هفت‌برکه – سمیه کشوری: معرفی فیلم «هیات منصفه شماره ۲» ساخته کلینت ایستوود (۲۰۲۴) و موسیقی گروه «دنگ شو»
فیلمی درباره مصیبت هیات منصفه بودن
کلینتون ایستوود بازیگر، کارگردان فیلم، آهنگساز و تهیه‌کننده‌ی آمریکایی است. ایستوود شهرت جهانی‌اش را با بازی در فیلم‌های سه‌گانه‌ی دلار، به نام‌های «به خاطر یک مشت دلار»، «به خاطر چند دلار بیشتر» و «خوب، بد، زشت» کسب کرده است. از فیلم‌های مشهور او می‌توان به این موارد اشاره نمود: محکم دارشان بزن (۱۹۶۸)، قلعه عقاب‌ها (۱۹۶۸)، هری کثیف (۱۹۷۱)، ولگرد دشت‌های مرتفع (۱۹۷۳)، تاندربولت و لایت فوت (۱۹۷۴)، جوزی ولز یاغی (۱۹۷۶)، فرار از آلکاتراز (۱۹۷۹)، سوار رنگ‌پریده (۱۹۸۵)، روی خط آتش (۱۹۹۳)، پل‌های مدیسون کانتی (۱۹۹۵)، پرچم‌های پدران ما (۲۰۰۶)، نامه‌هایی از ایوجیما (۲۰۰۶)، گرن تورینو (۲۰۰۸).
فیلم «هیئت منصفه شماره ۲» تازه‌ترین ساخته‌ی ایستوود در مقام کارگردان است که در سال ۲۰۲۴ بر اساس فیلمنامهای از جاناتان ایبرامز ساخته شده است.
داستان فیلم Juror #2 «هیئت منصفه شماره ۲» درباره‌ی هیئت منصفه‌ای در حال خدمت به نام جاستین کمپ است که مجبور می‌شود در یک محاکمه‌ی قتل به‌عنوان هیئت منصفه شرکت کند. جاستین کمپ در هنگام محاکمه متوجه می‌شود ممکن است خودش مقصر مرگ قربانی باشد.
فیلم «هیئت منصفه شماره ۲» نشان می‌دهد یک کارگردان خبره می‌تواند حتی در نود و چهار سالگی همچنان شاهکار سینمایی خلق کند. این فیلم که شاید آخرین فیلم کلینت ایستوود افسانه‌ای در مقام کارگردان باشد، فوق‌العاده است.
روشی که کارگردان در فیلم، معضل مرکزی را آشکار می‌کند غافلگیرکننده است. کلینت ایستوود در طول کارهایش نشان داده است که شیفتگی زیادی به مفاهیمی چون گناه، عدالت و محدودیت‌های قوانین بی‌روح دارد. او در این فیلم نیز به صورت میخکوب‌کننده و جذاب این مفاهیم را بررسی می‌کند. در واقع او با فیلمنامهای خارق‌العاده از جاناتان آبرامز، درام دادگاه خود را روی انگشتش می‌چرخاند، و با تعلیق‌هایی که ایجاد می‌کند، مخاطب را تا انتها پای داستان فیلم نگه می‌دارد. این عوامل را در کنار کارگردانی شگفت‌انگیز ایستوود با موسیقی بسیار جذاب مارک مانسینا قرار دهید.
به عبارتی کارگردان، دیدگاه انسان‌دوستانه‌ای را که برای جامعه‌اش می‌خواهد، به زیبایی در فیلم به تصویر کشیده است، که البته تحسین‌برانگیز نیز است. اگرچه داستان تا حدودی قابل پیش‌بینی است، اما فیلم از ابتدا تا انتها روان و متفکرانه پیش می‌رود.
از طرف دیگر، بازی‌ها درخشان و به‌اندازه است. نیکلاس هولت هرگز عذابی را که در زیر سطح نگاه و پوستش می‌جوشد و از خود بروز می‌دهد، بیش از حد بازی نمی‌کند و وحشت درونی را فقط به بیننده نشان می‌دهد، نه به اطرافیانش. این بازیگر گاهی فقط با میمیک صورت، احساسات متناقض را نشان می‌دهد که پیش روی راه‌های درست و موجه قرار گرفته. در حالی که بقیه‌ی بازیگران نیز، مانند تونی کولت و جی کی سیمونز بازی‌های به همان اندازه خارق‌العاده ارائه می‌کنند.
داستان نوعی پیچش است بر نقش قدیمی هنری فوندا در فیلم «۱۲ مرد خشمگین»، که اگر این فیلم شاهکار را ندیده‌اید پیشنهاد می‌شود حتماً آن را ببینید.
در فیلم «هیئت منصفه شماره ۲» هیچ شخصیت بدی وجود ندارد، حتی اگر یک داستان دادگاه-جنایی باشد. علاوه بر این، چیزی که فیلم را دوست‌داشتنی می‌کند، این است که داستان فقط سیاه و سفید نیست. بلکه قضیه کمی پیچیده‌تر است، با این حال به‌نوعی همه‌چیز در فیلم مثبت و خوب است. در پایان اینکه وقتی تیتراژ فیلم «هیئت منصفه شماره ۲» کلینت ایستوود بالا می‌آید، عمیقاً مخاطب را در روایتی غوطه‌ور می‌کند که فراتر از درام دادگاهی محض است و درون‌نگری عمیق را به جوهر اخلاق و وجدان دعوت می‌کند.
از طرفی بازی نیکلاس هولت در نقش جاستین کمپ، به تمام معنا یک استاد کلاس واکنش‌های عمیق و عاطفی را به نمایش می‌گذارد. شخصیتی که سفر پرفراز و نشیب مردِ خانواده را به تصویر می‌کشد که با دوراهی‌های اخلاقی دست و پنجه نرم می‌کند. شخصیتی که نه تنها وظایف او به‌عنوان هیئت منصفه بلکه اعتقادات اصلی او را نیز به چالش می‌کشد. کاوش فیلم درباره‌ی ابهامات اخلاقی و فشارهای اجتماعی، یادآور شکنندگی عدالت در دنیایی است که افکار عمومی آن را نیز تحت تاثیر قرار داده است.
موسیقی تلفیقی دنگ شو
گروه «دنگ شو» توسط دو برادر تشکیل شد. اولین جرقه تشکیل گروه موسیقی «دنگ شو» سال ۸۳ در ذهن طاها پارسا و رضا شایا زده شد؛ دو برادری که پسر علیرضا شجاع‌نوری (بازیگر سرشناس سینما و تئاتر و تلویزیون) هستند ولی آن‌ها راه و علاقه خود را در موسیقی پیدا کردند که به گروه دنگ‌شو ختم شد.
اعضای این گروه که با سبک موسیقی تلفیقی (فیوژن) شناخته می‌شود، بنیامین هادیان، طاها پارسا، مهناز راد، آیدین ترکیان، کوروش زر اندوز، ماکان خوبی نژاد، خشایار روانگر هستند. این گروه تاکنون آلبوم‌های شیراز چل ساله (۱۳۸۸)، دلتنگ شو (۱۳۹۱)، اتاق گوشواره (۱۳۹۳)، مد و نای (۱۳۹۶) و شیراز (۱۳۹۷) را منتشر کرده است.
هدف اصلی این گروه تشکیل یک گروه موسیقی با نگرشی تازه به ترانه‌ها و موسیقی مردمی ایرانی بود. نام این گروه نیز ترکیب دو واژه‌ی «دنگ»، به معنای مست و بی‌خبر شدن، و فعل دستوری «شو» است. جالب است بدانید که این نام با الهام از اشعار مولانا انتخاب شده. می‌توان به گروه دنگ شو لقب محبوب‌ترین گروه موسیقی ایرانی را داد؛ چراکه این گروه، با نگاه جدیدی که به موسیقی داشت، توانست نظر افراد زیادی را جلب کند و رفته‌رفته طرفداران زیادی در ایران و سایر کشورها به دست بیاورد.
جالب است بدانید که دنگ شو با خوانندگان مطرحی همچون علی زند وکیلی نیز همکاری کرده است. دنگ شو سال‌هاست که دستی نیز در دنیای هنر هفتم دارد. این گروه، موسیقی متن فیلم‌های کارگردانانی از جمله سروش صحت و کمال تبریزی را نوشته است.
