افسانه گراش – محمد خواجه‌پور*: حسن چهارمین دوست نزدیک من بود که در سال ۱۳۹۷ تصمیم گرفت یک بار دیگر آرزوهای خود را در بیرون از سرزمین مادری جستجو کند. ویژگی مشترک هر چهار نفر این بود که در سال‌های قبل یک بار بخت خود را در خارج از کشور جسته بودند و بعد تصمیم گرفتند برگردند و در همین گراش کار کنند و حالا به بن‌بستی رسیده بودند که چاره‌ای جز تن دادن مجدد به غربت برای آنان باقی نمانده بود.آن تصمیم به بازگشت در آن سال‌ها یک تصمیم سخت بود که حالا بعد از چند سال به یک گزینه اشتباه تبدیل شده است. اشتباهی که فرد چندان در آن مقصر نیست. اینجاست که امید رنگ می‌بازد و فرد قبل از بسته شدن آخرین روزنه‌ها به سمت فرار می‌رود.
وظیفه دولت و حکومت است که بهترین شرایط زندگی را برای مردم فراهم کنند حالا انجام این وظیفه از طریق اقدام انقلابی باشد یا مصالحه با دنیا تصمیمی است که باید حکومت بگیرد. چیزی که من به عنوان روزنامه‌نگار می‌بینم گریز است. روزی که دوستان من به هر علت تصمیم گرفتند به خانه برگردند با درک واقعیت‌ها امید کمرنگی داشتند که بتوانند به خود و شهر و کشورشان کمک کنند اما حالا که امید رنگ باخته است چاره‌ای به جز یک انتخاب سخت دیگر ندارند.
جایی که با همه خفت‌ها و سختی‌ها فرد از نظر اقتصادی دارای اطمینان نسبی است. می‌تواند برنامه بریزد که با تلاش بیشتر وضعیت خود را سامان خواهد داد. شاید ما یک ذره خوش‌شانس‌تر هستیم که این روزنه تنگ کار در خارج از کشور به روی ما کاملا بسته نشده است. اما همین روزنه هم من را اندوهگین‌تر می‌کند که جوانان ما به جای دیدن فردای خود در خانه‌ی خود باید چشم به بیرون داشته باشند که چه شود و چه بگذرد. در کنار آن به میلیون‌ها هموطنی فکر می‌کنم که از همین روزنه کوچک محروم هستند و مجبورند پنجه در پنجه مشکلات بیاندازد و حتی گاهی در تنش‌های اقتصادی به جای مرزهای جغرافیایی مرزهای اخلاق را زیر پا بگذارند.
سخت است از روزگار امید، به روزگار تنازع بقا رسیدن. می‌دانم شرایط آنقدر سخت نیست که اسم آن را «تنازع بقا» بگذاریم اما برای مردم شهر ما که جهان‌های دیگر را دیده‌اند و با یاری رسانه‌های اجتماعی این جهان دیدن‌ها غبطه‌برانگیزتر نیز شده است این زندگی، زندگی نیست.
حالا آن‌ها با بازگشت به نقطه صفر دوباره باید زندگی‌شان را بسازند. چه کسی پاسخگوی امیدهای از دست رفته است؟ چه کسی باید در لحظه‌ای که تصمیم به رفتن می‌گیریم به ما بگوید بمان! اینجا خانه توست؟ نه روی کاغذ، بلکه در لحظه‌های بحرانی که در آن هستیم. چه کسی مسئول است؟
*سرمقاله شماره ۷۵ نشریه افسانه گراش – دی‌ماه ۱۳۹۷
نوشته: محمد خواجه‌پور – مدیر رسانه‌های موسسه هفت‌برکه