عبدالحسین منفرد : حاج آقا ابوالفضل اسماعیلی، مدیر حوزه علمیه و امام جمعه موقت گراش ناباورانه در تعطیلات نوروز با ما خداحافظی کرد، اما جای این سوال باقی است که چرا مجلس یادبودی در شان او در گراش برگزار نشد.
اسماعیلی نزدیک به ۱۱ سال برای ارتقای سطح فرهنگی و عمرانی گراش در حد توان خود، تلاش کرد. او توانست با جذب سرمایه ای میلیاردی مدرسه علمیه گراش را بنیان گذاری کند و به آن رونق دهد. او پا به پای تلاشگران عرصه ی اجتماعی و دینی با مردم گراش همراه بود و تا آخرین لحظات عمر خود به فکر طلاب حوزه گراش بود.
او در طول اقامت خود در گراش، علاوه بر رسیدگی به علوم دینی، جوانان را نیز با رفتار خود تحت تاثیر قرار داد. او به نوعی توانست بسیاری از جوانان را با روحانیت آشتی دهد. گفته می شود او حتی برای زندگی بهتر خانواده های گراشی، پا به میدان می گذاشت و با حضور در میان آنان مشکلاتشان را رفع می کرد. حوصله ی او در رسیدگی به مشکلات مثال زدنی بود . او بدون چشمداشت مادی توانست بیش از همشهریانی که دغدغه کار برای گراش دارند، بسی موثرتر واقع شود. و اگر انتظارات مادی داشت مردم گراش با او همکاری نمی کردند، ولی نفس گرم او برای خدا دم و بازدم می شد و اگر این گونه نبود، این همه تاثیر با خود به همراه نداشت.
در هفته ی گذشته ستادی شکل گرفته است تا برای او در گراش مجلس یادبودی برپا شود، اما به دلایل مختلف از جمله تعطیلات نوروزی این مجلس یادبود به ایام فاطمیه و یا چهلم آن مرحوم حوالت شده است.
حال جای این سوال باقی است که آیا ما برای خادمان گراش ارزش قائل نیستیم یا موضوع چیز دیگری است. در گراش از قدیم الایام روحانیان، کارمندان، شهرداران و پزشکان و… بوده اند که صادقانه و خالصانه در خدمت مردم گراش بوده اند و سرمایه های مادی و معنوی خود را صرف مردم کرده اند بدون آن که از آنان چشمداشتی داشته باشند. آیا ما در قبال تلاش بی دریغ شان ، برای آنان و در خور شخصیت شان، از آنان تجلیل کرده ایم؟ آیا ما حافظه ی تاریخی خود را از دست داده ایم و خلوص و خدمت آن بزرگان را فراموش کرده ایم. بی توجهی به خدمت خدمتگزاران، برای نسل جوان ما که کمر به خدمت برای مردم گراش بسته اند، عواقب خوبی در برندارد و نسل جوان ما را سرخورده و بی انگیزه می کند و آنان را به حاشیه می راند.
ما وقتی این همه فعالیت یک روحانی را که فعالیتش جلو چشم ما ست و او را از نزدیک دیده ایم و با او زندگی اجتماعی کرده ایم ، فقط با چند اعلامیه بر دیوار از او یاد کنیم، نسل آینده دار ما آیا رمقی در خود خواهد یافت تا آستین بالا بزند و برای مردم خدمات عام المنفعه انجام دهد.
به یاد دارم هنگامی که یکی از خیران گراش اماکن مذهبی و بهداشتی و آموزشی می ساخت چه قدر مورد شماتت قرار می گرفت، اما خوش بختانه او بدون در نظر گرفتن این ملامت ها کار بزرگ خود را ادامه داد و هم اکنون می بینیم که چه سرمایه های بزرگی در اختیار مردم گراش قرار دارد. ما باید تنگ نظری ها را برای خدمات عام المنفعه کنار بگذاریم و اجازه دهیم با نیت مردمی و در سبیل خدا ، افراد خیرخواه به خدمت خود ادامه دهند
این مردان چون با خدا معامله کرده اند پاسخ خود را از خدا خواهند گرفت. اما بر ما نیز واجب است تا حرمت آنان را بیش از پیش پاس داریم. منتظر می مانیم تا نخستین تجلیل را از شخصیتی که اکنون در میان ما نیست، شاهد باشیم.
