هفت‌برکه – نوریه بلبل و نازنین شبان: بازی‌ها در بیشتر مواقع تابع محیط، شرایط و دوران خود هستند. در روزگار قدیم و در نبود دنیای دیجیتال و اینترنت، بازی‌ها عینی‌تر بودند و قابل لمس‌تر. هر چیزی که چشم می‌دید، دست‌ها آن را لمس می‌کردند. اما امروز، بازی‌های دیجیتال در فضایی مجازی اتفاق می‌افتد، جایی که هرچه چشم می‌بیند، دست‌ها نمی‌تواند آن را لمس کند و تجربه‌ی عینی برایمان ندارد.
برگردیم به روزگار خشت و گِل؛ روزگاری که ستون‌ها و سقف‌ها تیر و مَر بودند و دیوارها کاه‌گِلی. بچه‌ها خود را با شرایط وفق می‌دادند و دنیای شادی‌شان را با هر چیزی که دمِ دستشان بود می‌ساختند. یکی از نمونه‌های زیبا و ماندگار آن را می‌توان در بازی تیر پرتابی (چیزی شبیه به دارت) دید. این بازی ساده، هنر دست‌های کودکان قدیم به همراه بزرگترهایشان بود که هیجانش را از طبیعت می‌گرفت، نه از صفحه‌های دیجیتال.
این دارت کوچک از لوله‌ی خودکار بیک، یک میخ و چند پر کبوتر ساخته می‌شود. ابتدا باید درون خودکار بیک را خالی و یک میخ کوچک را به سر آن با چسب برق وصل کنید. انتهای آن را هم چند پر کبوتر بچسبانید و در آخر با دقت و تمرکز، این دارت دست‌ساز را به سوی هدف که دیوارهای کاه‌گِلی یا خشتی هستند پرتاب کنید.
این بازی سرخپوستی در #صحرو نه تنها سرگرمی‌ای ساده بود، بلکه یادآور روزگاری ا‌ست که شادی، از دل طبیعت می‌جوشید و خلاقیت، تنها ابزارِ ساختنِ رویاهای کودکانه بود.
