هفت‌برکه – سمیه کشوری: معرفی فیلم شاعری از لی چانگ-دونگ (کره جنوبی، ۲۰۱۰) و موسیقی گروه مدرن تاکینگ
شاعری، سفر از دنیای شر به درون
شاعری که نام انگلیسی‌اش Poetry است، یک فیلم درام به کارگردانی لی چانگ-دونگ است که در سال ۲۰۱۰ منتشر شد. از بازیگران آن می‌توان به یون جونگ-هی اشاره کرد. این فیلم برنده‌ی جایزه‌ی بهترین فیلم‌نامه در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۰ شد و همچنین جایزه ناقوس بزرگ (بهترین فیلم و بهترین بازیگر زن)، جایزه فیلم اژدهای آبی (بهترین بازیگر زن) و «جایزه‌ی انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس برای بهترین هنرپیشه زن» را نیز از آنِ خود کرد.
لی چانگ-دونگ کارگردان فیلم، فیلم‌نامه‌نویس، نویسنده، و رمان‌نویس اهل کره جنوبی است. از فیلم‌ها یا مجموعه‌های تلویزیونی که وی در آن‌ها نقش داشته است می‌توان به آفتاب پنهان، ماهی سبز، آب نبات نعناع، و واحه، اشاره نمود.
فیلم با تصویری از صدای رودخانه‌ای آرام زیر نور خورشید همراه با صدای پرندگان و بچه‌هایی که شاد و سرحال کنار رود بازی می‌کنند، شروع می‌شود. ناگهان جسدِ دخترکی شناور روی آب نمایان می‌شود و همزمان با دیده دادن جسد، اسم فیلم روی صفحه نقش می‌بندد: شعر. این سرآغازِ تناقضی است که میجا، پیرزن داستان در جای‌جای فیلم با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند. به نوعی می‌توان گفت این تصویر آغاز سفری پر از چالش برای پیرزن به دنیای لطیف درونش است. دنیای درونی که پارادکس عظیمی با دنیای مصنوعی و خشن بیرون از پیرزن دارد.
فراموش کردن کلمات شاید فاجعه‌ی اول است، آن هم در بحبوحه‌ای که عشق به شعر در پیرزن غلیان کرده است. در همین هول و ولا فاجعه‌ی دوم از راه می‌رسد. فاجعه‌ای که از دل آن شعر یا آوازی زاده می‌شود.
گویی فیلم می‌خواهد بپرسد: چه چیزی التیام‌بخش حوادث و اتفاقات هولناک پیش روست؟ و خودش جواب سربسته و متزلزل اما زیبا و دلگرم‌کننده‌ای می‌دهد؛ و آن جواب یک کلمه است: شعر.
جواب شاید شعر باشد. که شاید شعر زنده بماند و مثل دخترک روی پل هیچ‌وقت نمیرد. چون جهانی که در آن زیست می‌کنیم همه چیز مصنوعی شده، مثل همان گل زیبا در گلدان بیمارستان که قشنگ اما مرده و مصنوعی است. چون در جهانی زیست می‌کنیم که احساس کنار گذاشته شده و جایش را خشونت و درماندگی گرفته است. طوری که تمام متون زندگی ما را فرا گرفته است. حتی جایی استاد کلاس شاعری می‌گوید: «نوشتن سخت نیست، داشتن احساس برای نوشتن سخت است.»
گویی پیرزن در آخر با نگاه غم‌آلود به ماشینی که نوه‌اش را با خود می‌برد، به این باور رسیده که زندگی همین است «تلخ و هولناک»؛ ولی از آن باید چیزی «زیبا و جاودان» ساخت، شاید مثل ساختن و سرودن یک شعر. یا غوطه‌ور شدن در شاعری، حتی اگر پیر شده باشی و کلمات در سرت فراموش می‌شوند.
فیلم با تصاویر آغازینش تمام می‌شود. گویی می‌گوید زندگی همین است، دایره‌ای تو در تو، و دقیقاً از همان جایی که آغاز کرده‌ای باید تمام کنی یا بر عکس، از جایی که تمام کرده‌ای باید شروع کنی.
قسمتی از فیلم، جایی که میجا از پیرمردی مریض نگهداری می‌کند و کار رتق و فتق امورش را انجام می‌دهد، و همین طور اتفاقاتی که در این ارتباط رخ می‌دهد، من را یاد داستان کوتاهی به نام «حقوق بازنشستگی یا برنامه‌ی بازنشستگی (A pension plan)» از «ها جین» انداخت. ها جین (Ha Jin)، با نام اصلی خوئفی جین نویسنده‌ی مطرح چینی-آمریکایی است. داستان «حقوق بازنشستگی» در کتاب «سقوط آزاد» یا «سقوط آزادی‌بخش» چاپ شده است.
فیلم Poetry برای من هولناک ولی جذاب با پایانی درخشان و دلگرم‌کننده بود. طوری که در آغاز برایم مثل «مرثیه‌ای بر یک امید» شکل گرفت ولی در پایان تبدیل به «امیدی در بطن یک مرثیه» شد. روند فیلم کند است که گاهی از حوصله خارج می‌شود. ولی در تمام تار و پود فیلم نحوه‌ی شکل گرفتن و بارور شدن نگاه پیرزن را نشان می‌دهد. جزییاتی که شاید برای بعضی‌ها خسته‌کننده باشد ولی مانند آجرهایی روی هم قرار می‌گیرند تا «آواز اگنس» و شعر قوی و پر از احساس پیرزن را به وجود بیاورد. شعری که شاید روزی دختری را نجات دهد.
موسیقی: مردان آلمانی
«بی‌هیچ نام و نشانی از تو» یا (No Face No Name No Number) آهنگی است از نهمین آلبوم رسمی گروه موسیقی آلمانی مدرن تاکینگ Modern Talking که سال ۲۰۰۰ با نام سال اژدها Year of the Dragon منتشر گردید. متن آهنگ توسط Dieter Bohlen در سال ۲۰۰۰ نوشته شد.
مدرن تاکینگ یک گروه موسیقی دونفره آلمانیِ تشکیل‌شده از خواننده توماس آندرس و تنظیم کننده، ترانه‌سرا و تهیه‌کننده دیتر بولن با مشارکت لوئیس رودریگس بود. از این گروه به عنوان موفق‌ترین گروه پاپ دونفره آلمان یاد شده است. این گروه تعدادی تک‌آهنگ موفق و مورد توجه داشته‌اند که در بسیاری از کشورها در بین ۵ آهنگ برتر قرار گرفته‌اند. برخی از محبوب‌ترین و مشهورترین تک‌آهنگ‌ها عبارتند از: تو قلب منی، تو روح منی، اگر بخواهی می‌توانی برنده می‌شوی، شری، شری لیدی، برادر لویی، آتلانتیس بانگ می‌زند (درخواست کمک برای عشق) و کادیلاک جرونیمو.
به نظر من جزو غیر سیاسی ترین گروه موسیقی دنیاست