بازنشر: این مطلب یک سال و نیم پیش به مناسبت پرونده بررسی وضعیت آموزش قرآن در شماره ۷ افسانه گراش منتشر شد. اکنون با توجه به ورود مجمع‌القرآن به فاز جدید فعالیت‌های خود، خواندن پیشینه مجمع خالی از لطف نیست. مصاحبه با مسعود محسن‌زاده مسئول این تشکل قرآن نیز آن زمان در افسانه منتشر شد. (دانلود شماره هفتم افسانه گراش)
محمدحسن جعفری: بعد از جنگ مردان رزمنده با تنی زخمی به شهر باز می‌گردند. سال ۷۲ عده‌ای از همین رزمندگان، با هدف ترویج قرآن و مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام با روحیه‌ای بسیجی، مجمع القرآن را در مسجد امام حسن مجتبی علیه‌السلام تاسیس می‌کنند. مرحوم حمید رایگان، مسعود محسن زاده، یعقوب صادقی، سید جعفر خلیلی و چند نفر دیگر موسسین مجمع‌اند.
با گذشت بیست سال از فعالیت‌های مجمع‌القرآن، اکنون می‌توان به بررسی این سازمان فعالِ غیردولتی در زمینه‌ی قرآنی پرداخت. ذبیح‌اله سعادت از قاریان شهر درباره‌ی لزوم تاسیس مجمع‌القرآن می‌گوید: «در دهه‌ی هفتاد وجود یک مرکز قرآنی و جو قرآنی نیاز جامعه بود که مجمع القرآن این نیاز را برطرف کرد.» در آن سال‌ها، جدای از کلاس‌‌ها و جلسات قرآنی، مراسمات قابل توجه‌ای نیز برگزار می‌شد. سینه‌زنی گراشی (بوشهری) و دعای عرفه از مجمع القرآن شکل می‌گیرند و در سال‌های ۷۷ و ۷۸، شب خاطره با حضور رزمندگان در زیرزمین مسجد امام حسن مجتبی علیه السلام برگزار می‌شود.
در دهه‌ی هفتاد مجمع‌القرآن به خوبی می‌تواند نوجوانان و جوانان بسیاری را جذب کند و در فرهنگ شهر و خانواده‌ها تاثیر به‌سزایی را بگذارد. مرتضی دارشی از اولین ورودی‌های مجمع‌القرآن و دبیر ریاضیات مدارس گراش در این‌باره می‌گوید: «برکت قرآن و مجمع‌القرآن طوری بوده که به زندگی من و امثال من آرامش و جهت بخشیده است.»
با ورود به دهه‌ی هشتاد فعالیت‌های مجمع‌القرآن روند دیگری به خود می‌گیرد. افتتاح مدرسه قرآنی بشارت و اعزام نیروهای قرآنی به استهبان، دو عامل مهم در این روند هستند. مهدی عالمی در بیان مقایسه می‌گوید: «دهه‌ی هفتاد شور و شعف خاصی بین بچه‌ها بود اما الان با وجود کار تشکیلاتی و منظم، دیگر آن اشتیاق نیست. بخشی از این مربوط می‌شود به مزایا و معایب کلاسیک شدن و بخش دیگر روند طبیعی جامعه است.»
در سال ۸۷ مدرسه قرآنی بشارت زیر نظر مجمع القرآن در منزل آقای محمدی راه‌اندازی می‌شود. بعد از یک سال و نیم بشارت به مدرسه اسعدی سابق منتقل می‌شود که این از خدمات متقابل مجمع‌القرآن و آموزش و پرورش است. علی‌‌رضا قنبری مدیر بشارت می‌گوید: «در اینجا ما دانش‌آموزان را در ده سطح به صورت کلاسیک سطح بندی می‌کنیم و به آن‌ها قرآن می‌آموزیم. زمان فعالیت‌های‌مان نیز بعدازظهرهای هرروز می‌باشد.» ابوطالب سپهر از قاریان نوجوان مدرسه بشارت، سطح کیفی مدرسه را خوب و این را بسته به میزان تخصص مربیان می‌داند. هم‌چنین ایشان نقش محمدعلی ستوده در تربیت قاریان را نقش بسزایی می‌داند.
در این دهه، واحد مراسمات مجمع‌القرآن نیز فعال می‌باشد. رسول افشار مسوول این واحد به برگزاری همایش به سوی ظهور و دعای کمیل در واحد جوانان مجمع، به عنوان بخش کوچکی از این فعالیت‌ها اشاره می‌کند و دلیل استقبال مردم از این مراسمات را کیفیت خوب و برگزاری منظم می‌داند. ذبیح‌اله سعادت معتقد است اکنون حالت قرآنی مجمع‌القرآن نسبت به مراسمات کم‌رنگ شده است.
اما آن چیزی که در این سال‌ها به نظر می‌رسد این است که مجمع‌القرآن در فعالیت‌های قرآنی کمی ضعیف‌تر شده است. مجتبی فردفانی دراین رابطه می‌گوید: «در این چند سال دچار رکود شده‌ایم و حضور نیروهای قرآنی گراشی در مسابقات کم‌تر شده است.»
به هرحال باید منتظر ماند تا ببینم برنامه‌ها‌ی مجمع القرآن در دهه‌ی سوم چه مقدار عملی می‌شود. البته نباید این را از یاد ببریم که تمام این انتظارات از مجموعه‌ای است که از روی دلسوزی و علاقه‌ی به قرآن فعالیت می‌کنند و سوال اساسی ما و اعضای مجمع‌القرآن این است که برنامه‌ی اداراتی که نام و بودجه‌ی قرآنی را یدک می‌کشند برای سال‌های آینده‌ی قرآنیِ گراش چیست؟!