به همین مناسبت، محمود غفوری، کارشناس روانشناسی، یادداشت کوتاهی در مورد لکنت در کودکان پیش‌دبستانی برای هفت‌برکه فرستاده است که با هم می‌خوانیم.
محمود غفوری – در مورد کودکان پیش‌دبستانی این نگرانی وجود دارد که صحبت کردن آنها به چند زبان، باعث پیدایش لکنت زبان در آنها شود. طبق پژوهش‌های خانم ناهید عظیمی‌راد به عنوان یک آسیب‌شناس گفتار، هیچ شاهدی وجود ندارد که چنین فرضیه‌ای را ثابت کند. به عنوان مثال، صحبت کودکان در منزل به دو زبان گراشی و فارسی حتی به صورت هم‌زمان، مشکلی ایجاد نمی‌کند. در کل، لکنت زبان در اثر شرایط متعددی به وجود می‌آید و درست نیست که تنها یک فاکتور برای آن در نظر گرفته شود.
برای کودکان پیش‌دبستانی، تپق زدن و تکرار کلمات تا حدودی طبیعی است، مثلا «من من من می‌خوام برم خونه خونه». در این موارد بهتر است والدین نگران نباشند و واکنش عاطفی از خود بروز ندهند تا کودک احساس بدی نسبت به خود پیدا نکند. هر اختلالی نشانه لکنت نیست و نباید اطرافیان آن را لکنت قلمداد کنند، چرا که ممکن است برای کودک اثر تلقینی داشته باشد.
به کودک نباید فشار آورد که کلمات را صحیح ادا کند، چرا که این کار باعث مضطرب شدن او و تشدید مشکلش می‌شود. این مشکلات زبانی به تدریج در طول رشد از بین می‌روند، مگر اینکه اختلالات زبانی بیش از حد تکرار شوند. در این صورت بهتر است والدین، کودک را پیش گفتاردرمان‌گر ببرند تا تحت درمان‌های خاصی، مشکل او برطرف شود.
آرامش و امنیت کودک در خانه و برخورد مناسب اطرافیان از نکات اساسی در پرورش زبان و رفع مشکلات گفتاری در کودک است.