هفت‌برکه (گریشنا): تا برگزاری انتخابات در روز ۲۹ اردیبهشت، هفت‌برکه در قالب مقالات و یادداشت‌هایی به بررسی موضوعات مختلف قابل بحث در شهرستان گراش می‌پردازد. در این یادداشت، راحله بهادر ظرفیت‌های حضور زنان در شورای شهر را بررسی کرده است.
راحله بهادر: شانس حضور زنان در شورا شانس بزرگی است. شورا به عنوان یک نهاد تصمیم‌گیرنده می‌تواند با حضور نمایندگان زن، نقش موثرتری در پاسخ‌گویی به نیازها و خواست‌های زنان داشته باشد. اگر چه نقش زنان نسبت به مردان همیشه در جایگاه دوم بوده است، اما در شهرهای کوچک‌تر مثل گراش خیلی وقت‌ها همین نقش دومی هم به کلی نادیده گرفته می‌شود.
از دیدگاه اقتصادی و فرهنگی می‌توان برای روشن شدن نیازهای زنان به برچسب‌های معمول آنها رجوع کرد: زنان سرپرست خانواده، زنان اعتیاد، زنان تحصیل‌کرده‌ی بیکار و غیره. راه‌های حمایت از آنها در شورا با حضور حداقل یک نماینده‌ی زن کار دشواری به نظر نمی‌رسد. اختصاص بودجه‌ها و برنامه‌ریزی‌هایی برای راه‌اندازی کارگاه‌های زودبازده، تعاونی‌های مربوط به مشاغل زنانه، حمایت از کسب و کارهای خانگی و صنایع دستی، مثال‌های ایجاد فرصت‌های عملی برای حمایت از جامعه‌ی زنان گراشی است.
بدون شک منابع مالی برای حمایت از آنها در مقایسه با بودجه‌ها برای مردان به عنوان سرپرست خانواده، بسیار کمتر است. اما می‌توان از همین منابع مالی به نفع رشد اقتصادی و فرهنگی زنان استفاده کرد. گاهی انتخاب شدن یک زن از سوی زنان شهر به عنوان نماینده‌شان در شورا، به عنوان یک هدف تمام شده تلقی می‌شود. در حالی که این آغاز راه است. می‌شود امیدهای زیادی را برای زنانی که نیازمند حمایت‌اند، زنده کرد.
نمایندگان زنی که در شورا هستند می‌توانند صدا باشند. صدای زنان در جامعه‌ای سنتی با ریتم کند تحول، مثل گراش، که نیاز به شنیده شدن دارند. این صدا حتی اگر همان سوپرانوی زنانه باشد، بهتر از هیچی است. بخشی از بودجه، بخشی از پول خیرین، بخشی از برنامه‌های فرهنگی و اجتماعی را می‌توان به این صدای در دور دست اختصاص داد. حالا که فرصتی برای بیرون آمدن از انفعال در جامعه‌ی زنان بوسیله‌ی نامزد شدن زنان برای شورا و در دوره‌هایی انتخاب آنها از سوی مردم شده است، نباید شانس تغییر را از دست داد. فرصت‌سوزی را همه بلدند.
شاید هنر مدیریت زنان در شورا در احیا و حفظ فرصت‌ها برای زنان شهر و تکانی برای آنهاست. حالا اگر این صدا به دلایلی حتی به جایی نرسید، حداقل حسرت‌های کمتری باقی می‌ماند. همین‌ها تجربه می‌شود برای زنان آینده. به سراغ بعضی از زن‌های گراشی که می‌روی، از دور، شورا برای‌شان فقط خیابان‌هاهاه و بلوارهای شهر، آسفالت و جدول‌کشی است و بخشی از آن برنامه‌های روتین مثل سخنرانی‌ها و گاهی با تعجب می‌پرسند مگر در شورا زن هم هست؟!
زنانی که به شورا می‌روند، شاید بتوانند برای تغییر این دید کاری بکنند. شاید یکی از دلایلی که تصمیم‌گیری‌ها در برنامه‌های مربوط به مسائل زنان حتی از طرف اعضای مرد در شورا چندان جدی گرفته نمی‌شود، این است که خود نمایندگان زن در شورا چندان در تغییر این رویه جدی نیستند.
آخی، این پیرزن توی عکس، الان در بین ما نیست، خدا رحمتش کنه
ما بهش میگفتیم بی بی فرهاد!