دوربین‌های امنیت‌ساز یا جریمه‌ساز؟

گریشنا – اسماعیل فقیهی: هفته‌ی پیش اعلام گردید که ۱۳ دوربین برای کنترل امنیت و ترافیک شهر گراش به زودی نصب خواهد شد (خبر در گریشنا). در شرح خبر مشخص گردید که از این ۱۳ دوربین، ۸ دوربین آن ترافیکی و ۵ دوربین آن برای امنیت شهر است.

 این خبر درست موقعی اعلام شد که به خاطر سرقت‌ها و دیگر اتفاقات ناگوار اخیر، حس ناامنی در شهر اوج گرفته است و همه منتظر اقداماتی از سوی مسئولین شهر بودند. اما متاسفانه با مقایسه‌ی تعداد دوربین‌ها، به این نتیجه می‌رسیم که همه‌ی این هیاهوی تبلیغاتی فقط برای این است که بتوان هر چه بیشتر از دوربین‌های ترافیکی به عنوان منبع درآمد برای تعدادی از ارگان‌های دولتی سود برد، و نه از دوربین‌های امنیتی برای امنیت شهر.

در جاده‌ی شیراز تا گراش هم هشت دوربین ترافیکی وجود ندارد که این ارگان‌ها می‌خواهند به همین تعداد در سطح شهر با این همه دست‌انداز و پیچ‌وخم، به بهانه‌ی امنیت من و شما، دوربین نصب و برای خودشان درآمدزایی کنند. اگر پلیس راهنمایی و رانندگی واقعا به ترافیک شهری اهمیت می‌داد، به جای کمین کردن در نقاط مخفی شهر و جریمه‌های بجا و نابجا، گشتی در خیابان‌های شلوغ شهر می‌زد و از پارک‌های دوبل و دیگر تخلفات که باعث بی‌نظمی خیابان‌ها می‌شود، جلوگیری می‌کرد.

مشکل الآن شهر این نیست که کسی به جای سرعت ۶۰ کیلومتر بر ساعت، با سرعت ۷۰ کیلومتر بر ساعت رانندگی کند، یا این که فلان ماشین از چراغ قرمز عبور کند، یا فلانی با موتور در کمربندی کورس بگذارد. مشکل اصلی شهر این حس ناامنی حاصل از تجاوز به عنف، آدم‌ربایی و قتل است که اخیرا رخ داده، و خبر شناسایی حتی یک نفر از آنان نیز منتشر نشده است.

فقط پنج دوربین امنیتی در شهر نصب می‌شود که به هیچ ‌وجه کفاف پوشش شهر را ندارد. حداقل چهار دوربین برای پوشش ورودی‌ها و خروجی‌های دو طرف شهر مورد نیاز است و چندین و چند دوربین در تقاطع‌های شلوغ. حتی اگر هر سیزده دوربین هم از نوع امنیتی باشد، باز هم پوشش کافی را به ما نمی‌دهد.

ممکن است که بگویند دوربین‌های ترافیکی کار امنیتی را نیز انجام می‌دهند؛ اما هر کسی که کمی با دوربین کار کرده باشد می‌داند که اینها سیستم کاملا متفاوتی دارند. دوربین‌های ترافیکی به سمت پایین زوم می‌شوند و مختص خواندن پلاک و نوع خودرو هستند، در حالی که دوربین‌های امنیتی طوری طراحی می‌شوند تا از یک زاویه باز، حداکثر فضا را پوشش دهند. علاوه بر این، دوربین‌های ترافیکی فضای ذخیره‌سازی بسیار کمتری نسبت به دوربین‌های امنیتی دارند. معمولا دوربین‌های ترافیکی حداکثر تا چند ساعت بیشتر ذخیره‌سازی ندارند، اما دوربین‌های امنیتی باید اطلاعات مربوط به حداقل یک ماه را ذخیره کنند.

این پروژه می‌توانست کار بسیار مثبتی باشد، اگر فقط دوربین‌های امنیتی نصب می‌شد. اما با این کار، مشخص شد که تعدادی از ارگان‌ها فقط و فقط به درآمد آن سازمان فکر می‌کنند و نه چیز بیشتر، و می‌خواهند از این جو متشنج حداکثر استفاده را برای درآمدزایی خود ببرند.