هفت‌برکه – شیدا شرقی: مریم حسین‌پور، نینجاکار گراشی در اولین حضور خود در مسابقات رده بزرگسالان موفق به کسب مقام سوم کشوری شد. این مسابقات با حضور ۳۰۰ ورزشکار از ۲۱ استان کشور ۲۶ آبان‌ماه ۹۷ در استان قزوین برگزارشد. به بهانه این قهرمانی به سراغ این بانوی همه کاره رفتیم.
مریم حسین‌پور فرزند علیرضا ۱۹ سال سن دارد و سه سال است ازدواج کرده است. مریم از کودکی ورزش‌های رزمی را شروع کرده است و از تکواندو به نینجا رسیده است. او جدای از فعالیت ورزشی و خانه‌داری دیپلم طراحی چهره دارد و کار طراحی چهره را نیز به صورت حرفه‌ای انجام می‌دهد.
به عنوان اولین سوالم ازت می‌پرسم از چند سالگی ورزش را شروع کرده‌ای؟
من از هفت سالگی ورزش را شروع کردم، و علاقه شدیدی به ورزش داشتم به مدت ۱۰ سال تکواندو کار کردم و تا دان۲ کمربند مشکی هم پیش رفتم، متاسفانه به ورزش تکواندو در گراش اهمیت داده نمی‌شد و جایی برای پیشرفت نداشت، در طول این ۱۰ سال شاید عجیب باشد ما حتی یک مسابقه هم نرفتیم که خودمان را محک بزنیم، فقط می‌رفتیم باشگاه تمرین می‌کردیم و هر موقع زمان آزمون اعلام می‌شد خودمان شخصا بدون هیچ همراه و حمایتی می‌رفتیم و امتحان میدادیم، نه مسابقه‌ای در کار بود نه حمایتی، بعد از مدتی هم باشگاه تکواندو تعطیل و فعالیت متوقف شد.
چه شد که رفتی سراغ ورزش نینجوتسو؟
بعد از تعطیل شدن باشگاه تکواندو تصمیم گرفتم یک ورزش رزمی دیگر را انتخاب کنم با ورزش نینجوتسو آشنا شدم ولی متاسفانه در گراش برای بانوان وجود نداشت به کمک خانم سلمانی تصمیم گرفتیم این ورزش را آموزش ببینیم و کار کنیم تا بتوانیم کم کم در گراش شروع کنیم بخش بانوان ورزش نینجتسو هم فعال شود.
الان چند ساله که نینجوتسو کار می‌کنی؟
ورزش نینجتسو را از یکسال و نیم پیش زیر نظر باشگاه سنسی شیراز شروع کردیم و در گراش سالن سپاه را از آقای مهروری که مسئول هیات نیجوتسو آقایان بودند تحویل گرفتیم و فعالیت ما استارت خورد. کلاس‌ها در گراش شروع شد و حدود ده ماه کم کم علاقمندان به این ورزش زیاد شد و تصمیم گرفتیم کلاس‌های مربیگری را شرکت کنیم، در کنار این کار هدف پیشرفت در این ورزش و شرکت در مسابقات استانی و کشوری بود. نینجتسو از کیو ۹ شروع می‌شود و بعد از گذراندن این ۹ سطح که از ۹ به صفر ختم می‌شود و صفر بالاترین سطح آن است به سطح بندی دان‌ها می‌رسیم من در حال حاضر در سطح کیو ۵ هستم.
در این مدتی که نینجا کار می‌کردی چه مقام‌هایی داشتی؟
در این مدت ما مسابقه‌ای نداشتیم چند ماه پیش هم برای مسابقات استانی در حال تمرین بودیم که به دلیل مسافرتی که پیش آمد من نتوانستم به مسابقات برسم، از گراش ۷ نفر شرکت کردند و مقام هم آوردند. برای مسابقات کشوری هم اولویت با آن‌هایی بود که در مسابقات استانی مقام اول را داشتند پس رفتن به مسابقات کشوری هم برایم دیگر سخت شده بود.
با این وجود چطور شد که به مسابقات کشوری راه پیدا کردی؟
دو ماه قبل از مسابقات کشوری با مکاتبه‌ای که با نماینده استان داشتیم و با دیدن کار من و سابقه چند ساله فعالیت رزمی قرار شد اگر استان تایید کند من را برای مسابقات کشوری اعزام کنند.
در وزن من از استان فارس دو نفر قادر به شرکت در مسابقات کشوری بودند که با اعلام یک انصرافی از استان بوشهر من توانستم به این مسابقات راه پیدا کنم. کمتر از ۵۰ روز زمان مانده بود به مسابقه و من در طول این مدت کل فعالیت روزانه‌ام شده بود تمرین برای مسابقه و به طلای کشوری فکر می‌کردم. در هر سه بازی که داشتم من یک امتیاز هم به حریفم ندادم ولی سوم شدم. در بازی اول ۴ بر صفر بردم. در بازی دوم صفر صفر شدیم ولی وزن من ۶۰۰ گرم اضافه بود و بازی به نفع حریف تمام شد، در بازی سوم پنج بر صفر بردم. ولی متاسفانه بخاطر ناحقی که شد در بازی دوم که چند امتیاز را برای من در نظر گرفتند من سوم شدم.
از کل استان فارس ۹ نفر بودیم که دو نفرمان از گراش بود، خانم نادرپور هم در مسابقات استانی مقام اول را داشتند و در مسایقه کشوری هم خوب بازی کرد ولی متاسفانه بخاطر همان مسائل داوری نتوانست مقامی را بدست آورد.
مشوق اصلیت در زمینه ورزشی چه کسی یا کسایی هستند؟
مشوق اصلی من در ورزش خانواده‌ام هستند که از سن ۷ سالگی با وجود دختر بودن خیلی حمایتم کردند و پا به پای من آمدند. در تکواندو خانم مقتدری خیلی کمکم کردند و بعد از ازدواج هم همسرم خیلی خیلی از من حمایت و پشتیبانی کرد که توانستم امروز به اینجا برسم. حتی همسرم در روزهای اولی که به تنهایی در گراش نینجا کار می‌کردم رفت سراغ این ورزش تا برای من حریف تمرینی باشد.
توی این چند سالی که ورزش می‌کنی مخصوصا الان که به صورت حرفه‌ای دنبال ورزش نینجا هستی چه سختی‌هایی در مسیرت احساس کردی؟
اگر انگیزه کافی برای اینکار داشته باشی سختی مسیر کمتر می‌شود ولی خوب تنها سختی که خیلی هم بعضا آزار دهنده است عدم حمایت از ورزشکاران است. تنها حامی ورزشی ما آقای مسعود مهروری بود که به باشگاه بانوان خیلی اهمیت می‌دهند همین یک نفر هم برای ما دلگرم کننده است. گله‌ای که دارم این است باشگاه ما که در سالن شهید بهادری در حال تمرین هستیم زیر نظر سپاه است، وقتی برای مسابقات اعزام شدیم هیچ بودجه‌ای نداشتیم و برای رفت و آمد خیلی مشکل داشتیم و هیچ کمکی هم نه از طرف ناحیه، آموزش و پرورش و اداره ورزش نشدیم شاید به خاطر اینکه باشگاه بانوان تازه راه افتاده بود و خیلی روی مقام آوردن ما حساب نمی‌کردند. البته بعدا جبران کردند و چند پیام تبریک در فضای مجازی از طرف چند مسئول دریافت کردم و لوح تقدیری هم از طرف ناحیه مقاومت بسیج به من داده شد و پیام تبریک آقای مهروری در تلویزیون شهری که کلی برایم انگیزه شد و سر دوق آمدم با دیدن این پیام تبریک.
آیا مریم حسین‌پور به کسب مقام سومی کشوری راضیه؟
مقام سوم کشوری برای من که تا حالا در هیچ مسابقه‌ای شرکت نکرده بودم خیلی با ارزش بود وقتی از مسابقه برگشتیم به خودم قول دادم تا سال بعد تنها هدفم از ورزش نینجا کسب مدال طلای کشوری این ورزش باشه. من دوره مربیگری را هم شرکت کرده‌ام و چند روزی است که تمام شده اما به دلیل اینکه سنم به ۲۰ سال نرسیده فعلا مدرکم را نداده‌اند. من نینجوتسو را به صورت حرفه‌ای ادامه خواهم داد.
بریم سراغ درس و مدرسه؟
بذارید من از اول اول براتون بگم من دوره مدرسه و راهنمایی خیلی درسم خوب بود ولی خوب هیچوقت دوست نداشتم بخاطر همین خوب بودن درس برسم سراغ رشته ریاضی یا تجربی، به هنر بیشتر علاقه داشتم و به نظرم این تفکر اشتباهه که هنرستان جای شاگرد تنبلا است. من دیپلم رشته طراحی چهره از هنرستان امیرکبیر دارم. راستی من درسم در هنرستان هم خیلی خوب بود.
چرا با وجود اینکه شاگرد ممتازی در مدرسه بودی دانشگاه نرفتی؟
خوب در همان سال‌های اول هنرستان ازدواج کردم، البته ازدواج باعث نشد که لطمه‌ای به درسم وارد بشه ولی چون در همون سال‌های اول هم کار عملی‌ام خیلی خوب بود و سفارش قبول می‌کردم و متاهل بودنم و رفت و آمد به دانشگاه ترجیح دادم دانشگاه نرم. که به نظر خودم چیزی رو هم از دست ندادم چون اونقدر توی این رشته و کار پیشرفت کردم که از همون سال‌های اول هنرستان سفارش چهره قبول می‌کردم الان هم در حال حاضر در کنار ورزش و قبول سفارش کلاس‌های آموزشی طراحی چهره به صورت خصوصی و عمومی هم برگزار می‌کنم.
این را هم بگویم که در اوایل سال سوم بود که از طرف مدرسه خانم انصاریان من را برای مسابقات علمی کاربردی معرفی کرد چون هم درسم خوب بود و هم کار عملیم. در مرحله اول که تئوری بود در لار قبول شدم به مرحله عملی استان هم راه یافتم و در آنجا هم توانستم در تکنیک رنگ و روغن قبول شوم. به مرحله کشوری راه پیدا کردم ولی در این مرحله نتوانستم قبول شوم، البته هیچوقت هم نمرات اعلام نشد که ببینیم اختلاف امتیازم با نفر اول چقدر بوده است. از خانم انصاریان که میشه در این رشته برایم مشوق خوبی بوده است تشکر می‌کنم.
