هفت برکه (گریشنا): ۴۲۰ سواد آموز گراش با یادگیری سواد تصمیم به ادامه تحصیل و راه‌یابی به دانشگاه دارند.
به گزارش هفت برکه: امروز هفتم دی ماه سالروز تاسیس نهضت سواد آموزی در ایران است، ۴۲۰ سواد آموز و ۱۷ آموزش دهنده در سال ۹۷ در شهرستان گراش در کلاس‌های سوادآموزی شرکت کردند.(خبر در گریشنا) همین مناسبت و افزایش چشم گیر تعداد سواد آموزان در گراش باعث شد تا با اصغر امیری، کارشناس واحد سوادآموزی شهرستان گراش از نزدیک به چند کلاس سوادآموزی واقع در مدرسه حسنی و آشفته سر بزنیم.
اولین بازدید از کلاس سوادی که در مدرسه آشفته دایر بود انجام گرفت، افسانه چمن‌زاده و فائزه فیروزی در یک کلاس ۹ و ۱۵ نفره مشغول آموزش بودند، کلاسی در رده‌های سنی مختلف از خانم مسنی با هشت بچه قد و نیم قد گرفته تا دختر جوانی که تازه ازدواج کرده است و بی سواد است.
فائزه فیروزی، آموزش دهنده مدرسه آشفته در تشریح سوادآموزان کلاس خود می‌گوید: «من آموزش را از سال ۹۵ شروع کرده‌ام و در رده‌های مختلف سواد آموزی (سواد، تحکیم، اتباع، انتقال) هم تدریس داشته‌ام شرایط آموزش نسبت به سال‌های قبل بهتر شده است ولی خوب همچنان مشکلاتی هم وجود دارد.»
فیروزی در اشاره به مشکلات گفت: «پیدا کردن افراد بیسواد و کم سواد کار سختی است، آموزش و پرورش لیستی که میدهد بیشترشان کلاس نمی‌آیند، ما بیشترین افراد خود را از طریق مدارس، فرمانداری، بهزیستی و یا محله به محله گشتن و شناسایی کردن پیدا و جذب می‌کنیم، اگر به امید لیست آموزش و پرورش باشیم که جذب آنچنانی انجام نمی‌شود.»
فائزه فیروزی در پایان گفت: «الان همین کلاسی که شما حضور دارید از اول مهرماه آموزش را شروع کرده‌ایم و روزی دو ساعت تدریس داریم، پیشرفت خیلی خوبی تا به امروز داشته‌اند و همین انگیزه و پیشرفت سوادآموزان به ما هم انگیزه میدهد تا کارمان را با جدیت ادامه دهیم.»
افسانه چمن‌زاده، دیگر آموزش دهنده مدرسه آشفته با اشاره به اینکه پیدا کردن افراد بیسواد در گراش خیلی سخت است می‌گوید: «علاوه بر پیدا کردن راضی کردن این افراد هم برای حضور در کلاس خیلی سخت است، برای پیدا کردن افراد بیسواد پیشنهاد می‌کنم آموزش و پرورش لیست افراد بیسواد خود را به روزرسانی کند، چون اکثرا یا محدودیت سنی دارند، باسواد هستند، فوت کرده‌اند، نام و نشانی ندارند فقط یک اسم و فامیل است که باید روزها وقت بگذاری تا پیدایش کنید و بعد از پیدا کردن توجیه کنی که سواد یاد بگیرد.»
وقتی از سواد آموزان می‌پرسم که درس خواندن چطور است همه با هم می‌گویند خوب است ما درس خواندن را دوست داریم، یکی از خانم‌ها که چادرش را سخت جلوی صورتش گرفته با لبخند و اشاره به دختر کوچکش می‌گوید: «والا درس که خوبه ولی اگر این بچه بزاره من بخونم، سه تا بچه دارم که هم‌شون کم سن و سالن، دوتاش رو می‌زارم خونه بابام، اگه اینو بزارم خونه که می‌رم می‌بینم یا دستش رو شکوندن یا پاش، بیارمش هم اینجا که میبینی داره از سر و کولم بالا می‌ره می‌زاره گوش بدم ولی خوب من ناامید نمی‌شم تازه می‌خوام دانشگاه هم برم با شوهرم.»
از او می‌پرسم: «چرا با شوهرت؟ مگه نمیزاره تنهایی بری دانشگاه.» پاسخ میدهد: «نه خانم معلم آخه شوهر منم سال‌های قبل توی کلاس‌های سواد شرکت کرده و الان پنجم هستش به من گفته برم سواد یاد بگیرم که دوتایی با هم دیگه درس بخونیم. همه ما در این کلاس متاهل هستیم ولی شوهرامون هم خیلی کمکمون می‌کنن در درس خوندن.»
امسال اولین سالی است که کلاس‌های سواد آموزی برای اتباع خارجی هم تشکیل می‌شود و سهمیه گراش برای جذب امسال ۶۵ سوادآموز است، به مدرسه حسنی می‌رویم تا سری هم به کلاس آموزشی اتباع بزنیم.
فاطمه مصلانژاد، آموزش دهنده اتباع در مدرسه حسنی است که در خصوص این سواد آموزان می‌گوید: «۲۰ سواد آموز دارم. جذب و پیدا کردن سواد آموز سخت است، ولی یادگیری خیلی خوبی دارند، اگر نگاهی به دفترهای تمرین‌شان بیندازید از دست خطشان شگفت زده می‌شوید. خیلی‌هایشان شرایط زندگی خیلی سختی دارند، خانواده پرجمعیت، عروس و چندین فرزند و این دغدغه‌ها روی یادگیری تاثیر می‌گذارد، حتی اگر یک روز کلاس تعطیل باشد بیشتر مطالب را فراموش می‌کنند اما هم من و هم خودشان تلاش می‌کنیم که مرور داشته باشیم تا این وظیفه و مسئولیت را به خوبی انجام دهم.»
با یک نگاه سمت چپ کلاس و دیدن سه دختر خندان که شباهت زیادی هم به همدیگر دارند می‌توان حدس زد که هر سه خواهر هستند و حدس من درست است زهرا، مریم و نفیسه کوهستانی سه خواهری هستند که هر سه متولد گراش هستند و تصمیم دارند خیلی زود باسواد شوند و با هم وارد دانشگاه شوند.
وقتی می‌پرسم درس خوندن با شرایطی که متاهل هستند و چندین بچه دارید سخت نیست یکی از ته کلاس با شوخی جواب میدهد: « نه سخت‌تر از بچه‌داری که نیست، تو خونه بچه‌ها رو اعصاب هستند می‌آییم اینجا اعصابمون چند ساعتی آروم بشه شاید رفتیم دانشگاه متخصص اعصاب و روان شدیم از دست این بچه‌های شیطون.»
مریم در پاسخ سوالم می‌گوید: «برای شروع کردن هیچ وقت دیر نیست، همین که الان هم به ما اجازه درس خوندن توی ایران دادن برای ما جای خوشحالی داره پس از این فرصت استفاده می‌کنیم.»
سوال آخرم را در مورد مشکلات مدرسه و کلاس می‌پرسم، می‌گویند: «نه ما مشکل و کم و کسری نداریم در مدرسه نداریم و از همه مسئولین که این اجازه را به ما افغانی‌ها دادند که ما هم سواد یاد بگیریم تشکر می‌کنیم ولی درخواست داریم که یک اردو تشویقی هم برایمان ردیف کنند، اردو رفتن به ما انگیزه میدهد.»
