هفت‌برکه – محمدعلی شامحمدی*: اجرای «پزشک نازنین» در اوز تجربه‌ای بود که میان حداقل‌گرایی در امکانات و تلاش برای خلق کیفیت اجرایی حرکت می‌کرد. این نمایش را گروه نمایش صحنه اوز تا ۲۵ آبان‌ماه در سالن نمایش کتابخانه اوز به روی صحنه برد.
ساختار نمایش بر چهار اپیزود بنا شده بود؛ رویکردی که ذاتاً می‌تواند فرصتی برای تمرکز بر موقعیت‌های مستقل، لحن‌های متفاوت و پرداختن به خرده‌داستان‌های انسانی باشد. نمایشنامه «پزشک نازنین» را نیل سایمون، یکی از بزرگ‌ترین کمدی‌نویسان آمریکان، با کنار هم گذاشتن چند داستان کوتاه از آنتون چخوف، یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان روس، نوشته است. همین انتخاب، میزان توقع از گروه را بالا می‌برد؛ زیرا هم سایمون و هم چخوف، همواره میدان آزمایش جدی‌ای برای مهارت بازیگری و ظرافت‌پردازی صحنه است.
نقطه‌ی روشن نمایش، توان بازیگریِ جوانانی بود که همگی اولین اجرای عمومی‌شان را تجربه می‌کردند. این بازیگران محصول یک دوره آموزش کارگاهی زیر نظر بازیگران باسابقه‌ی گروه صحنه بودند. همین ویژگی چشمگیرترین و غبطه‌برانگیزترین نکته‌ی نمایش برای گروه‌های تئاتری در منطقه بود گروه‌هایی که همواره از فقدان و یا کمبود بازیگر گلایه دارند. گروه نمایشی صحنه اوز اکنون می‌تواند با خیال راحت‌تر به سراغ نمایشنامه‌های پربازیگر برود، چون آستین بالا زده و چند بازیگر را به گروه خود افزوده است.
روایت‌گری در نمایش نقش محوری داشت. صدا و حرکات راوی با کنترل، تمرکز و کیفیتی قابل توجه همراه بود و توانست در لحظاتی به انسجام ساختار اپیزودیک کمک کند. با این حال، فرم روایت‌محور زمانی تمام‌قد عمل می‌کند که میان اپیزودها پلی آگاهانه ایجاد کند؛ چیزی که در بعضی بخش‌ها به آن نزدیک می‌شد و در برخی دیگر گسست‌هایی ایجاد می‌کرد. با وجود این، توان صوتی و بدنیِ راوی یکی از ستون‌های اجرایی اثر بود.
با این‌همه، نبود طراحی صحنه، گریم و نشانه‌گذاری‌های بصری دیگر در هنر نمایش، اگر فاقد توجیه زیبایی‌شناسانه باشد، در نهایت می‌تواند مانع شکل‌گیری جهان نمایشی شود. «پزشک نازنین» در لحظاتی نیازمند مرزبندی شفاف‌تری بود تا تماشاگر بتواند از یک اپیزود به اپیزود دیگر با درک روشن‌تری عبور کند.
در جمع‌بندی، اجرای «پزشک نازنین» نمایشی بود که بیش از هر چیز بر همت یک گروه جوان تکیه داشت؛ گروهی که با وجود امکانات محدود توانست در جذب مخاطب موفق عمل کند و آنها را راضی نگه دارد. شلیک خنده‌ی تماشاگران در شبی که ما نمایش را دیدیم، نشانه‌ی واضحی بر این امر بود که گروه نمایش، حداقل وظایف خود را در قبال نمایشنامه‌ی نیل سایمون انجام داده است.
- رییس انجمن نمایش گراش، کارشناس ارشد ادبیات نمایشی
