هفت برکه (گریشنا): یوسف متین، اولین مجتمع گردشگری عشایری را در جنوب استان فارس می‌سازد. او ۵۰ سال دارد و در حال حاضر در اول خیابان درمانگاه فروشنده‌ی سموم کشاورزی است.
یوسف متین، سرمایه‌گذار این پروژه با اشاره به گذشت دو سال از تقاضای اجرای طرح و طی کردن روال قانونی گرفتن سند زمین از منابع طبیعی و راه و شهرسازی می‌گوید:«این زمین به متراژ پنج هزار متر مربع در انتهای خیابان آبیاری قرار دارد و از آن‌جایی که چند کیلومتر خارج از محدوده‌ی شهر قرار دارد جز زمین‌های منابع طبیعی محسوب می‌شد، ما در طول مدت دو سال پیگیر بودیم تا این زمین زیر نظر اداره‌ی راه و شهرسازی بیایید و بعد از آن سند خصوصی برای اجرای این پروژه صادر شود که خوشبختانه موافقت اصولی را گرفته‌ایم و فعلا درگیر کارهای ثبتی زمین در اداره‌ی ثبت هستیم.»
او با گفتن این که هیچ سابقه‌‌ای در زمینه‌ی گردشگری عشایری ندارد، ادامه می‌دهد:«هدفی که باعث شد پیگیر عملیاتی کردن این پروژه باشم علاقه‌ی زیادی است که به کارهای فرهنگی و سنتی دارم. برای شروع کار بخش گردشگری عشایری و موزه‌ی مردم‌شناسی را فعال خواهیم کرد.»
سید عفیف‌الدین زندوی، رییس اداره‌ی میراث فرهنگی گراش می‌گوید:«این طرح خصوصی است و هزینه‌ها توسط خود سرمایه‌گذار تامین می‌شود. سرمایه‌گذار با حضور در اداره میراث فرهنگی و درخواست مشاوره‌ای که از ما داشتند. با توجه به علاقه ایشان به این نوع فعالیت،ما گردشگری عشایری را به او پیشنهاد دادیم.»
او همچنین گفت:«واگذاری زمین در مراحل پایانی است و تمام نطارت بر پروژه زیر نظر میراث فرهنگی و گردشگری انجام می‌شود. ما در سطح استان فارس شانزده مجتمع گردشگری عشایری داریم ولی این اولین پروژه‌ی گردشگری و عشایری در جنوب فارس است.»
زندوی برای معرفی بیشتر این مجتمع گردشگری و لزوم اجرایی شدن آن، توضیح می‌دهد:«شیوه زندگی عشایری در مقایسه با جوامع شهری و روستایی کمتر تحت تاثیر تغییر و تحولات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی قرار گرفته است و می‌توان جامعه عشایری را به عنوان میراث‌داران و حامیان بخش مهمی از فرهنگ، دانش بومی، ارزش‌ها و سنت‌های اصیل ایران به شمار آورد به همین دلیل این جامعه به منظور بررسی، شناسایی و تحقیق در امر آداب و رسوم کهن به خصوص در امر مهم خویشتن‌شناسی فرهنگی ایرانی می‌تواند موثر و مفید باشد. که در این مجتمع گردشگری فضای اقامتی با ساختار عشایری فراهم خواهد شد، اقامت در سیاه چادر با غذاهای محلی،اسب‌سواری ، نگهداری احشام، که فلسفه این نوع گردشگری است، جدا از رونق این صنعت، عامل آشتی با طبیعت و محیط زیست و زنده نگه داشتن اصالت‌مان می‌شود.
مشتاقان گردشگری عشایری چه در داخل و چه در خارج از کشور بسیار زیاد هستند اما متاسفانه برنامه‌ریزان و مسئولین توجه چندانی به این موضوع نکرده‌اند و کمبود امکانات رفاهی و مدیریتی خاص در این رابطه مزید بر علت بوده است.»
