هفت‌برکه – حسین عالمی: ادبیات نامناسب و یا توهین مختص یک شخص خاص یا گروه نیست، چرا که در سال‌های اخیر شاهد آن بوده‌ایم که این ادبیات کوچه بازاری که بعضا سخیف هم شده است، توسط چند تن از مسئولین عالی‌رتبه شهرستان با رویکرد‌های مختلف بیان شده است.
نحوه رفتار مردم یک جامعه در زمینه‌های مختلف عملا برگرفته از مسئولان جامعه است و اگر هرج و مرج و یا تنشی در میان حاکمان و مسئولان یک جامعه رخ دهد عملا این تنش به سطح عمومی جامعه هم کشیده می‌شود. عکس این جریان هم ممکن است، تجربه ثابت کرده است که آرامش و فضای دوستانه پایدار در میان سیاستمداران می تواند جامعه را به سوی یک فضای آرام سوق دهد. این موضوع مهم عملی نمی شود مگر با رعایت قوانین در جامعه که قطعا نقش مسئولین گراش در این رابطه بیشتر از مردم است.
اما این ادبیات که توسط مسئولین و شخصیت‌های شهرستان در بیانیه‌های رسمی و مصاحبه با رسانه‌ها و یا به طرق مختلف دیگر، بیان می‌شود، بعضا به صورت مشاجره دو مسئول در فضای مجازی و گاهی فضای حقیقی کشیده است، که ثبت چنین ادبیاتی در خاطر مردم نه تنها مشکلی از مشکلات آنها را حل نمی‌کند بلکه در آینده می‌تواند موجب تنش و مشاجره های لفظی میان آنها شود.
این لحن نامناسب و پرخاشگرانه محدود به گفتگوی بین مسئولین نیست و زمانی آش ادبیات نامناسب مسئولین شور می‌شود که این ادبیات مستقیما مردم را نشانه می‌گیرد. مردمی که بعضا با حمایت آنها مسئولیت می‌گیرند و باید به آنها پاسخگو باشند.
ایراد سخنان جنجالی و به ظاهر جذاب توسط کسانی مانند رئیس شورای شهر گراش اگر چه در ظاهر می‌تواند برای مردم جذاب، شنیدنی، دیدنی و یا خواندنی باشد، اما در پشت پرده مشکلی از آنها را حل نمی‌کند و با گذشت زمان، تنها ادبیات جدید اما ناشایست را به ادبیات جامعه اضافه می‌کند و در نهایت به ضرر مردم ختم می‌شود.
مساله حادتر این است که این افراد با افتخار از این کار خود دفاع می‌کنند و آن را موثرترین راه برای پیشبرد کارها می‌دانند. این رفتار آنقدر تکرار شده که به یک رویه در مقابل همه از استاندار تا شهروندان عادی و از رسانه‌ها تا همکاران شورا تبدیل شده است.
در سال‌های گذشته جمله‌ها و رفتارهای کوچه بازاری و بعضا سخیف زیادی توسط شورای شهر گراش بیان شده است که اغلب در اذهان عمومی باقی مانده است و یادآوری مجدد آنها هم مناسبت نیست؛ برخی از نامه‌ها و بیانیه‌های منتشر شده از سوی شورای شهر مملو از اتهام، توهین و کنایه است و به نظر می‌رسد که استفاده از این ادبیات نه یک اتفاق که بلکه یک تاکتیک همیشگی برای از میدان به در کردن دیگران است. اشاره به برخی از آنها به منظور شکل‌گیری یک مطالبه عمومی رسانه‌ای و همچنین مطالبه مردم جامعه گراش از مسئولان که دست از این رفتار خارج از شان بردارند، می‌تواند مفید و مثمر ثمر باشد.
