گریشنا: رئیس اداره‌ی میراث فرهنگی و گردشگری گراش از طرح مرمت مجموعه‌ی پنج برکه بازدید کرد.
عملیات مرمت برکه‌های مجموعه‌ی تاریخی پنج برکه از هفدهم آبان ماه سال ۹۳ آغاز شد. در گزارش منتشر شده در گریشنا با تیتر پیراهنی از ساروج نو بر تن پنج برکه گراش،می‌توانید اطلاعاتی در مورد شروع این عملیات بخوانید.
به گزارش روابط عمومی اداره‌ی میراث فرهنگی؛ مجموعه پنج برکه در خیابان بسیج، پشت حسینیه ابوالفضل (ع) واقع شده است و این پتانسیل را داراست که به عنوان مکانی فرهنگی و تفریحی در این محله معرفی شود.
کار مرمت و احیا و استقرار کارگاه مرمتی این مجموعه از چند ماه گذشته با مدیریت رضا نریمانی، از دوست‌داران میراث فرهنگی آغاز شده است. نریمانی اصالت فداغی دارد و در مرمت آثار باستانی دارای سابقه است. فاز اول مرمت از زمستان پارسال شروع شد که در این مرحله پاکسازی محوطه و مرمت شاوره و همچنین سردر ورودی برکه‌ها متناسب با قوانین مرمتی و اصالت بنا، به درستی و با مصالح بوم‌آورد صورت پذیرفت. فاز دوم کارگاه مرمتی مجموعه پنج برکه نیز با هدف مرمت گنبد برکه‌ها با استفاده از مصالح ساروج از هفته‌ی گذشته شروع شده است.
طی بازدیدی که مهندس اسدی، رییس اداره از این مجموعه انجام داد، اظهار کرد که اصول کار مرمتی در بازسازی آن به خوبی رعایت شده است.
در فازهای بعد این کارگاه مرمتی و احیا مجموعه، قرار بر این است که طراحی معابر و کف سازی و فضای سبز پنج برکه با همکاری شهرداری و شورای شهر صورت پذیرد.
جواد اسدی، مسئول اداره‌ی میراث فرهنگی شهرستان گراش در ادامه‌ی این خبر می‌گوید: «همکاری و فعالیت شهرداری و شورای شهر در احیا و مرمت بناهای تاریخی و به خصوص مجموعه پنج برکه قابل تقدیر است.»
بعد از آن اسدی توضیحاتی در مورد تاریخچه‌ای از نحوه‌ی حفر آب‌انبار‌ها می‌دهد و بیان می‌کند: «در سال‌های پیش، هنگام شروع ساخت آب‌انبار گودالی حفر می‌کردند و از چهار‌پایان (گاو) برای بیرون آوردن خاک استفاده می‌کردند و هر قدر که این گودال‌ها پایین و پایین‌تر می‌رفت، برای بالا کشیدن خاک‌ها نیروی بیشتری لازم بود. دلیل استفاده از گاو در حفر گودال‌ها نیز این بود که هر چقدر گودال‌ها عمق‌شان بیشتر می‌شد، به حیوان چهارپا فشار بیشتری وارد می‌آمد و اگر از چهارپای دیگر استفاده می‌کردند باعث از بین رفتن آن حیوان می‌شد. در انتها زمانی که حفر گودال به اتمام می‌رسید، گاو را قربانی می‌کردند و گوشت آن را بین مردم تقسیم می‌کردند.
«با پایان یافتن حفر گودال، قسمت پایین آن را با سنگ و ساروج پر می‌کردند که از نفوذ‌پذیری آب به داخل خاک کم شود و وقتی که ساروج‌ها و سنگ‌ها را روی هم قرار می‌دادند، منتظر می‌شدند تا باران بیاید و آب انبارها پر شود و بعد از این مرحله بر روی گودال طاقی گنبدی شکلی با سنگ و گچ درست می‌کردند و روی آن را با ساروج می‌پوشاندند.
«می‌گویند که تاورنیه بزرگ، تاریخ‌شناس و شرق‌شناس فرانسوی، زمانی که از منطقه‌ی لارستان عبور می‌کرده، آب انبارها را به خمره‌هایی از شراب تشبیه کرده است. چون شراب در دین مسیحیت تقدیس شده است و آب در منطقه‌ی لارستان نیز از اهمیت بالایی برخوردار بود.»
