هفت‌برکه: شهید گمنامی که قرار است در شهر ارد به خاک سپرده شود، چهارشنبه ۷ آذر ۱۴۰۳ مهمان برخی از مدارس دخترانه و پسرانه‌ی شهر گراش بود.
غزاله شوری، عکاس هفت‌برکه، این‌بار به سراغ حال و هوای تشییع شهید گمنام در مدارس گراش رفته و عکس‌هایی از تجدید عهد و پیمان دانش‌آموزان با این شهید گمنام ثبت کرده است. مدارس دخترانه‌ی متوسطه‌ی دوم امام رضا(ع) و امیرکبیر، متوسطه‌ی اول فاطمه الزهرا(س) و نرجس‌خاتون(س) و مدرسه‌ی پسرانه عالیان، صبح چهارشنبه ۷ آذر ۱۴۰۳ مهمان این شهید گمنام بودند که قرار است جمعه ۱۶ آذر ۱۴۰۳ مهمان ابدی خاک شهر ارد باشد.
این شهید گمنام عصر چهارشنبه نیز مهمان روستاهای فداغ، محمدزینا، لب‌اشکن، بشیرآباد، حسین‌آباد و دهستان خلیلی بود و در ادامه‌ی تشییع این شهید گمنام عصر تا غروب پنجشنبه ۸ آذر ۱۴۰۳ در گلزار شهدای ناساگ گراش همزمان با یادواره‌ی شهدای گردان زرهی لشکر ۳۳ المهدی تشییع خواهد شد.
۹ آذر ۱۴۰۳
صرف نظر از جایگاه رفیع و مقام شایسته و والای شهیدان وطن و کشور که همواره در قلب و جان مردمان یک کشور است و شمولیت جهانی دارد در هر فرهنگ و
دین و مذهبی، ولی چگونگی بزرگ داشت این سربازان و کشته های جنگ بخصوص دلاوران و نازنینان کشته شده گمنام دقت و طرافت مضاعف می طلبت با ویژگی خاص و منحصر به فرد سرباز گمنام وطن و یا در ایران شهید گمنام که جای بحث وگفتگویش در اینجا نیست. ولی برای من و خیلی از مردمان این کشور بسی سخت و ناگوار است که هر چند وقت گروهی حرفه ای بعنوان یک شغل حمل وانتقال تابوتهایی بنام نامی شهدای گمنام کاروانی راه بیندازند و گروهی از مردم یک شهر و روستا را به هر شکل و روش ممکن که در توان و امکاناتشان باشد برای احترام، تشیع و متابعت کردن این کاروان در مکانهای مناسب و یا غیر مناسب دفن نمایند. آیا این یک عادی سازی و کم احترامی به این شهیدان گمنام نیست که در هر گوشه ای چنین مزار را به نام نامی این شهیدان بنا نمایند و هر روز مردمان بیخیال و بی هیج آدابی از آنجا بگذرند . می گویند در کشور دیگریک مکان خاص دور از هر آثار باستانی و یا دیدنیهای شهری تفریحی بنای عظیم و منحصر بفردی بنام جایگاه مزار سرباز گمنام ساخته شده است با مشعلی همیشه روشن و پرجم همیشه در اهتزاز آن کشور و رشیدترین سربازانی در بیست و چهار ساعت با احترام نطامی کامل به گارد ایستاده اند و زیارتگاه مردمان آن کشور است و هر روز مردمانی به احترام از گوشه و کنار کشور در آنجا حضور دارند و تمامی مهمانان رسمی کشور از رئیس جمهورو پادشاه و نخست وزیری که از آن کشور بازدید می کند باید قبل از هر کاری شخصا تاج گلی در آن جایگاه با احترام تقدیم کنند . آیا ساخت و برپایی مزارهای این شهیدان گمنام در هر مکانی در کشور شایسته این عزیزان است؟.
عکسهای غزاله شوری از تشیع تابوتهای شهیدان گمنام در دبرستانهای دخترانه گراش را به بی بی نشان داده بودند بی بی با ناراحتی گفته بود ” دل تو خیلی سیاه وابودن تُز دل اُونت راوَنده له دِشِ گلدسته یا و نورسته یا گراش اِنِسی و سیاه شوبَر بِکنی وشو گِریخ اِیشنی ، دلتو سیاه وابودن. بی بی ما مَیادن کدیم وختی که اَما کد ای دُتیها دونم . سال خش هف کُمبُل رنگ و وَرنگ شو بر اَکِردم و چارقد رنگی مُسِرَ وا و تِکه بس چونِ کَوَک و اِشکال مو خیز اَزَت و آوسَلِه بازی می اَکِه و دَب مو اَزَت و بِئت مو اَخد. شما اِرِزیا خیلی بی رحمی راونده لِه دِشِ دُتیها انسی اَگَه دستِ ما وا همه دُتیهای نورسته و گلدسته یا گراش لباس رنگ و مَرَنگ مِ بَر اکردن و مَبُردن پیر دختر در گلستو دشت زیر که شاد وابن و دست بِبِن آخه دِت جون و راونده بل تو سره”