“شوخ‌طبعی در مطبوعات شیراز“ نام اثر جدید سیروس رومی، پیشکسوت عرصه رسانه، پژوهشگر و نویسنده در استان فارس است که اخیرا چاپ، منتشر و به بازار کتاب، عرضه شده است.
به گزارش خبرنگار ادبی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) منطقه فارس، سیروس رومی را همه فعالان عرصه رسانه می‌شناسند، مردی که سال‌هاست پژوهش در مطبوعات فارس را به‌عنوان یکی از دغدغههای جدی خود برگزیده است.
فهرست روزنامه‌های فارس، تاریخ مطبوعات فارس در سه جلد( از قاجاریه تا پهلوی دوم)، شناسنامه مطبوعات فارس از آغاز تا امروز و تاریخ نشریات پزشکی شیراز، از جمله آثاری است که از وی در همین زمینه منتشر شده است.
کتاب«شوخ طبعی در مطبوعات شیراز»، تازه ترین کتاب سیروس رومی، در شمارگان هزار نسخه و به همت بنیاد فارس شناسی چاپ و روانه بازار شده است.
در این اثر که در قالب کتابی در ۵۲۶ صفحه، تالیف شده، سعی شده جایگاه گونههای مختلف شوخ طبعی(لطیفه، هزل، هجو و طنز) در مطبوعات فارس، پیش و پس از انقلاب اسلامی، مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد.
رومی، خود، در مقدمۀ کتابش به درستی به تفاوت گونههای مختلف هجو و هزل و تفاوت آنها با طنز می پردازد و نتیجه میگیرد که بنا بر بررسی هایش، آنچه در مطبوعات فارس بیشتر دیده میشود، بیشتر لطیفه و فکاهه هستند تا طنز و با این حال، نام طنز را برآن میگذارند( ص.۱۳).
کتاب «شوخ طبعی در مطبوعات شیراز»، مشتمل بر هفت فصل میباشد که مٶلف کوشیده طی آنها، مقوله شوخ طبعی مطبوعاتی را از ابعاد مختلف بیان کند؛ بعنوان مثال، در فصل نخست به تعریف گونههای مختلف شوخ طبعی، اعم از لطیفه، ریشخند، احمدا، هجو و هجا، طنز، کاریکلماتور و…پرداخته است. در فصل دوم، شوخ طبعی در فرهنگ عامه را مورد بررسی قرار داده که به اعتقاد مٶلف،بیش از این که تابع تکنیک باشد، مبتنی بر احساسات و عواطف عامۀ مردم است. او در همین راستا اشارات هرچند گذرایی دارد به موضوعاتی چون لالایی، ترانه و واسونک.
از فصل سوم کتاب به بعد، مٶلف به موضوع شوخ طبعی در مطبوعات فارس میپردازد.این مرور تاریخی که با روزنامه هایی چون ناهید(تأسیس ۱۳۲۴ ه.ق، به صاحب امتیازی ابراهیم لاله پرور)و طلوع(تأسیس ۱۳۱۸ به صاحب امتیازی عبدالمجید(عبدالحمید)خان متین السلطنه آغاز میشود، تا روزنامه‌های پس از انقلاب اسلامی ( که موضوع فصل چهارم کتاب است)، ادامه مییابد.
سیروس رومی، در فصل پنجم به معرفی ۴۵ تن از شوخ طبعان حوزه مطبوعات شیراز پرداخته که برخی از آنها در سطح کشور نیز صاحب نام بودهاند؛ از جمله اجتهادی که سالها در مجلاتی چون توفیق و کاریکاتور، اشعار و مطالب طنز و فکاهه مینوشت.
و اما فصل ششم و هفتم کتاب، به کاریکاتور اختصاص داده شده است که قدمت آن،بقول مٶلف، به نشریه ناهید، نخستین نشریه فکاهی شیراز برمیگردد و استفاده ای که این نشریه برای روی جلد نخستین شمارهاش (۱۲۳۶ ه. ق)از کاریکاتور میکند. فصل اختتامیه کتاب در واقع، مشتمل بر نمونههایی از کاریکاتورهای منتشر شده در مطبوعات فارس است که به همراه شرح حالی مختصر از آفرینندگان آنها آمده است.
سیروس رومی سعی داشته تا شوخ طبعی را بارویکردی تاریخی، به تاریخ گسترده طنز و لطیفه تبدیل کند، هرچند که کتاب می توانسته بسیار قطورتر و یا در مجلداتی بیشتر در اختیار مخاطبانش قرار بگیرد.
