شنبهشب ۲۳ اردیبهشت، سینمای گراش میدان یک آزمون تاریخی بود: آزمون بلوغ سیاسی و مسئولیت شهروندی. پانصد نفری که به دیدن مناظره آمدند، اعلام کردند شهرشان را دوست دارند و در قبال آن احساس مسئولیت میکنند. این تجلی مفهوم شهریت است. آنها نشان دادند که میتوانند صدای مخالفشان را بشنوند و از نمایندگانشان مطالبهگری کنند. این نشان بلوغ سیاسی است.
شنبهشب ۲۳ اردیبهشت، سینمای گراش نقطهی چرخشی در فضای سیاسی اجتماعی گراش بود. ده نفری که امروز رو به جمعیت تماشاگر نشستند، اگر فردا بر صندلی شورا بنشینند، سنگینی نگاه همهی آن تماشاگران را بر خود احساس خواهند کرد. حتی آنها که نیامدند و یا فرداشب خواهند آمد هم دیگر میدانند که باید پاسخگوی مردم شهری باشند که اصول شهروندی را تمرین کردهاند و راه مطالبهگری را آموختهاند.
شنبهشب ۲۳ اردیبهشت، سینمای گراش شاهد به ثمر نشستن سالها تلاش جوانان دیروز و امروز برای آموزش فرهنگ بود. «گروهی از دانشگاهیان گراشی» که این مناظرهها را برگزار میکنند، همان کسانی هستند که انجمنهای فرهنگی و اجتماعی شهر را اداره میکنند، طرحهای خلاقانهی فرهنگی مثل خونه کدیم و گراشگردی را اجرا میکنند، فضای رسانهای را شکل میدهند، و نیروهای جوانتر را بسیج میکنند و به کار عامالمنفعه میگمارند. هر کس گفت در مورد تاثیرگذاری جوانان در شهر تردید دارد، بگویید عکسهای مناظره را دوباره ببیند.
اعتقاد بسیاری از ما بر این است که گراش در مسیر پیشرفت قرار گرفته و سیر صعودیاش را از سالها پیش شروع کرده است. اگر کسی گفت در این گفته تردید دارد، بگویید عکسهای مناظره را دوباره ببیند.
من را روشن کنید: آیا قبل از این در هیچ شهر دیگری در منطقه، یا فراتر از آن، چنین برنامهای برای نامزدهای شورای یک شهر اجرا شده است؟ اگر نه، اجازه میدهید بگویم نه تنها همهی نامزدهای مناظره اول، نه تنها برگزارکنندگان این مناظره، و نه تنها همهی کسانی که داخل سالن، یا از پشت در، یا از طریق فضای مجازی مناظره را دیدند، بلکه تمام مردم گراش برندهی این مناظره بودند؟