هفت‌برکه – حامد عبداللهی: حالا که وقتی به دست آمده تا هر آنچه را که تا الآن در انباری‌های گوشی و لپ‌تاپمان هست زیر و رو کنیم، نمی‌دانم چرا با دیدن این تصویر یک لحظه احساس و افکارم یک‌جا به من القا کردند که این تصویر چقدر شبیه حال و روز ما انسان‌ها و زمین در این برهه از تاریخ است.
قسمت اول: ما انسان‌ها
– از دیرباز، سرِ بزنگاه‌های تاریخی است که ما انسان‌ها به خود می‌آییم و می‌گوییم ما چه کردیم؟! نکته بد این داستان کلیشه‌ای این است که حتما باید اتفاقی بیفتد تا مسیر را برگردیم و مروری کنیم که چه کردیم! برای توجیه همین موضوع هم بعضی از ما انسان‌ها با خود می‌گوییم اگر تفکری نظیر تفکر «جعبه سیاه» نبود، پیشرفتی حاصل نمی‌شد؛ حتی به قیمت از دست دادن بیشتر جان ما انسان‌ها.
– بازگردیم و ببینیم در سال ۲۰۲۰ میلادی، پیشرفت و نوآوری تا کجا کلید نجات ما انسان‌ها بوده؟ آمار روزانه‌ی مبتلایان به کوید-۱۹ و مرگ این تعداد از انسان‌ها جلوی چشم همه‌ی ماست.
– خیلی از ما انسان‌ها هر روز به این وابسته شده‌ایم که یکدیگر را ببینیم؛ از محل کار گرفته تا جمع‌های خانوادگی‌مان؛ و آنقدر این مدت، زیاد همدیگر را بدون قدر دانستن می‌دیدیم که بعضی وقت‌ها با خودمان می‌گفتیم: «خسته شدیم! بس است!» و شاید جاهایی بود که همدیگر را کنار می‌گذاشتیم و دل می‌بستیم به وابستگی‌هایی که به همین زودی فهمیدیم چقدر خسته‌کننده‌اند. حالا در گروه‌های واتساپی، جمله‌ای گاه‌وبی‌گاه شنیده می‌شود: «کاش این روزها زودتر تمام شود و باز همدیگر را ببینیم.»
– ما انسان‌ها این مدت عادت کرده بودیم با مرزهایی به رنگ‌های جنسیت، نژاد، ملیت، مذهب و … به همدیگر بگوییم «منِ انسان با توِ انسان تفاوت دارم»! چه خوب شد که با آمدن کوید-۱۹ و این حجم از مرگ ما انسان‌ها، دوباره به اصل خویش بازگشتیم و لزوم همراهی و همدلی را درک کردیم. دیگر نیازی نیست این احساس تنها محدود به دیدن فصل آخر سریال بازی تاج و تخت شود! حواستان به کلیدواژه‌ی «متاسفانه» در خبر ساعت دو صدا و سیما بود؟ گوینده خبر می‌گفت «متاسفانه» این تعداد نفر در آمریکا جان خود را بر اثر ابتلا به کرونا در ۲۴ ساعت گذشته از دست داده‌اند.
قسمت دوم: زمین
– همه ما انسان‌ها به خوبی ۲۲ آوریل را به یاد داریم، روزی که نمادین جمع می‌شویم و از زمین می‌گوییم اما می‌دانیم هر سال که دور هم جمع می‌شویم اوضاع بدتر از سال گذشته است. از ما انسان‌های سیاست‌مداری که با لبخندهای مصنوعی، توافق‌نامه پاریس را به رخ زمین می‌کشیم؛ تا ما انسان‌هایی که حاضر نشدیم برای کمک به زمین، زباله کمتری نثار او کنیم؛ و حتی ما انسان‌هایی که در ساعت خاموشی زمین، دلمان خوش بود به خاموشی یک کوه کلات و یک خونه کدیم. حالا این روزها، تصاویر شهرهای بزرگ دنیا را ببینیم. راستی از میدان تایمز نیویورک چه خبر؟!
– زمین در چند قرن اخیر نمی‌توانست بر اثر زیاده‌خواهی‌های ما انسان‌ها میزبان خوبی برای دیگر جانداران باشد اما این روزها با آغوش باز از همه میزبانی می‌کند. تصاویر حرکت دولفین‌ها در آب‌راه‌های ونیز را دیدید؟ یا متولد شدن و راه افتادن لاک‌پشت‌های در حال انقراض در ساحل برزیل؟ بسته شدن پرنده‌فروشی‌ها در شهرها را چطور؟ آنها را هم دیدید؟ یک لحظه خود را جای زمین تصور کنید؛ سیزده‌به‌در بدون ما انسان‌ها چه حسی دارد؟
دوباره عکس را با دقت بیشتری می‌بینم؛ چقدر زمین در این عکس بدون ما انسان‌ها خوب افتاده است. خوب شد این بار بهانه‌ی ما جنگ جهانی نشد، که بعد از کشتن یکدیگر، بنشینیم دور یک میز به نام صلح و بعد دوباره از نو شروع کنیم. حال که موجودی به جز انسان یادآور این شده که ما انسان‌ها چه هستیم و چه کردیم، باید یاد بگیریم طوری زندگی کنیم که انگار آخرین بار است که زندگی می‌کنیم و همیشه به یاد بیاوریم چگونه رابطه‌مان را با زمین برای دنیایی بهتر بازنگری کنیم.
به وقت یک روز قبل از روز طبیعت در ایران ۱۳۹۹
برگرفته از کانال تلگرامی مهندس حامد عبدالهی، فعال اجتماعی و رییس انجمن ایکوموس گراش:
https://t.me/H_Abdullahi
