هفت‌برکه (گریشنا): داوران و مهمان جشنواره فیلم کوتاه کل گراش در گفتگو با خبرنگار سایت جشنواره از ویژگی‌های این جشنواره فیلم می‌گویند.
به گزارش فاطمه ابراهیمی خبرنگار جشنواره کل، در روز دوم جشنواره، کارگاه امیرشهاب رضویان با عنوان «تولید فیلم در سینمای کم‌هزینه» آغازگر دومین روز جشنواره کل بود. این کارگاه که با استقبال و رضایت تعداد زیادی از مخاطبان به همراه بود به مدت دو ساعت از نه و نیم صبح تا یازده و نیم پنجشنبه ۱۳ اسفندماه برگزار شد.
با وقفه سه‌ساعته بعد از صرف نهار، پانزده فیلم در سانس عصر به نمایش در آمد. دومین کارگاه روز پنج شنبه را مجید برزگر با موضوع «چرا فیلم می‌سازیم؟» برپا کرد. مخاطبان عام جشنواره دوازدهم، دومین شب جشنواره را برای تماشای نه اثر انتخاب کرده و میهمان سالن پخش بودند که به راحتی می‌شد استقبال خوب تماشاگران را دید. بعد از پخش فیلم‌ها امیرسعید قطبی‌زاده همانند شب گذشته آثار ارسالی به دوازدهمین جشنواره فیلم کوتاه کل گراش را مورد نقد و بررسی قرار داد.
صحبت‌های مهدی نادری و مجید برزگر، دو داور بخش اصلی و میراث فرهنگی، و امیر شهاب رضویان به عنوان میهمان ویژه این جشنواره را بخوانید:
مهدی نادری نحوه‌ی آشنایی‌اش را با جشنواره کل این‌گونه برای ما تعریف می‌کند: «فیلم ساعت شش ساخته کیوان محسنی کار خودش را کرد. من داور جشنواره منطقه‌ای در اروند بودم که این فیلم در آنجا از نگاه داوران بهترین فیلم شناخته شد. همانجا از کارگردان این اثر پرسیدم گراش کجاست؟ این شد که من برای اولین بار افتخار این را دارم که داور این جشنواره باشم.»
نادری از صمیمیت عوامل برگزاری جشنواره کل نیز گفت: «من به عنوان یک فیلم‌ساز که جنبه‌های مهمی از بخش‌های برگزاری این جشنواره را دیدم، جشنواره مردم‌نهاد و مستقلی را ارزیابی کردم که نمونه این جشنواره‌ها را کم داریم. از اینکه بی‌ریا و شادمانه توانستند دوازده سال در یک شهر کوچک و بافرهنگ در گوشه‌ای از ایران این جشنواره را تداوم ببخشند، خیلی خوب است.»
نادری گراش را به شهر آب‌انبارها می‌شناسد. نادری آن‌قدر از صفا و صمیمیت عوامل این جشنواره مردم‌نهاد به وجد آمده بود که گفت: «به ساخت فیلمی در مورد نحوه برگزاری این جشنواره فکر می‌کنم. جشنواره‌ای که ثروتی است با شرافت، و با عشق خودش را حفظ کرده است.»
امیرشهاب رضویان نیز از سومین دوره حضورش در جشنواره گراش می‌گوید: «این که عوامل برگزاری، با همت و عشق این جشنواره را به دوازده سالگی رسانده‌اند یک حرکت فرهنگی ـ مدنی است و برایم افتخار است که فرزندان این شهر برای شهرستان‌شان بدون هیچ چشم‌داشتی زحمت می‌کشند.»
نادری در پاسخ به سوال خبرنگار جشنواره مبنی بر کیفیت آثار ارسالی و راه یافته به جشنواره دوازدهم گفت: «انتظار بیشتری نسبت به فیلم‌های مستند داشتم اما با تماشای چند فیلم داستانی غبطه خوردم. فیلم‌های بسیار خوبی بود.»
رضویان نیز رشد کیفی فیلم‌ها را هر سال نسبت به سال قبل درخشان‌تر دانست.
برزگر نیز به تماشای فیلم‌های درجه یک در این جشنواره اشاره کرد. اما متاسف از این شد که چرا فیلم‌سازان گراشی امسال فیلم ندارند. برزگر با حضور در دو دوره از جشنواره، از زاویه‌ای خاص به جشنواره کل نگاه می‌کند و می‌گوید: «این جشنواره باید همچنان در سطح منطقه‌ای باقی بماند چرا که حرکت موازی با دیگر جشنواره‌های ملی میتواند نقاط ضعف یک جشنواره مردم‌نهاد را به راحتی آشکار کند. تغییر ناگهانی یک جشنواره مردمی و مستقل علاوه بر چند برابر شدن هزینه‌ها، باعث جا ماندن فیلم‌سازان جوان و کم‌تجربه از جشنواره‌ها می‌شود که با امکانات بسیار اندک فیلم می‌سازند و امکان تشویق آنها در جشنواره‌های دیگر وجود ندارد.»
برزگر در ادامه صحبت‌هایش برگزاری و تداوم این جشنواره را فرصت خوبی دانست برای کشف استعدادهای ناب در زمینه هنر هفتم. برزگر برای بهتر شدن این جشنواره نیز راهکارهای خوبی ارائه کرد از جمله: «موضوعی شدن جشنواره؛که این راهکار میتواند مجموعه‌ای کامل از میراث فرهنگی را در اختیار جشنواره قرار دهد.» او دومین راهکار را برای اولین بار به نمایش گذاشتن آثار دانست؛ این که فیلم‌ها در جای دیگری نشان داده نشده باشد. و سومین راهکار برزگر دو بخشی کردن جشنواره بود؛ «فیلم‌های حرفه‌ای در بخش ب و فیلم‌های مبتدی در بخش الف؛ این دو بخشی شدن باعث می‌شود فیلم‌ساز مبتدی تمام سعی خودش را برای حرفه‌ای‌تر ساختن فیلم‌اش انجام دهد تا با رقبای حرفه‌ای‌تر به میدان آید و این باعث می‌شود فیلم‌های خوبی داشته باشیم و فیلم سازان بدانند برای ماندن در جشنواره باید فیلم خوب ساخت. برزگر در پایان به این نکته اشاره کرد که ماحصل تداوم این جشنواره برای این است که بدانیم مفهوم و فرهنگ سینمای فیلم کوتاه متکی بر بودجه نیست، بر تماشاگر نیست، و جشنواره کل جایگاه خودش را در منطقه پیدا کرده است ؛ این را از تعداد فیلم‌های ارسالی می‌توان دانست.