هفتبرکه – نوریه بلبل: خیرین گراش در حوزههای مختلفی فعال هستند اما بعضی آنها به صورت خاص یک نهاد یا موضوع را پوشش میدهند. حاج غلامحسین غفاری حتی پیش از راهاندازی اداره بهزیستی، با راهاندازی مرکز توانبخشی اصلیترین یاور بهزیستی و توانخواهان در گراش بوده است. مردی که کارهای خیرش البته از بهزیستی هم فراتر رفته و به حوزهی آموزش و پرورش، تامین آب شرب و ساخت مسجد هم رسیده است.
ستون مهر بهزیستی
۳ دسامبر هر سال، مصادف با ۱۲ آذرماه، به نام روز جهانی معلولین نامگذاری شده است. روز جهانی معلولین یادآور این حقیقت است که انسانیت در مهربانی و همراهی معنا میگیرد و خیرین و نیکوکاران فعال در حوزهی بهزیستی تکیهگاه امن و محکم روزهای سخت، و بال پروازی برای نیازمندان و مددجویان هستند. این فرشتگان بیادعا، مایهی برکت زندگی نیازمندانند، آدمهایی که دل به دریا میزنند تا دستی بگیرند یا دلی را شاد کنند و حتی باری از دوش کسی بردارند. حاج غلامحسین غفاری یکی از هزاران افرادی است که آسمان گراش از باران خیر و برکت او بینصیب نیست و کارهای خیر بسیاری دارد که حتی از مرز گراش هم فراتر رفته است.
نام حاج غلامحسین غفاری از سال ۱۳۷۵ همزمان با کلنگزنی مرکز توانبخشی بدر نینوا گراش با بهزیستی پیوند میخورد و هنوز که هنوز است این پیوند پابرجاست. او علاوه بر بهزیستی، در موضوع آب، مسجد، آموزش و بسیاری موضوعات دیگر هم دستی بر کارهای نیک دارد.
او متولد سال ۱۳۳۶ است و از همان بچگی، زمانی که کلاس پنجم ابتدایی را تمام میکند، برای کار راهی قطر میشود. نیت خیر او از همان ۱۳ و ۱۴ سالگی شروع میشود و با خودش قد میکشد، تا جایی که این نیت، روزبهروز بزرگ و بزرگتر شود و در تاریخ گراش به یادگار بماند.
ساخت مرکز توانبخشی بدر نینوا
حاج غلامحسین در گفتگو با هفتبرکه، از چگونگی شروع کارش در بهزیستی میگوید: «زمانی که فصیحی بخشدار گراش بود، به ما پیشنهاد داد که جایی برای بهزیستی و توانبخشی شروع کنیم. سال ۱۳۷۵ کلنگ زدیم و بعد از سه سال، حدود سال ۱۳۷۸ یا ۱۳۷۹ افتتاح شد. زمین مرکز ۲۴۰۰ متر با زیربنای ۱۰۰۰ و خردی است. آن موقع مرکز مختص دختران و پسران زیر ۱۴ سال بود و بعد از مدتی تعطیل شد. بعد از چند وقت با همکاری حاج جعفر رسولینژاد توانستیم برای معلولین کمتوان ذهنی مجوز بگیریم و به ما مجوز ۵۰ نفر دادند.»
ساختمان این مرکز فعلا به دو بخش ادارهی بهزیستی و مرکز توانبخشی بدر نینوا تقسیم شده است و حدود ۳۰ معلول دختر بالای ۱۴ سال در آن نگهداری میشوند و ۱۸ پرسنل دارد. درباره این مرکز در این گزارش بیشتر بخوانید.
ساختمان اداره بهزیستی
حاج غلامحسین فقط به ساختن این مرکز بسنده نمیکند و در حال بنای ساختمانی دیگر برای اداره بهزیستی در حوالی همان مرکز است، تا این اداره به ساختمان جدید نقل مکان کند. بهگفتهی حاج غلامحسین حدود ۹۰ درصد کارهای ساختمان جدید انجام شده است: «زمانی که اصغر فرودی فرماندار گراش بود به من گفت که شما ساختمان را تا فونداسیون ببرید جلو. بعد از فونداسیون دیگر کسی جلو نیامد و خودم تنهایی این کار را ادامه میدهم. البته دولت هم مقداری کمک کرده و کمی هم از شیراز کمک میشود.»
او دلیل ادامه دادن این کارش را اشتیاق میداند و میگوید: «من خودم خیلی مشتاق هستم که این کار انجام بشود، چون اگر ادارهی بهزیستی جابهجا بشود تعداد بیشتری از بچهها را میتوانیم قبول کنیم و بدر نینوا میتواند از تمام ظرفیت خودش برای نگهداری معلولین استفاده کند.»
حاج غلامحسین معتقد است که اگر حاج جعفر رسولینژاد نباشد، کارهای بهزیستی روی زمین میماند و انجام نمیشود. میگوید: «من تا نفس داشته باشم به بهزیستی کمک میکنم و این کار را انجام میدهم.»
نیت خیر حاج غلامحسین فقط به ساختن ساختمان برای بهزیستی خلاصه نمیشود. او پدر معنوی تمام دخترانی است که در بدر نینوا زندگی میکنند و همچنین تمام کسانی که تحت پوشش حمایتی بهزیستیاند و در آنجا پرونده دارند، از کمکها نقدی ماهانه بگیر تا بستههای کمک معیشتی که در ماه رمضان مهمان سفرههای مددجویان میشود. او میگوید: «البته دیگر خیرینی هم هستند که به کمک ما میآیند و کمک میکند.»
شراکت با امام حسین(ع): آبرسانی، مسجد و آموزش
حاج غلامحسین از روز اولی که در قطر صاحب مغازه میشود، امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) را شریک سود مغازه میکند و حدود ۳۰ سال است که با این نیت و به یاد تشنگان کربلا به عزاداران امام حسین(ع) در مساجد و حسینیههای گراش و زائران کربلا در پیادهروی اربعین آبرسانی میکند. هر جایی که مخزن آب شیرینکن لازم باشد، حاج غلامحسین پا جلو گذاشته است، از پارک شهر گراش و مساجد، حسینیهها و مدارس تا مخزن آب شیرینکن در روستای زینلآباد؛ و همچنین ساخت آب انبار، استخر و مخزن آب در روستاهای تابعهی گراش از اسماعیلآباد تا دشت رحمانی، چکچک، کسرالدشت، شمسآباد و … او حتی به فکر حیوانات روستاییان هم بوده و جایی برای شستن حیواناتشان نیز در بعضی از روستاها ساخته است.
کارهای او در بهزیستی و آبرسانی، نمونههایی از کارهای خیریست که حاج غلامحسین برای آیندگان مشق کرده و به یادگار گذاشته است.
ساخت مسجد و حسینیه، برقرسانی به روستای شمسآباد، اعلام آمادگی برای برقرسانی به روستای اسماعیلآباد (که تا الان مجوزهای آن تکمیل نشده است) نیز در کارنامهی خیرات او ثبت است. تعمیر و بازسازی مسجد امام حسن عسکری(ع) گراش هم یکی از پروژهای خیر اوست که به دلیل اختلاف با هیات امنای این مسجد هنوز به سرانجام نرسیده است.
کمکهای حاج غلامحسین به آموزش و پرورش نیز رسیده است. او صندوقی برای تامین هزینههای آموزش افراد بیبضاعت هم در نظر گرفته است. خیرِ کمکهای آموزشی او به دانشگاه آزاد اسلامی و دانشکدهی علوم پزشکی گراش نیز رسیده است و برای ساخت دانشگاه آزاد گراش، مبلغی از ریالهای قطر را کنار گذاشته تا بار دیگر دانشگاه آزاد گراش از نیت خیر او بینصیب نماند: «چند وقت قبل، قرار بود مجوز دانشگاه باطل شود که پول گذاشتیم و جلوی این کار را گرفتیم. مردم به من میگویند پول تو خیر دارد.»
اغراق نیست اگر بگوییم برای نوشتن کارهای نیک حاج غلامحسین در حوزههای مختلف، یک دفتر صد برگ لازم است که هر برگ از آن، یادآور روح بزرگ و بخشندهی اوست. خیلی از مردم گراش در هوای بخشندگی او نفس میکشند. گراش اگر گراش شده است از فکر بلند و نیک خیرینی است که در جایجای این شهر و دیار از روزگاران قدیم نفس کشیده و آن را آباد کردهاند. خیرین معماران خاموشی هستند که با دستانشان خشتخشتِ این شهر را با همت بلندشان ساختهاند و آن را به آیندگان سپردهاند.
