حسین عالمی – کارشناس ارشد بازرگانی: سی و هشت سال از انقلاب با تمام فراز و نشیب‌ها گذشته، اما امروز هنوز با نقطه مطلوب در گراش فرسنگ‌ها فاصله داریم. این امر در اقتصاد و سپس فرهنگ بیشتر متجلی شده است. نماینده مجلس، فرماندار، شورا و دولت‌های زیادی با سلایق متفاوت سر کار آمده‌اند، اما کارنامه‌شان همین است. مسئولان در برخی از موارد این کارنامه نمی‌توانند دفاع کنند؛ در برخی از شاخص‌ها در مسیر انقلاب حرکت نکرده‌اند؛ اما اینها نباید سبب نفی زحمات بخش‌های دیگر شود.
در این سی و اندی سال با تقابل دو نگاه انقلابی و غیر‌انقلابی مواجه هستیم. دید انقلابی‌ها مبتنی بر نگاه آرمان‌گرایانه و واقع‌بینانه است اما باید دید در کجا بر مبنای انقلاب حرکت کرده‌ایم؟ بدون شک در حوزه امنیت با نگاه انقلابی رفتار کرده‌ایم. امنیت اتفاقی نیست و بر اساس مجاهدت‌ها در بخش‌های مختلف و مدیریت کلان صورت گرفته است. اما اقتصاد، به خصوص اقتصاد شهر گراش، انقلابی نبوده و همین است که وضع جوانان و اشتغال ما اینگونه است.
بازار ما ارزان در اختیار شهر همسایه قرار می‌گیرد. قاچاق نیز مزید بر علت است. همچنین نظارت‌های خفه‌کننده و قوانین دست‌وپاگیر که در شهر ایجاد شده، باعث گشته اقتصاد ما نفس‌نفس بزند. آیا نباید برای شهری که داری پتانسیل ویژه و بزرگان اقتصادی بین‌المللی است فکری شده باشد؟ چرا باید بعد از چندین سال برای خرید کوچک‌ترین ابزار و اجناس به شهر همسایه مراجعه کینم و پشت در شرکت‌هایشان منتظر بمانیم؟
امروز اصلی‌ترین عامل تهدید این مسیر، ناکارآمدی به‌ویژه در حوزه اقتصادی گراش است. نمی‌گوییم کار نشده، اما توقعات مردم با سرعت بیشتری باید حرکت می‌کرد. همین دولت با وعده‌های بسیاری در حوزه اقتصاد سر کار آمد، اما اکنون خبری از اجرایی شدن آن وعده‌های زیبا نیست!
باید گفت هم‌زمان با سیلی از مسئولان خسته و ناامید مواجه هستیم. شاید این مسئولان از اواسط یا اواخر کار خسته شده‌اند، اما اکنون خسته هستند. بیشتر نیز به لحاظ روحی و امید به حرکت آینده خسته شده‌اند. مسئول خسته یعنی ناامید نسبت به پیشرفت شهر گراش.
ایشون زیباکلام شهرن ..
کارش درسته جناب عالمی
مسولان گوش فرا نمیدهند..
اجار مغازه رو بیارن پاین قیمت اجناس هم میاد پیان
طرف داره توی دبی قطر کویت بحرین اجار بالا میده همین شخص توی گراش ملک داره قیمت اجاره کشورهای خلیج فارس رو توی گراش پیاده میکنه
جامعه الان دو دسته اند: یک دسته که پول دارند پولهاشونو میزارن بانک و خیلی راحت و شیک سودشو میخورن دسته دوم که دنبال پولند پولی ندارند که بروند شرکت بزنند.
برای این افراد دو راه بیشتر وجود نداره ۱- بروند بانک و وام با درصد بالا بگیرند.۲- خودشون بیان سرمایه های خرد رو روی هم بریزن تا بشه سرمایه بزرگ و برن شرکت بزنند این دو راه راه خیلی مشکله و افراد کمی میرن دنبالش مگه این که طرف مجبور باشن.
به نظر بنده مشکل اصلی سود بالای بانکی برای سپرده های زیاد هست که باید کم بشه و لی سود سپرده های افراد کم درامد که مبلغ سپردشون کم هست رو نباید کم کنن.
روش دیگه ای هم هست که اون هم بیان بانکداری کشورهای پیشرفته رو انجام بدن بیان از سپردهای بزرگ بدلیل مراقبت از پول این افراد ازشون حق مراقبت پول بگیرن و با سود بانکی ۰ درصد وام به افراد جویای کار بدن که این هم خیلی شیک مشکلات اقتصادی رو میتونه حل کنه.