هفت‌برکه – گریشنا: هدی پورملا یکی از تحصیل‌کردگان گراشی است که همانقدر که از نبودن شغل شاکی است، از سپردن شغل به افراد غیر بومی هم عاصی است. او که کارشناسی و ارشدش را در رشته شیمی کاربردی گرفته، در این یادداشت به زبانی خودمانی، وضعیت ناخوش‌آیند خودش را برای یافتن کار شرح داده است. وضعیتی که برای خیلی از افراد جویای کار، مخصوصا برای خانم‌ها و افراد بومی، پیش آمده است.
هدی پورملا: با توپ پر اومدم، ولی نمی‌دونم باید به کی شلیک کنم! امیدارم مسئولین و مضمومین گوش شنوایی داشته باشن، و البته چاره‌ای و تدبیری.
از کوچکی بهمون گفتن درس بخونین، درس بخونین تا وقتی بزرگ شدید بتونید برا خودتون کسی باشید. بتونید برید سر کار و افتخار خانواده و شهرتون باشید. خلاصه که ما گوش دادیم به این حرف. خوندیم، خوندیم و خوندیم. تا اینکه چشم باز کردیم دیدیم یه لیسانس و یه فوق لیسانس و چند تا هم مدرک بین‌المللی دستمونه. اینجا بود که شدیم افتخار خانواده! حالا می‌خواستیم بشیم افتخار شهرمون!
رفتیم پیش این واسه کار. گفتن نه، نمی‌شه شما شرایطش رو ندارین. رفتیم پیش اون واسه کار. گفتن نه نمی‌شه، شما سابقه کار ندارین! خب من باید از یه جایی شروع کنم واسه سابقه داشتن! رفتم پیش اون یکی واسه کار. گفتن ما نمی‌تونیم قبول کنیم. باید آزمون بدین. هرچند که آزمونا فرمالیته هستن! خلاصه هم این، هم اون، هم اون یکی، دو روز بعد چند تا نیرویی غیر بومی رو استخدام کرده بودن؛ با تمام شرایطی که دقیقا مثل شرایط من بود ولی از من قبول نکرده بودن!
خب این یعنی چی؟ مگه نمی‌گید باید افتخار شهرمون باشیم؟ پس چرا وقتی می‌تونید همون کار رو به من بدین، به یه غیر بومی می‌دین؟ اون میشه افتخار شهرتون؟
البته ناگفته هم نمونه: یه جاهایی هم هست که قبول می‌کنن کار کنی، ولی خب با شرایط خودشون! می‌گم کار شما با رشته تحصیلی من همخونی نداره، میگن مهم نیست، بهت آموزش می‌دیم که اینجا چکار باید انجام بدی. خلاصه که دو شیفت باید بری کار کنی. آخرش هم که حرف حقوق میاد وسط، میگن هزینه آموزش دادن بهت شده! بازم به معرفت این افراد!
تو شهر می‌شنوم یه جایی نیرو می‌خواد. سریع تماس می‌گیرم، می‌گم من حتی حاضرم با حقوق پایین‌تر از پایه کار کنم. فقط می‌خوام مشغول به کار باشم. بهم میگن تلفن کن به آقای فلانی. زنگ می‌زنم به آقای فلانی. می‌گم ببخشید، قضیه اینجوریه، به من گفتن که با شما حرف بزنم. میگن: نه، ما کاره‌ای نیستیم، از بالا دستور میاد! خب مگه بالاتر از تو هم هست آقای مسئول؟!
خلاصه که ما رفتیم درس خوندیم که افتخار شهرمون بشیم، ولی انگار غیر بومی‌ها دارن افتخار شهرمون می‌شن. پیشنهاد می‌دم شما نرین درس بخونین، تا شاید شما بشید افتخار شهرمون! میگن مسئولین رسیدگی کنن. اونوقت ما رسیدگی کردن به مسئولین رو باید به کی بگیم؟
