نیست که با هم رابطه خوبی نداشتیم و یا به ما اهمیت نمی‌داد. اصلا این طور نیست. تنها دلیلش این است که ما در خانه فقط بابا داشتیم. او در خانه نه استاد بود، نه مدیر بود، نه رییس بود، نه دوست قدیمی»
بعد از پیام‌های مدیرانی همانند وزیر علوم و روسای دانشگاه‌ها، دوستان سال‌های دور و نزدیک یاد او را گرامی داشته‌اند. دکتر امیرحمزه مهرابی، دکتر صادق رحمانی، دکتر ابراهیم مهرابی، حجت‌الاسلام محمد رمضانی، حجت‌الاسلام حکیمی، حاج محمد نیساری، شیخ رضا یحیایی، حجت‌الاسلام گرجیان، حجت‌الاسلام رمضانی، دکتر ایوب امرایی و حاج علی‌اکبر فروزش در این بخش یادداشت‌هایی را به یادش نوشته‌اند.
یادداشت‌های شاگردان و در پایان عکس‌هایی از دکتر زاهدی این کتابچه کوتاه را به پایان می‌رساند. یادداشت حجت‌الاسلام و المسلمین سید جواد معصومی که کمی دیر به دست گردآورندگان رسیده بود به صورت پیوستی همراه کتابچه منتشر شد.
این کتابچه را می‌توان تنها متن گردآوری شده برای شناخت مردی دانست که با همه تلاش‌هایش کمتر نام او دیده شده بود.
فایل با کیفیت بالا (از تلگرام)
روحش شاد ویادش گرامی
چه مرد پرکار و بی نام و نشانی بود . بهشت برین جایش باد
کاش همه مثل این مرد بی ادعا بودند
نا با یاداشت و مطالب نوشتن و زیراب این و آن زدن در شهر به دنبال مطرح کردن خودشان هستند
خودشان انقلابی نشان میدهند در صورتی که بوی از انقلاب نبردند