هفت‌برکه (گریشنا): با رقص شمشیرها و برگزاری مراسم اختتامیه، خونه کدیم ۳ به پایان رسید؛ به این امید که درهای موزه‌ی مردم‌شناسی گراش، یادگار خونه کدیم در خانه شهیدان عظیمی، برای همیشه باز باشد.
به گزارش هفت‌برکه، دیشب دهم فروردین‌ماه، حیاط خونه کدیم ۳ پر بود از مردم و مسئولینی که در مراسم اختتامیه این طرح حضور داشتند. از ساعت ۸ شب، گروه رقص شمشیر از شهر خور به اجرای برنامه پرداختند، و بعد از آن مراسم اختتامیه شروع شد. علاوه بر مهندس نجفی، مدیر امور موزه‌های استان، که مهمان ویژه‌ی این مراسم بود، فرودی، فرماندار شهرستان گراش؛ حبیب‌الله مهرابی، رئیس شورای شهر؛ آینه‌افروز، رییس اداره فرهنگ و ارشاد گراش؛ علویه، رییس اداره میراث فرهنگی لارستان؛ و عبدالعلی صلاحی و دوستانش در انجمن میراث فرهنگی شهرستان گراش در این برنامه حضور داشتند. فرماندار، دبیر انجمن ایکوموس، رییس شورا، مدیر امور موزه‌های استان، و عبدالعلی صلاحی در این مراسم صحبت کردند.
پخش شعرخوانی صادق رحمانی شروع‌کننده‌ی مراسم افتتاحیه بود. شعری درباره‌ی نخل، سمبل امسال طرح خونه کدیم، که رحمانی برای رادیو هفت‌برکه‌ی این هفته خوانده بود. (اینجا اجرای زیبای صادق رحمانی را بشنوید.)
بعد از این، فرماندار شهرستان گراش به روی سن آمد تا به حاضرین خوش‌آمد بگوید و از اجراکنندگان طرح خونه کدیم تشکر کند. فرودی در صحبت‌هایش اعلام کرد چهل میلیون تومان برای مرمت خانه شهیدان عظیمی تصویب شده است، و امیدوار است هرچه زودتر شاهد راه‌اندازی کامل موزه مردم‌شناسی گراش باشیم.
دبیر ایکوموس: بازدیدها ۲۰ درصد افزایش یافت
مهندس غلامرضا آرمان‌مهر، دبیر انجمن ایکوموس و مسئول برگزاری طرح خونه کدیم ۳، بعد از او گزارش کاملی از آماده‌سازی و مخارج طرح ارائه کرد. آرمان‌مهر بعد از تقدیر از همراهانی که بیش از دو ماه برای این طرح وقت گذاشته بودند و همه‌ی حامیان مالی برنامه آماری از بازدیدکنندگان خونه کدیم ۳ را نیز ارایه کرد: «میانگین بازدیدکنندگان در چهارده روز برنامه، با احتساب شرکت‌کنندگان در ویژه‌برنامه‌ها، هر روز ۳۵۰ تا ۴۰۰ نفر بوده است. یعنی امسال به طور میانگین، بیش از ۵۲۳۰ نفر بازدیدکننده داشته‌ایم که نسبت به سال گذشته نزدیک به بیست درصد افزایش داشته است. پارسال به طور میانگین ۲۴۰ بازدیدکننده‌ی روزانه داشتیم و در مجموع حدود ۴۲۱۰ نفر از خانه تاریخی سعادت در طرح خونه کدیم ۲ بازدید کردند.»
دبیر انجمن ایکوموس برپایی چادر گردشگری در ورودی شهر را نیز در این افزایش بازدیدکننده موثر دانست: «امسال روزانه به همت عزیزان فعال در چادرگردشگری، میانگین ۵۰ تا ۶۰ نفر بازدیدکننده غیرگراشی داشتیم.»
آرمان‌مهر درباره هزینه‌های صرف شده در طرح خونه کدیم ۳ و لزوم همکاری نهادهای مرتبط برای جبران بدهی‌ها نیز گفت: «۲۱ میلیون و ۳۵۰ هزار تومان در این طرح هزینه شده است. اما تاکنون تنها هشت میلیون و ۲۰۰ هزار تومان از محل کمک‌های حامیان و خیرین جمع‌آوری شده است، و بقیه مبلغ یعنی نزدیک به ۱۳ میلیون و ۱۵۰ هزار تومان بدهی داریم.»
رییس شورا و یک نوید بزرگ
حبیب‌الله مهرابی، رییس شورای اسلامی شهر گراش، در صحبت‌هایش نوید بزرگی به دوستداران میراث فرهنگی داد: اختصاص یک میلیارد و نیم تومان توسط یک خیر گراشی برای راه‌اندازی موزه مردم‌شناسی. رییس شورا گفت شورای شهر با رایزنی با یکی از خیرین جوان گراش، موافقت اولیه او را برای راه‌اندازی موزه جلب کرده است.
مدیر امور موزه‌های استان فارس سخنران بعدی مراسم بود. مهندس نجفی در سخنانش اشاره کرد: امروزه نگاه به موزه‌ها بسیار متفاوت از قبل شده است، و صرفا شامل نمایش اشیای قدیمی نیست. او با بیان این که یکی از شاخص‌های پیشرفت شهرها، تعداد و تنوع موزه‌های آن شهر است، از علاقه‌مندان به میراث فرهنگی گراش درخواست کرد هرچه زودتر مقدمات راه‌اندازی موزه مردم‌شناسی را فراهم کنند. این دومین بار بود که مهندس نجفی در طول این چند ماه به گراش می‌آمد و از نزدیک در جریان آماده‌سازی موزه قرار می‌گرفت.
صلاحی: از شرمندگی خانواده‌ی شهید در آمدیم
و سخنران آخر، عبدالعلی صلاحی بود. او تاریخچه‌ی کوتاهی از جمع‌آوری اشیای موزه مردم‌شناسی ارایه کرد، و از خانواده‌ی شهیدان عظیمی، به‌خصوص مادر و خواهر شهیدان، چندین بار تشکر کرد که این خانه را برای موزه اهدا کردند. او گفت: «در مقابل مادر شهیدان عظیمی احساس شرم می‌کردم از این که هنوز نتوانسته بودیم موزه را راه‌اندازی کنیم. امروز که با همت اعضای ایکوموس موزه راه افتاده است، خوشحالم که از شرمندگی در آمدیم.» او از همه‌ی کسانی که در این طرح همکاری داشتند تشکر کرد، مخصوصا از مهندس آرمان‌مهر که مسئول اصلی برگزاری طرح بود.
حضور خانواده‌ی شهیدان عظیمی و گرفتن عکس یادگاری و خانوادگی این خانواده در گوشه‌ای از خانه، از دیگر اتفاق‌های زیبای مراسم اختتامیه بود. پایان شب دهم فروردین، چراغ‌های این خانه به این امید خاموش شدند که به زودی بار دیگر روشن شوند و خانه‌ی تمام مردم این شهر باشند.
