هفت‌برکه (گریشنا) – راحله دیدار #اعتیاد: در همایش سراسری NA معتادانی از شهرهای جنوب استان فارس که در ۲۷ گروه جلسات خود را برگزار می‌کنند، در گراش دور هم جمع شدند.
برنامه سر ساعت اعلام‌شده یعنی سه بعد از ظهر آغاز می‌شود و از همان آغاز، جایی برای نشستن و شنیدن باقی نمانده است؛ شنیدن قصه آدم‌هایی که سختی اعتیاد را پست سر گذاشته‌اند و حالا می‌خواهند در قالب انجمن معتادان گمنام، به دیگر معتادان کم کنند. نظم کامل در برنامه برقرار است و افراد با احترام پذیرفته می‌شوند.
روز جمعه اول بهمن‌ماه، همایش سراسری گروههای NA شورا ۱۱ (انجمن معتادان گمنام)، در سالن سراجیِ گراش برگزار شد. این همایش به صورت دوره‌ای در شهرهای مختلف استان از جمله شهرهای لار، خنج، مهر، لامرد و … برگزار می‌شود و این بار نوبت به شهرمان گراش رسیده بود.
استقبالِ مردم کم‌نظیر بود به طوری که علاوه بر پر شدن صندلی‌های سالن، دو طرف سالن و حتی وسط صندلی‌ها مملو از جمعیتی بود که سر پا ایستاده بودند و گوش می‌دادند. برنامه طبق همان چیزی اعلام شده بود برگزار شد و سر ساعت ۱۶:۳۰ به پایان رسید.
زمانی هم که یکی از سخنرانان این انجمن پشت تریبون قرار می‌گرفت و از تجربیات یا مقدمه‌ای مرتبط با گروه‌شان سخن می‌گفت، اکثر جمعیت با توجه خاصی به سخنان آنها گوش می‌دادند، به طوری که صدای سکوت بلندتر از صدای سخنران مراسم می‌شد. مثلا زمانی که قنبر، یکی از اعضای این انجمن، به روی صحنه رفت تا از زندگی پر از دردش در زمان اعتیاد سخن بگوید، چهره‌ی بسیاری از حاضرین در سالن دیدنی بود. عده‌ای انگار مشغول همزادپنداری با او بودند و انگار از رنج‌های زندان و تنهایی و تحقیری که به واسطه‌ی اعتیاد کشیده بود، خبر داشتند؛ و عده‌ای کمتر هم واکنش‌شان، تعجب بود.
یا زمانی که زهرا پشت تریبون قرار گرفت و از زندگی تلخ قبل از اعتیاد و آرامش بعد از آن سخن گفت، می‌شد همدردی را در چهره‌ی حاضرین مشاهده کرد. می‌شد تاسف را در چشمان مردم دید، وقتی که زهرا از مرگ پسر ۱۷ساله‌اش گفت و سپس خدا را شکر کرد که با کمک انجمن توانست بار این غم را بدون بازگشتن به سمت اعتیاد به دوش بکشد.
عکس گرفتن ممنوع است و نام کسی هم مشخص نیست، این کار خبرنگاری را سخت می‌کند. سرانجام یکی از مسئولین به شرط این که نام او برده نشود با من سخن می‌گوید: «ما در این گروه هیچ کاری با مسائل خانوادگی، کاری، اجتماعی، سیاسی و … افراد نداریم و تنها لازمه‌ی عضویت در این گروه، تمایل به قطع مصرف مواد مخدر است. هدف‌مان هم از برگزاری این همایش‌ها، شناساندن گروه‌مان به مردم است.»
او در مورد هزینه برگزاری این گونه همایش‌ها می‌گوید: «ما به هیچ جا وابسته نیستیم. این انجمن کاملا خودجوش و مردمی است و توسط معتادان بهبود یافته بنیان‌گذاری شده است. مانند مرکز ترک اعتیاد، سم‌زدایی هم جزو کار ما نیست، حضور در جلسات گروه تنها فعالیت ما است، و اعتقادمان این است که بهبودی فروشی نیست. خرج خدمات و جلسات گروه نیز از طریق خود اعضا تامین می‌شود و هیچ حمایت مالی را نمی‌پذیریم، اما از مسئولین و فرمانداری‌ها تقاضا داریم که ما را از حمایت معنوی‌شان محروم نکنند.»
در پایان مراسم، اعضای این گروه اعلام پاکی کردند. به این ترتیب که بعد از خواندن مدت پاکی‌شان، از جای خود بلند می‌شدند تا همه آنها را ببینند و سپس مورد تشویق پرشور حاضرین قرار می‌گرفتند. به چهره‌هایشان که دقت می‌کردی می‌توانستی شادی و امید به آینده را از نگاه‌شان بخوانی. همه جور آدمی در این جمع حضور دارند. بعید نیست که چهره‌ای آشنا هم در میان این پانصد نفری که به اینجا آمده‌اند ببینی. یک چهارم سالن را زنان تشکیل می‌دهند. وقتی نوبت به اعلام پاکی می‌رسد، از هر گوشه سالن کسی بر می‌خیزد و اعلام می‌کند چه مدت است که از بند اعتیاد رهیده است.
