«سلام از تحصن معلم‌ها، جلوی اداره عکس و گزارش تهیه نمی‌کنید؟» وقتی می‌رسم ساعت ۱۰ است و حدود ۲۰ نفر از معلم‌ها از جلو اداره آموزش و پرورش گراش وارد محوطه آن می‌شوند.
تجمع آرام
یک ساعتی از تجمع خاموش معلم‌ها می‌گذارد. خبرهای آمادگی تجمع در شهرهای مختلف از واتساپ بین معلم‌ها دست به دست می‌شد و همین انگیزه‌ای شد تا معلم‌ها گراش نیز حرکتی داشته باشند. یکی از حاضرین می‌گوید:«از ساعت ۹ آمده‌ایم و حضور افراد بین ۲۰ تا ۴۰ نفر در نوسان بود.» بین آن‌ها هم معلمان گراشی و هم معلمان غیرگراشی دیده می‌شوند. بیشترشان دبیر دبیرستان‌های گراش هستند. بر خلاف انتظارم حضور معلم‌های گراشی و چهره‌های آشنا بیشتر است.
دوست دارند صداشان شنیده شود و مساله آن‌ها تبعیض در پرداخت‌های حقوق و دغدغه معیشیتی است اما دقیقا نمی‌دانند که این صدا را چطوری به گوش تصمیم‌گیران برسانند. برای انعکاس خبر کسی حاضر نمی‌شود نمایندگی بقیه را بر عهده بگیرد و از جانب آن‌ها سخن بگوید. هر چند امیدوارند که اعتراض آن‌ها با تعطیلی کلاس‌ها و از طریق دانش‌آموزان به گوش خانواده‌ها هم برسد.
یکی از دبیران باسابقه جمع می‌گوید: «بحث ما نیست، بحث دانش‌آموزان و آینده آن‌ها است. کسی که دغدغه زندگی دارد نمی‌توانند درست آموزش دهد.»
چند دقیقه بعد یکی از دبیران آشنا با کاغذهای «من یک معلم هستم.» به جمع اضافه می‌شود. قرار است که این کاغذها را تا ۱۲ اردیبهشت پشت ماشین‌های خود و دیگران نصب کنند.
این راه‌اش نیست
محمدهاشم درویشی مدیر آموزش و پرورش گراش با جمله «آقایونی که می‌خوان برن باغ اینجا واینسن؟» به طور غیر رسمی وارد جمع ۲۰ نفره معلم‌ها می‌شود. مثل این که قرار است جمعی از معلمان پرورشی عازم یک اردو باشند اما این ۲۰ نفر به قصد دیگری به اداره آمده‌اند.
خواسته معلم‌ها انعکاس دغدغه‌ها و تجمع آن‌ها به مراجع بالاتر است. درویشی می‌گوید: «این که گفتن ندارد و همه خبر دارند. راه‌اش این نیست و اشتباه کرده‌اید و قطعا افرادی هستند که خبرها را ببرند و چهار تا حرف به آن اضافه کنند. این کار شما قشنگ نیست.»
مدیر آموزش و پرورش بر جلوگیری از سواستفاده تاکید دارد و در مورد عواقب این کار به معلم‌های حاضر هشدار می‌دهد: «فردا ممکن است شما را بخواهند. از ما گفتن از شما نشنیدن. من هم همدرد شما هستم اما هر تجمعی باید مجوز داشته باشد.»
پیش‌نهاد مدیر فرهنگیان این است که دبیران خواسته خود را مکتوب بنویسند و تحویل دهند. دبیران هم که به دنبال پایانی برای این برنامه هستند کم و بیش با این پیش‌نهاد موافقند. قرار می‌شود اگر نامه‌ای نوشته شد رونوشتی هم برای گریشنا ارسال کنند.
حدود ده و نیم صبح کم‌کم معلم‌ها پراکنده می‌شوند به نظر می‌رسد در شهری که کمتر اعتراض‌های صنفی تمرین شده است برای گام اول، معلم‌ها از کار خود راضی هستند، اگر فردا یک تلفن آن‌ها را احضار نکند.