هفت‌برکه: برگزاری جلسه ستاد بازآفرینی شهری و انتشار خبر آسفالت کوچه حاج ملا خورشیدی در خیابان دروازه، بهانه‌ای بود که یکی از شهروندان از مشکلات خیابان دروازه بنویسید. خیابانی که قرار بود بار خیابان امام به عنوان خیابان اصلی را بر دوش بکشد اما اجرای نامناسب طرح در دوره‌های گذشته‌‌ی شهرداری باعث شد این خیابان همچنان یک کوچه بماند.
از چشم شما – مهیایی: طبیعی است که با گذر زمان و به دلایل متعدد، از جمله فرسوده شدن بافت‌ها، مرکزیت تجمع ساکنین بومی یک شهر از یک منطقه به متطقه دیگر تغییر کند.
خیابان دروازه یکی از این مناطق است که به گفته قدیمی‌ها، سال‌ها پیش، از اصلی‌ترین محلات گراش محسوب می‌شده است و بسیاری از بازاریان سرشناس در این محله مشغول به کار بوده‌اند. محله ای که حالا هیچ شباهتی با آن زمان‌ها ندارد.
گویی مرکز دیروز گراش، تبدیل به محل تجمع افراد و صحنه‌هایی شده است که آدم با دیدنشان دو به شک می‌شود که آیا اینجا هم مثل مناطق نوساز شهر، جزو گراش است یا این که از محدوده‌ی شهر خارج شده است.
هنوز هم تعداد زیادی ساکنین بومی و قدیمی در این محله زندگی می‌کنند که می‌گویند ما حاضر نیستیم از خانه و محله‌مان دل بکنیم؛ از طرفی چون به مرکز شهر و بازار نزدیک هستیم، می‌توانیم به راحتی خریدهای روزمره خودمان را انجام دهیم. در گفتگویی که با اهالی خیابان دروازه و محله ی پاقلعه داشتم، می‌خواهم به چند مشکل کلیدی ساکنین بومی این محله اشاره کنم.
خیابان نصفه‌نیمه
بیشتر از ده سال از طرح تعریض و خیابان‌کشی در بافت محله دروازه می‌گذرد و خانه‌ها گاهی یکی در میان راضی به همکاری با این طرح شده‌اند و جلوه‌ای که این خیابان نصفه نیمه دارد بی‌شباهت به کوچه نیست؛ باید دید چند سال دیگر باید بگذرد که این طرح، تمام و کمال برای همه‌ی خانه ها انجام شود؟
قرار بود این مسیر با هزینه‌های انجام شده بار ترافیکی خیابان اصلی شهر را کاهش دهد اما در عمل به دلیل اجرای ناقص و غیر فنی طرح این اتفاق رخ نداده است و خیابان دروازه دارای رونق پیش‌بینی شده نیست.
بعد از آسفالت اولیه، مثل این که مسئولین به جای راضی کردن مالکین خانه‌های باقی‌مانده، سال‌هاست صورت مساله را پاک کرده‌اند و خیابان دروازه را تمام شده می‌دانند.
قدم به قدم، سگ‌های ولگرد خوابیده‌اند
در گذشته سگ‌های ولگرد بیشتر مساله‌ای در حاشیه شهر بود. اما به گفته یکی از ساکنین، ازدیاد سگ‌های ولگرد، ترس دیگری به جانشان انداخته است و مدام باید جلوی پای خود را نگاه کنند تا با این حیوان برخورد نکنند.
تغییر بافت اجتماعی
کاهش کیفیت زیست در این محله و ارزان شدن اجاره‌بها به نسبت نواحی دیگر شهر باعث افزایش هجوم مهاجرین و اتباع افغانستان به این منطقه شده است.
یکی از خانم‌های همسایه می‌گوید ما چیزی حدود بیست سال است که اینجا زندگی می‌کنیم. هر روز که می‌گذرد بی‌توجهی مسئولین به این محله بیشتر می‌شود. او می‌گوید کاش یکی از مسئولین خودش یک روز می‌آمد اینجا زندگی می‌کرد و اوضاع و احوال را می‌دید، شاید کمی ما را درک می کرد.
او می‌گوید همیشه محله‌شان را دوست داشته از طرفی اگر تمام ساکنین بومی کوچ کنند قطعا وضعیت بدتر این که هست خواهد شد.
محله‌ای که احتمالا اگر تمهیداتی برای آن اندیشیده نشود در آینده ی نه چندان دور با تغییر بافت جمعیتی به یک کابل کوچک تبدیل می‌شود که این موضوع تبعاتی اجتماعی خاص خودش را خواهند داشت.
کسی مسئول نیست؟
اهالی می‌گویند ما نمی‌دانم کدام مشکل را کدام مسئول می‌تواند حل کند و وقتی با شهرداری و فرمانداری تماس می‌گیریم هر کدام یک جوری ما را از سر خود وا می‌کنند.
و بعضی از مسئولینی که با شعار بهسازی این مناطق رای می‌آورند و حالا فراموش کرده‌اند چه قول و قراری به مردم داده‌اند.
در گفت و گویی که با یکی از کارکنان شهرداری داشتم، مسئله‌ی افزایش انواع و اقسام مهاجر و ورود و هجوم غیرقانونی اتباع افغانستان را مطرح کردم و خواستار رسیدگی به این اوضاع شدم. او پاسخ داد ما حق دخالت در تصمیمات صاحب خانه‌ها را نداریم و نمی‌توانیم بگویم به فلانی اجاره نده که ساقی مواد است یا این یکی که باعث ایجاد مزاحمت برای همسایه‌ها می‌شود.
اجاره ی کم خانه‌ها در مناطقی که دارای بافت فرسوده است، باعث می‌شود افراد با هر قشر و شغلی بتوانند به راحتی در مناطق کمتر برخوردار شهر گراش جا بگیرند. گویی توزیع و فروش مواد مخدر دیگر یک امر طبیعی در کوچه و خیابان‌های این مناطق شده و به جای اینکه خطاکاران بترسند، این مردم هستند که هر بار با دیدن این صحنه‌ها لرزه به جانشان می افتد
مسئولین مدام می‌گویند وقتی این صحنه‌ها را مشاهده کردید، به سرعت با نیروی انتظامی تماس بگیرید، اما تعداد ساقی ها آنقدر زیاد است و کارشان را آنقدر سریع انجام می‌دهند که از دست مردم کاری بر نمی‌آید. بسیاری از مشکلات از این قبیل به صورت زنجیره‌وار به یکدیگر مرتبط هستند و مساله ای هست که باید از ریشه حل شود.
باید دید مسئولین مربوطه از جمله فرمانداری، شهرداری و شورای شهر تا چه زمانی می‌خواهند چشم خود را روی خیابان دروازه، محله برا و پاقلعه و بسیاری از محله های شهر که با این مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند ببندند.
انگار خیابان دروازه محدوده ی گراش نیست
شبیه کوچه خیابان عراق و سوریه بعد از جنگه