یادداشت- دکتر امیرحمزه مهرابی: صداهای بلند و قهقهه‌های چند مرد غریبه با قیافه‌های نامأنوس، سکوت دلنشین کوچه‌پس‌کوچه‌های پاقلعه را می‌شکند. سلام می‌دهم و تلاش می‌کنم با آنان ارتباط برقرار کنم. گرم نمی‌گیرند و سوار پیکان قراضه‌شان می‌شوند و از من دور می‌شوند. شب از پدر می‌پرسم، این غریبه‌ها چه کاره‌اند؟ و در این خانه‌های قدیمی چکار می‌کنند؟
دلش پر است، لب به شِکوِه می‌گشاید که دیگر محله‌های پاقلعه امنیت ندارد. به جز چند خانواده گراشی، بقیه خانه‌های پاقلعه پر شده است از افغانی‌ها و مردان مجردی که ۱۰ تا ۱۵ نفر در یک خانه زندگی می‌کنند. ظاهراً کارگران ساختمانی هستند ولی هیچ کس از این‌ها اطلاعی ندارد.
به بهانه احوال‌پرسی به اندک همسایه‌های قدیمی باقی‌مانده در محله سر می‌زنم. از مستأجران همسایه‌های جدید و ناخوانده می‌پرسم. همگی ناراحت‌اند و دل و دماغی برای ماندن در محله‌های قدیمی ندارند. دنبال فرصتی می‌گردند که خاطرات دوست‌داشتنی گذشته خود را به ساکنین ناآشنا و دلهره‌آوران بسپارند و به جای دیگری کوچ کنند.
طرح موضوع : مستاجرانی چون شبح
بسیاری از خانه‌های محله پاقلعه و حتی سایر محله‌ها، با کمترین هزینه در اختیار مهاجرین قرار داده می‌شود. در حالی که برای سکونت آن‌ها در هیچ بنگاه معاملاتی اجاره‌نامه‌ای ثبت نمی‌شود. مشخصات دقیق و واقعی افراد و تعداد آن‌ها احراز نمی‌شود. اطلاعات افراد غریبه در اختیار مقامات امنیتی گذاشته نمی‌شود. مردم هیچ حساسیتی نسبت به تردد افراد ناشناس در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر از خود نشان نمی‌دهند و …
برای امثال من که چند ماه یک بار به گراش می‌آیند، شاید مشاهده‌ی تغییرات و افزایش چهره‌های جدید ناشی از افزایش غیر طبیعی شمار مهاجرین و گسترش ناهنجاری‌های اجتماعی در شهر گراش ملموس‌تر باشد.
پدیده عجیب و نادری که فقط در گراش دارد اتفاق می‌افتد. «حضور افسار گسیخته افراد ناشناس در محله‌های قدیمی و خانه‌های متروکه». دمل چرکینی که زیر پوست شهر در حال گسترش است و توجه مردم و مسئولین هم کمتر بدان جلب می‌شود.
در نوشته‌های قبلی گفته بودم که پدیده‌های اجتماعی، علل و اسباب متعدد و مختلفی دارند. آنچه در این نوشته بدان اشاره شده، قاعدتاً، یکی از عواملی است که زمینه افزایش اقدامات مجرمانه و بروز رفتارهای نابهنجار را فراهم می‌سازد.
وقوع حوادث دهشتناک چند روزِ اخیر مثل اقدام به سرقت از ۵ منزل، آدم‌ربایی و قتل در گراش، هشداری است به مردم و مسئولین که موضوع حضور بی‌رویه غریبه‌ها در شهر را با حساسیت بیشتری مورد توجه قرار دهند و از وقوع حوادث بعدی جلوگیری کنند. این ولنگاری در واگذاری اماکن به افراد ناشناس -به تعبیر یکی از نویسنده‌ها- گراش را به بهشت سارقین و آدم‌ربایان و حتی تروریست‌ها تبدیل کرده است.
وقتی حضور یک‌روزه در اماکن عمومی مثل هتل‌ها و مسافرخانه‌ها که رفتار مراجعین در معرض دید دوربین‌ها و کارکنان هتل است، تنها با دریافت کارت شناسایی معتبر برای تمامی افراد و اطلاع آن به مراجع ذی‌صلاح امکان‌پذیر است، چگونه اجازه داده می‌شود افرادی ناشناس بدون احراز هویت، ما‌ه‌ها و بلکه سال‌ها در مکان‌هایی خلوت و به دور از ابزارهای کنترلی در گراش ساکن شوند؟!
چند پیش‌نهاد: اجاره‌ها قانونی باشد
- وقت آن رسیده است که تمام شهروندان عزیر، جداً از واگذاری منازل و اماکن به افراد غیر بومی بپرهیزند.
- در صورت احراز صداقت و مشخص شدن نیّت متقاضیان از حضور در گراش، صرفاً از طریق بنگاه‌های املاک معتبر و رسمی و اخذ کارت شناسایی تمامی افراد، نسبت به عقد قرارداد اجاره اقدام کنند.
- بنگاه‌های معاملاتی طبق قانون، در اسرع وقت نسخه‌ای از اجاره‌نامه را به همراه مشخصات کامل مستأجران، به مراجع امنیتی ارسال کنند.
- نیروهای انتظامی و امنیتی به طور مستمر و به شکل موردی و تصادفی به اماکن اجاره‌ای سرکشی کنند و از صحت اطلاعات مطمئن شوند.
- افراد غریبه‌ی حاضر در شهر را گاه و بیگاه احراز هویت نمایند و از نحوه حضور و محل اسکان‌شان اطمینان حاصل نمایند.
- تمامی همشهریان عزیز با حساسیت و دقت بیشتری، حضور و رفت‌وآمدهای افراد ناشناس را به مراجع امنیتی گزارش نمایند و از به‌کارگیری غریبه‌ها قبل از اخذ تأییدیه از مراجع ذی‌ربط به شدت بپرهیزند.
