هفت‌برکه: واقعا چه می‌شود اگر کسی بخواهد اسم پسرش را آدولف بگذارد؟ نمایش «در انتظار آدولف» با طرح این مساله شروع می‌شود و بعد به بسیاری از مسائل اجتماعی-سیاسی دیگر هم کشیده می‌شود. این موضوع بحث در نشست شصت و دوم تماشا (پخش و نقد و بررسی فیلم‌تئاتر) بود که روز چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۴ در موسسه هفت‌برکه گراش برگزار شد. امیرحسین نوبهار، نویسنده، پژوهشگر و کارشناس علوم سیاسی، مهمان ویژه‌ی این جلسه بود.
نمایش کمدی اجتماعی «در انتظار آدولف» را ماتیو دلاپرته و الکساندر دلاپاتلیر نوشته‌اند و با ترجمه و کارگردانی علیرضا کوشک جلالی و بازیگری اشکان خطیبی، آناهیتا درگاهی، حسین امیدی، آوا شریفی و رضا مولایی در سال ۱۳۹۶ در تماشاخانه استاد ناظرزاده کرمانی در تماشاخانه ایرانشهر به روی صحنه رفته است. این نمایشنامه با عناوین دیگری نیز، از جمله «اسم» و «پپرونی برای دیکتاتور» در ایران اجرا شده است.
نوبهار پس از پخش فیلم‌تئاتر بحثش را با این سوال شروع کرد: نمایش چه چیزی را نقد می‌کرد؟ زندگی، اخلاقیات و چالش‌های طبقه متوسط؛ پوچی زندگی با اشاره به نمایش «در انتظار گودو»؛ نقد روابط بین اعضای خانواده و جامعه اروپایی؛ خشونت پنهان زیر تمدن؛ و شوخی با قدرت کلمات در معاشرت از جمله جواب‌های ممکن به این سوال هستند. به عقیده نوبهار، نمایش نشان می‌داد که مسائل ساده چقدر می‌شود پیچیده باشد: مگر چه می‌شود اگر اسم یک بچه را آدولف بگذارند؟ او تمام نمایش را بسط همین مساله‌ی اخلاقی، اجتماعی و سیاسی دانست.
در ادامه، نوبهار به مرور چهار درونمایه‌ی اصلی نمایش پرداخت: شوخی با مساله طبقه اجتماعی؛ شوخی با دیکتاتوری آکادمیک در جامعه امروز؛ مساله‌ی صداقت و آن پرسش اساسی همیشگی: «آیا باید همیشه راست گفت؟»؛ و در نهایت، نسبی بودن مسائل اخلاقی.
جلسات تماشا را انجمن نمایش گراش با همکاری موسسه فرهنگی هنری هفت‌برکه و اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی گراش برگزار می‌کند.
