هفت‌برکه – اسماعیل فقیهی: فیلم «باب تِرِوینو لایکش می‌کند» Bob Trevino Likes It یک داستان اریجینال، تکراری و دلنشین است. نپرسید چرا هم اریجینال و هم تکراری؛ به جایش فیلم را ببینید!
«باب تروینو لایک کرد» ساخته تریسی لِی‌مون در سال ۲۰۲۴ است. فیلم روایتی را ارائه می‌دهد که هم به راحتی قابل پیگیری است و هم پله‌پله دگرگونی شخصیت‌هایی را نشان می‌دهد که ما هر روز می‌بینیم و به راحتی به عنوان آدم‌های نچسب از کنارشان رد می‌شویم.
فیلم انسجام خوبی دارد، جوری که حتی یک صحنه هم اضافی به نظر نمی‌رسید. هر صحنه به اندازه چند دقیقه به پیشرفت داستان و تأثیرگذاری احساسی آن کمک می‌کند و حذف هر کدام از آنها ممکن است به روند فیلم لطمه بزند.
شخصیت‌های کم‌تعداد و متوسط فیلم که در ابتدا تقریبا با یکدیگر غریبه هستند، به ترتیب وارد داستان می‌شوند؛ آدم‌هایی با مجموعه‌ای از خوبی‌های و نواقص. حتی منفی‌ترین شخصیت فیلم که تجسم خودشیفته‌گری است، در برهه‌ای از زندگی‌اش از شخصیت اصلی مراقبت می‌کرده؛ یا دیگر شخصیت‌هایی که چه فیزیکی، چه اخلاقی و چه شخصیتی، آدم‌های کاملی نیستند با این وجود ثابت می‌کند که هر کسی روایتی جذاب برای کشف شدن دارد.
فیلم به نحو ماهرانه‌ای کلیشه‌های رایج سینمایی را بر هم می‌زند و روایتی را ارائه می‌دهد که اریجینال و قابل توجه است. فیلم می‌کوشد که از پیچیدگی‌های داستانی سطحی و تصنعی که در بسیاری از داستان‌های مشابه می‌بینیم،َ دوری کند. هیچ رابطه‌ی عاشقانه‌ی اجباری اینترنتی، هیچ اشتباه مالی نسنجیده‌ای وجود ندارد. فیلم به راحتی می‌توانست تبدیل به یک فیلم تلویزیونی درِ پیت شود، اما در عوض، فیلم شجاعانه مسیری واقع‌گرایانه‌تر و باورپذیرتر را انتخاب می‌کند و مخاطب را بدون توسل به هیجانات سطحی، درگیر نگه می‌دارد.
کارگردان/نویسنده‌ی فیلم، تریسی لِی‌مون، جوری فیلم را پیش می‌برد که پیش‌بینی کردن آنچه در آینده رخ می‌دهد، تقریبا ناممکن می‌شود. لی‌مون هر چند برای خیلی‌ها ناشناس است، ولی ظاهرا در ساختن فیلم‌های اینچنینی تبحر دارد و چند فیلمی که تاکنون ساخته، رتبه‌ای بالای ۷ در IMDb دارند که نشان از مخاطب‌پسند بودن آنهاست. آخرین فیلمش، «باب تروینو» هم جایزه‌های زیادی از جشنواره‌های کوچک و مستقل برده، که بیشتر هم جایزه تماشاگران است.
کلیت فیلم، من را به یاد شعر «قطعه گمشده» از شل سیلورستاین انداخت؛ این که چطور هر کسی دنبال قطعه‌ای گمشده می‌گردد ولی عملا هیچ کسی «قطعه‌ی گمشده‌ی» هیچ کس نیست.
در نهایت، تماشای «باب تروینو لایکش می‌کند» را می‌توان به لذت لیسیدن یک بستنی قیفی، در گرمای ظهر تابستان تشبیه کرد. طعمی معمولی و ساده است اما لذتی که درست سر جای خود می‌نشیند و آرامشی غیرمنتظره و حسی رضایت‌بخش را به لیسنده می‌دهد.
